Kill Bill I Soundtrack Plağım

Blogla biraz haşır neşir olmuşsan, Tarantino‘nun meşhur Kill Bill serisini sevdiğimi bilirsin. Filmdeki Uzakdoğu teması ve özellikle de müzikleri beni benden alır. Hiç sıkılmadan açıp açıp izlediğim filmlerin başındadır bu seri. Blogda da filmler hakkında pek çok yazı yazdım yıllar içinde. Şurada, serinin yönetmeni Quentin Tarantino‘yla ilgili güzel bir yazı yazmıştım. Şurada, yakın zamanda, bir arkadaşımın sürpriz hediyesinden bahsetmiştim. Ve nihayet şurada da serinin ikinci filminin soundtack albümünü plak formatında nasıl alabildiğimi anlatmıştım.

Epey bir zaman önce Kill Bill I‘in de soundtrack albümünü plak formatında aldım sevgili okur. Bu serinin film müzikleri, soundtrack kategorisinde dünyanın en çok satan albümleri arasında yer alıyor. Bu sebepten özellikle plak formatında bulmak bir süre önce epey zordu. Ancak herhalde yeni bir baskısı daha yapıldı ve şimdi pek çok dükkanda görebiliyorum. Ben de internetten, Opus3A isimli siteden aldım. Çok hızlı, çok özenli ve çok kaliteli bir alışveriş oldu. Herkese tavsiye ederim.

Bilemiyorum, belki filmin yirminci ya da başka bir yıl dönümünde bu plakları gatefold yani açılır kapak olarak, double plak formatında basarlar. Ancak serinin diğer filminde de olduğu gibi, bu materyal de ne yazık ki tek plaktan oluşuyor. Açılır kapak değil ve tasarım olarak diğerinden biraz daha zayıf. Neyse ki güzel bir inner sleeve’i var.

Inner sleeve

Plakta bağımsız şarkılar ve filmden skitler olmak üzere toplamda 15 parça var. Ancak dediğim gibi bazı parçaların içerisine filmden bazı sahneler de eklenmiş. Plakta yer alan parçalar şu şekilde:

Sıra	Sanatçı	Parça
A1	Nancy Sinatra	Bang Bang (My Baby Shot Me Down)
A2	Charlie Feathers	That Certain Female
A3	Luis Bacalov	The Grand Duel (Parte Prima)
A4	Bernard Herrmann	Twisted Nerve
A5	Lucy Liu and Julie Dreyfus	Queen Of The Crime Council
A6	The RZA	Ode To Oren Ishii
A7	Isaac Hayes	Run Fay Run
A8	Al Hirt	Green Hornet
A9	Tomoyasu Hotei	Battle Without Honor Or Humanity
B1a	Santa Esmeralda	Don’t Let Me Be Misunderstood
B1b	Santa Esmeralda	Esmeralda Suite
B2	The 5.6.7.8’s	Woo Hoo
B3a	The RZA	Crane
B3b	Charles Bernstein	White Lightning
B4	Meiko Kaji	The Flower Of Carnage
B5	Zamfir	The Lonely Shepherd
B6	Uma Thurman, David Carradine and Julie Dreyfus	You’re My Wicked Life

Bunlardan Bang Bang ve The Lonely Shepherd herkesçe bilinen, çok popüler parçalardır. Bu arada yazıyı yazarken baktım, plak iki defa 2003’te ve 2015’te basılmış. Benim yeni aldığım bu kopya ise 2003 yılında basılan ilk seriden. Şansa bak 🙂

Serinin her iki soundtrack plağı

Muhteşem Dolunayın Etkileri!

Cuma gecesi Utku‘nun doğum günüydü, kutladık. Cumartesi gecesi de Dolunay‘ın gecesiydi. Onu da kutladık. Bu işin giderek benden çıkması ve eşe dosta yayılması ne yalan söyleyeyim hoşuma gidiyor. Gözlerini kaldırıp gökyüzünde seni görenlerin aklına ben geliyorum; bir bütün benliğimle, kelimelerimle ve dertli dertli şarkılarımla ben…

Dolunay

Ah keşke o yüksek makamlarından bir ayrılsan, burnunu birazcık aşağı eğsen ve o güzide yörüngenden bir çıksan da yanıma gelsen, seni tanıştıracağım öyle güzel bir insan var ki sen bile hayran olacaksın. Bak dün gece, cümle kuşlar uyurken, dağlar, aşlar, ağaçlar sayıklayıp dururken adını, birkaç çift göz yine seni arıyordu göklerde. Kimi ben gibi gafletten, kimi de hasretten o güzel varlığının hissine.

Yine gittim her şeyin başladığı o yere. Kucağında uyudum sandım dalımda dururken. Uykusuz gözlerle bir sağa, bir sola bir de başımı kaldırıp sana baktım. O şefkatin başka hiçbir yüzde yok. Bunu bir tek ben biliyorum.

Geçen hafta salı günü Ankara‘ya gittim Bakanlığa. Bitmiş, ölmüş. Heyecan kalmamış, yeni bir şeyler bekliyor herkes. Sonumuz hayır olsun. Yolculuğun en güzel kısmı sabah Alper‘le yaptığımız kahvaltıydı. Haa bir de Stefan Zweig‘in Satranç isimli öyküsünü okudum. Yazarın okuduğum ilk kitabıydı bu. Hazal‘ın tavsiyesiyle aldım. Güzeldi gerçekten. Olağanüstü değildi evet ama güzeldi. Bu ara kitapyurdu.com isimli siteden alıyorum kitapları. Acayip indirimler yapıyor. Bir de bu Yapı Kredi Yayınları‘nın Modern Klasikler Dizisi‘nde nereden baksan sekiz on tane Zweig kitabı var. En çok satan ilk dört tanesini almıştım. Sırayla okuyacağım. Okudukça yazarım. Sen seversin edebiyat sohbetlerini.

Taa askerde, 1 Nisan 2014’te Seval‘in beni ziyaret ettiği gün getirdiği beyaz renkli Sony kulaklarım bozulmuştu. Bir süredir kardeşim Mustafa ve Savaş Sungur‘un şiddetle tavsiye ettiği Sennheiser‘ın çeşitli modellerini inceliyordum. Geçen gün harika bir indirim denk getirip birikmiş bonuslarımın da katkılarıyla CX500 modelli kulaklığı aldım. Bu kulaklık aldığım ilk kulak içi tipteki kulaklık. Alışmam biraz zor oldu ama şu an gayet memnunum. Ses olarak da çok başarılı buluyorum. Basslar az geldi başlarda. Ancak kulaklıkla verilen dört farklı silikon başlıktan bir tanesi tam istediğim kaliteyi yakalamamı sağladı. Kılıfı, sargısı ve toplam kalitesiyle, gayet memnun kaldığım bir alışveriş oldu.

Az önce, YÖKDİL sınavından geldim. Kolaydı. Keşke çalışsaymışım. Çok pişmanım çalışmadığım için. YDS’nin aksine bu sınavda kelime bilgisi çok etkilemedi beni. Yalnız paragraflardan bazıları çok karmaşıktı. Bir de üç dört tane devrik cümle yapısı vardı. Uyanıklar o yapıları da tıpkı soru cümlelerine benzetmişler. Çok kötü gelmez sonuç. Ama çok da iyi bir şey beklemiyorum açıkçası. Sınavdan bahsetmişken, geçen hafta Alper’in tavsiyesiyle bir başvuru yaptım. Ne olduğunu ve nasıl sonuçlandığını “aşılmaz” tabularım yüzünden daha sonra anlatacağım.

Müzik. Evet biraz da müzik. Şu sıralar Miklos Rozsa‘nın El Cid filmi soundtracklerine sarmış durumdayım. Aslında bu müzikleri sen de biliyorsun. Nereden? Cüneyt Arkın‘ın kült filmleri Battalgazi serisinden. Şu senfoni beni benden alıyor, yere göğe sığamıyorum. Nasıl anlatsam sana bilemiyorum. Böylesi bir ruh, böylesi bir destansılık, ahh! Cüneyt Arkın’ın tarihi filmlerinde özellikle de Battalgazi serisinde Miklos Rozsa’nın El Cid ve Ben-Hur filmleri için yaptığı soundtrackler kullanılmış. Bu aslında güzel bir şey. Düşünsene, Avrupa’nın en saygın senfoni orkestrasını dinlemeye annemle gitsek, orkestra Miklos Rozsa çalsa, annem bile dinlediği şeyden etkilenecek, bu müzik ona bir şeyler anımsatacak. Harika!

Son olarak, Wonder Woman‘ı izledik. Allah’ım gülüşü aynı sen! Bilerek o ön iki dişini gösterecek şekilde bırakılan bir ağız, duru bir güzellik ve enteresan bir çekim gücü (astronomik espri yaptım). Velhasıl, DC’nin yaptığı en iyi film galiba bu olmuş. İşin içine bir de çok sevdiğim 1. Dünya Savaşı‘ atmosferini serpiştirmişler. Osmanlının falan adı geçiyor. Sümerler’in de adı geçiyor ama ne alaka çözemedim. Gerçi başka bir yerde  de saçmalayıp Nazi falan dediler, şaşırdık. Bir daha izlemek şart. Merve, Mustafa  ve Hafize açıkça söylemediler ama pek beğenmediler filmi. ne yalan söyleyeyim ben de iki buçuk saat sürecek bir film beklemiyordum. Film, antik bir havada başlıyor. Bu kısımlarda epey sıkıldım. Ancak ne zaman ki savaşın içerisine dahil oldular, koltuğumda daha bir kuruldum. Birinci ve İkinci Dünya Savaşlarına ilişkin filmlere bayılıyorum sevgili okur. Özellikle ikinci dünya savaşı teması, bu yöndeki kitaplar, filmler ve belgeseller her zaman ilgimi cezbetmiştir ki bunu sana da anlatmıştım, bir Umur‘a bir de sana.

Evet, bu aylık bu kadar. Kendine iyi bak. İzimden ayrılma.

Bütün filmin hikayesi bu fotoğrafla başlıyor

Necrophagist – Epitaph Plağım

Bundan 5 sene önce, henüz boka püsüre bulanmamışken, “Başucu Albümlerim” listesini yapmıştım (şurada ve şurada). Bu listeyi yaptıktan sonra, listede olması gereken bir sürü albümü es geçtiğimi fark ettim. O yüzden bu yıl içerisinde, başucu albümlerimi güncelleyeceğim. İşte, Necrophagist‘in Epitaph albümü, yıllardır satın alıp arşivime katmak istediğim bir albümdü. Yalnızca benim için, yolu extreme metale düşen tüm müzikseverler için listenin en başında yer alan albümlerden birisidir.

Albümü bu denli sevmemin, saygı duymamın ve listenin en üstlerine koymamın bir sebebi de bu olağanüstü işin ardındaki beynin bir Türk’e, Muhammed Suiçmez‘e ait olmasıdır. Bu, gurur verici bir şey! Teknik Death Metal tarzının Dünya’daki en bilinen temsilcilerinden Necrophagist, gurbetçi vatandaşımız Muhammed’in Almanya’da kurduğu bir grup. Almanya çıkışlı olmaları ve kaliteli müzikal yapıları sayesinde Dünya’da çok önemli bir kitleye ulaşmış durumdalar.

Bu yazıya konu olan albüm Epitaph ise grubun kaydettiği iki albümden sonuncusu ve 2004 yılında çıktı. Grup ne yazık ki o tarihten beri herhangi bir yeni materyal yayımlamadı. Ancak halen dağılmamış olmaları, umudumuzu hala canlı tutmamız için yeter de artar bile. Epitaph, barındırdığı hız, teknik, kendine has soundu ve inanılması zor ama evet, “melodileri” ile türün ve extreme metalin en önemli albümlerinden birisi olmayı başarmıştır.

Epitaph, toplamda 8 parçadan oluşuyor ve çalma süresi 30 dakikanın biraz üzerinde. Albüm yukarıda da ifade ettiğim üzere bir başyapıt, bir başucu albümü. Tek bir boş parça bile yok. Hadi biraz daha zorlayayım dersem, Stabwound, Only Ash Remains, Epitaph ve Seven vazgeçilmezlerim. Davul çalmaya çalışan bir kardeşin olarak, Top Class listemin en başında bu albüm yer alıyor. Çünkü bana göre “çok zekice” yazılmış davul partisyonları var. Tüm parçalarda. İşin ilginç yanı, albümün davullarının da çok büyük oranda Muhammed Suiçmez tarafından yazılmış olması. Davulları çalıp kaydeden isim ise Christoph Brandes.

Hammer Müzik‘e plak olarak geldiğini öğrendiğim andan itibaren İstanbul’a gitmeyi iple çeker oldum. Zaten gidince de yaptığım ilk iş vapura atlayıp Hammer’a gitmek oldu. Evet, şimdi biraz plaktan bahsedeyim. Albüm ne yazık ki gatefold değil. Güzel bir inner sleeve hazırlamışlar. Bana öyle mi denk geldi bilmiyorum ama plak jelatinli de değildi. Bazen olabiliyor bu şekilde. Baskı çok kaliteli. Özellikle inner sleeve cidden çok iyi. Ancak işte gatefold olmaması biraz üzdü.

Plağın her yüzünde sırasıyla dörder parça yer alıyor. Bu açıdan bakınca plağın B yüzü biraz daha fazla favorim 🙂

A1. Stabwound :48
A2. The Stillborn One 4:24
A3. Ignominious and Pale 4:01
A4. Diminished to B 4:59
B1. Epitaph 4:15
B2. Only Ash Remains 4:11
B3. Seven 3:44
B4. Symbiotic in Theory 4:35

Bu plağı Türkiye’ye Hammer Müzik getirdi. Benim gibi arşivciler de alıp arşivlerine koydular. Bilemeyiz, belki de Necrophagist yeni bir albüm daha yayımlamayacak. Ya da Epitaph gibi bir albüm bir daha yapamayacaklar. O yüzden bu başyapıta sahip olmak çok önemli ve değerli bir durum.

Pentagram – Akustik Plağım

Uzun zaman oldu yeni plak yazısı yazmayalı sevgili okur. Bu yazı da aslında epey gecikmiş bir yazı ama ancak zaman bulabildim. Evet, şu yazımda anlattığım İstanbul ziyaretimin en harika getirisi tüm grup üyelerinden imzalı bir Pentagram plağı ile Necrophagist‘in kült albümü Epitaph‘ın plağı oldu. Bu yazı Pentagram’ın kısa süre önce çıkardığı Akustik albümünün plak versiyonu için olacak.

Cihan‘la birlikte, plağı alıp köşeyi döndükten kısa süre sonra karşıma Mephisto Kitabevi çıktı. Birkaç kız ellerinde Pentagram Akustik albümünün CD’siyle birlikte konuşuyorlardı: “Çok bekledik ama beklediğimize değdi, tüm grup üyelerine imzalattık.” Konuşmalarına kulak kabartınca dayanamayıp sordum: “Burada bir etkinlik mi var?” Kız hiç duraksamadan devam etti: “Evet, Pentagram’ın imza günü var en üst katta.” Mephisto Kitabevi, üç katlı bir mekan sevgili okur. En üst katı kafe şeklinde kullanılıyormuş ve grup üyeleri de buradaydı. Orta kata çıktığımda upuzun devam eden ve bir üst kata çıkan bir sıra gördüm. Cihan’la konuştuk, planımızı yaptık ve o ayrılıp başka bir mekana geçti. Ben de elimde plak olduğu halde beklemeye başladım. Aşağı yukarı bir saat kadar bekledikten sonra nihayet en üst kata çıktım. Nihayet elemanları görebildim. O an iyi ki beklemişim dedim. Çünkü, Eskişehir konserine katılamayan Demir Demirkan da oradaydı. Nihayet, grubun bu ortak çalışmasına yönelik en değerli materyali olan plağı, çalışmada yer alan müzisyenlerin tamamına imzalatabilecektim. Kısa bir süre sonra isteğime nihayet kavuşmuş ekibin ağa babaları Hakan Utangaç, Demir Demirkan ve Murat İlkan‘la ortak bir karede buluşmuştum.

Plağı anlatmadan önce, albümü müzikal olarak kısaca değerlendireyim önce. Pentagram’ın Mart ayında çıkardığı albüm, daha önce yayımlanan altı albümde yer alan en iyi parçaların (aslında en iyilerin tamamının değil) akustik yorumlarını içeriyor. Albümü bu denli kıymetli yapan şey ise eski grup elemanlarının da albüme ilk elden katkı vermiş olmalarıdır. Grubun şu anki vokali Gökalp‘in yanı sıra efsane Murat İlkan ve Ogün Sanlısoy‘un vokallerde; Demir Demirkan’ın ise gitarıyla gruba eşlik ediyor. Ayrıca ilk defa bir kadın vokal, Şebnem Ferah‘ın da Anatolia‘yı yorumlamasına şaşırıyoruz.

Albümde toplam 11 parça bulunuyor. Çıkış parçası, klibi de çekilen Sonsuz oldu. Bu parça diskografideki akustik parçalardan birisiydi. Eski ve yeni grup elemanlarının katılımıyla yeniden yorumlanması, Demir Demirkan’ın soloyu atması ve söze Murat İlkan başladığında tüylerin diken diken olması sayesinde albümün tanıtımı çok başarılı oldu bence. TRT FM’de bile dinledim. Plaklara göre parça listesi şu şekilde:

A1          Apokalips 5:40
A2          Geçmişin Yükü 5:08
A3          Uzakta 4:48

B1           No One Wins The Fight 4:30
B2           Fly Forever 5:18
B3           Gündüz Gece 4:33

C1           Anatolia 4:36
C2           In Esîr Like An Eagle 5:43
C3           For The One Unchanging 5:31

D1          Give Me Something To Kill The Pain 5:04
D2          Sonsuz 5:44

Yukarıda da bahsettiğim üzere, albüm çıkalı üç ay oldu. Muhtemelen dinlediniz, duydunuz bir yerlerde. O yüzden parçaları tek tek değerlendirmeyeceğim. Favorilerim, akustik konseptine uyumlu olarak, In Esir Like An Eagle ve Sonsuz parçaları oldu. Albümde grup üyesi olmayan, ancak hemen her şarkıya yaptığı katkılarla teşekkürün belki de en büyüğünü hak eden adam, Ozan Tügen‘e buradan saygılar ve sevgiler.

Evet, işin hikaye kısmı böyleydi. Şimdi gelelim plağın incelemesine. Pentagram’ın daha önce yayımladığı ve aynı zamanda ilk plağı da olan MMXII‘da yapılan hataların hiç biri bu üründe yapılmamış. Albümdeki hiç bir parça çıkartılmadan, çift plak olarak basılmış. MMXII’da üç parçanın çıkartıldığını fark edince başımıza kaynar sular dökülmüştü. Grup bu sefer bu hataya düşmemiş. Çift plak, doğal olarak bize gatefold yani açılır kapak olarak dönmüş ki bu da apayrı bir güzellik sevgili okur. Plak dediğin, tek plak olsa bile gatefold olmalı ve hatta bir de inner sleeve içermelidir. Bu albümde sleeve yok, ancak plakların zarfları var 🙂

Plaklar yurt dışında basıldığı için Türkiye’ye gelirken ambalajlanmış olarak geliyor. Dolayısıyla bandrol de bu ambalajın üzerinde oluyor. Benim tavsiyem plağın ambalajını açarken ceplerin olduğu taraftan hafifçe keserek açın böylece üzerinde bandrol ve bazen çeşitli etiketlerin de olduğu ambalajı atmadan katlayıp saklayabilirsiniz. Zira bandrol önemlidir. Şu an plaklarda korsan diye bir durum yok. Henüz o kadar popülerleşmedi. Ancak bu işin piyasasını fark edenler belki de yakın zamanda korsanına da girerler 😀

Albüm Sony Müzik‘ten çıkmış. İstanbul’daki meşhur Babajım Studios‘ta kaydedilip mikslenmiş. Albümdeki akustik havaya aldanmayın, konserde daha sertler. Açıkçası işimize gelen de bu zaten 🙂 Albüm için içimizde kalan tek ukde, konserde çalıp albüme koymadıkları This Too Will Pass. Ahh.

Çevre Haftası Kutlamaları

Bu yıl, 5 Haziran tarihindeki Dünya Çevre Günü (ve hatta haftası) etkinliklerinde Bilecik‘te yine enteresan etkinlikler vardı sevgili okur. Bu enteresanlığın tam ortasında olmasam inan yazmak zahmetine katlanmazdım. Ama gör bak kardeşin neler yaptı.

5 Haziran tarihinin Ramazan’a rastlaması sebebiyle etkinlikleri Mayıs ayının son haftasında yapalım dedik. İlk olarak Bisikletliler Derneği‘nin Bilecik Temsilciliği’nin katkılarıyla “Bisiklet  Turu” düzenledik. Bu tur benim için çok önemli. Çünkü Bilecik’te ilk defa bisiklete bindim. Hayatımda daha önce yalnızca bir tura katılmıştım. O da yıllar önce, Cumhuriyet’in 75. yılı kutlama törenlerinde Sivrihisar‘daydı. Küçücük bisikletimle 16. olmuştum 🙂 Bu tur, diğeri gibi yarış şeklinde değildi çok şükür. Çünkü hamdım. Çünkü bisikletle çok fazla haşır neşir değildim. Biricik kardeşim Şemre ile kurumdan arkadaşımız Recep de etkinliğe benimle birlikte katılacaklardı.

Çarşamba günü ilk defa iş yerine eşofmanla geldim. Garip bir duyguydu. Saat 10.00’da Bisikletliler Derneği’nin temsilcisi Hakan‘la buluştuk. Sağlık Bakanlığı‘nın dağıttığı ve Hakan’ın da stoğunda bulunan bisikletlerden üç tanesini etkinlikten sonra teslim etmek üzere aldık. Sonra yaklaşık 20 kişilik bir grupla Bilecik’in tek merkezi toplanma noktası olan Cumhuriyet Meydanı‘na geldik. Bisiklet sürmeyecek olan idareciler kaskları takıp bisikletlerle poz verdikten sonra çekildiler ve biz de epey kalabalık bir ekiple hareket ettik. Ben bilmiyordum ki Hakan’ın çizdiği rotanın %75’i dik yokuşlardan oluşuyormuş. Bunu yola çıktıktan sonra anladık. Yaklaşık 6 kilometrelik yol bitmedi. Bir ara arkamı döndüm ve Şemre’yi göremedim. Canım kardeşim kim bilir nerede kalmıştı. Hakan’ın da bulunduğu ekipten kopmadan, Recep’le birbirimizi gaza getire getire, ıkına tıkına bitirdik  sevgili okur. Bu kardeşin “Temiz Hava” için pedalladı. Gerçi sonraki iki üç gün bacakları titreye titreye dolaştı ama olsun. Bırakmadı. Varış noktasında ise tam bir komedi sergileniyordu. Milletçe köfteye olan düşkünlüğümüzün bin bir türlü sahnesi sergileniyordu. “Vaooov” dedim ve öğleden sonraki Bilim Etiği dersi final sınavım için izin alıp Eskişehir’e döndüm.

Ertesi gün, Bilecik’te doğru düzgün etkinlik yapılabilecek tek salon olan Kongre ve Kültür Merkezi‘ndeydik. Buraya sağ olsun arkadaşlar, bir önceki günden gelip kurum çalışmalarıyla ilgili stantları kurmuşlardı. Yine, çevre alanında hizmet veren firmalar ile sanayi tesislerinin temsilcileri de gelmişlerdi. Muhtemelen Dünya “Çevre” Günü olduğu için, şehircilik kısmında çalışan bazı dostlar etkinliğe pek ilgi göstermediler ve içeri girmeyi reddettiler. Ama olsun, “Dünya Şehircilik Günü“nde onların Kongre Merkezi’nde yapacakları etkinlikte ben öyle yapmayacağım. Girip izleyeceğim programı.

Fabrikalarda çalışan pek çok arkadaşım geldi sağ olsunlar. Pek çoğu, Dünya Çevre Günü’yle yapı denetim ya da imar işlerinin ne alakası var, diye sordu. Ben de onlara Bakanlığımızın politikasından bahsettim ve ekledim; Dünya Şehircilik Günü kutlamalarında da çevreyle ilgili şeyler olacak. Çünkü biz bir bütünüz…

Kardeşim Şemre

Kongre Merkezi’nde yapılan etkinlik boyunca ben hep üst kattaki kumanda odasında, Belediye’den bir abiyle birlikte sesleri ve müzikleri ayarladım. Çok keyifli bir tecrübe oldu yalan yok. Etkinlik bittiğinde saat öğleden sonrasını geçmişti. Kurumda kendi aramızda küçük bir değerlendirme toplantısı yaptık ve o gün de öylece bitti.

Etkinliklerin sonuncusunu da 5 Haziran günü Cumhuriyet Meydanı’nda yaptık. Saat 10.00’da başlayacak kısa bir tören ve sade bir program düzenledik. Böylece Ramazan ayında kimseyi yormayacaktık. Öyle de oldu. Sabah saat 08.00’de meydana gittik. İki saat bekledikten ve kendi aramızda muhabbet ettikten sonra saat 10.00 civarında misafirler gelmeye başladılar. İdare ve Mehmet Abi, Büyük Makam’a çiçek sunmaya gittikleri için gelen kurum müdürlerini biz karşıladık. Fark ettim ki sevgili okur, 4.5 yıllık Bilecik maceram boyunca epey bir kurumun idarecisini tanımışım. Kendimle gurur duydum. Neyse, tam zamanında değil ama çok da geç olmayacak şekilde tören başladı. Kısa süren törenden sonra Bilecik’te açılacak Entegre Atık Bertaraf Tesisini ziyaret ettik. Burada protokole tesis detaylıca anlatıldı. Ayrıca, yaklaşık 50 tane ilköğretim öncesi de bu geziye eşlik etti. İşte tüm törenin bence en güzel yanı buydu. Bu çocuklar, artık oluşturacakları atıkların ne şekilde yönetileceğini biliyor olacaklar. Umarım her birinin hayatında küçük de olsa bir etki bırakabilmişizdir. Kaan Bey‘e çok teşekkür ederim.

Dünya Çevre Günü, önemli bir gün sevgili okur. Neden önemli? Çünkü muhtemelen dalından meyve yiyen, soğuk derelerde yüzebilen son nesil biz olacağız. Bundan kırk sene önce insanlara içme suyunu “plastik şişelerden para vererek içeceklerini” söyleselerdi muhtemelen herkes güler ve saçma bir fikir olduğunu söylerlerdi. Bundan kırk sene sonrasının da çok şaşırtıcı olacağını söyleyebilirim. Çevre Mühendisliği mesleği ve disiplini, her ne kadar kimilerince “herkesin yapabileceği bir iş” olarak görülse de, bu mesleğe sahip olmanın bir zorunluluğu “vicdan sahibi olmaktır” bana göre. Nasıl bir öğretmende “şefkat” duygusunu arıyorsak ve sorguluyorsak, bir çevre mühendisinin de doğaya ve doğal dengeye karşı “vicdanlı” olma yükümlülüğü vardır. İşte bizim çevre mühendisleri olarak bu işin vicdani yönünü anlatabileceğimiz yegane zamanlar bu zamanlardır. Yoksa emin olun kimse sizin fabrikanızın rakamlarıyla, sayılarıyla, izinleriyle ve belgeleriyle ilgili değildir (en azından çevreci olmak anlamında). Elle tutulan, gözle görülen ne yapabildiniz? İşte bunu göstermek için en güzel zaman bence Çevre Günü ve hatta haftasıdır.

Yukarıda anlattığım etkinliklerde emeği geçen tüm arkadaşlarıma teşekkür ederim. Şimdi heyecanla Kasım ayındaki “Dünya Şehircilik Gününü” bekliyoruz çevre kısmı olarak. Yine bu şekilde coşkuyla ve yoğun katılımla kutlanacağından eminiz.

Bir Yaz Dolunayı’nın İpuçları

Çok çekilmez oluyor biliyorsun. Kulaklarını tıkayıp, gözlerini kapayıp bambaşka şeyler düşünmeye, hayal etmeye çalışıyorsun ama nafile. Olmuyor işte. Ne sen kaçabiliyorsun o o odadan, ne de peşini bırakıyorlar koskoca binada.

Her geçen gün bir küçük yalan daha çıkıyor,
Gülümseyip susmaktan başka ne gelir elden?
Yanıyor içim susuzluktan ve salaklıktan,
Meğer işin aslı Bülent abi’nin anlattığı gibiymiş…

Yaz geldi. Haziran. Dün gece ay gökyüzünde o kadar berrak ve güzeldi ki anlatamam. Normalde bu işler nasıl olur biliyorsun. Saatler süren fısıldaşmalar, sonra örtüye biraz daha sokulup gözlerini kapatarak nefes alışverişini dinlemeler. Ah, ne acayipmiş. Şimdi gökyüzüne baktıkça bunlar geliyor aklıma tebessüm ediyorum. Biraz da utanarak yalan yok 🙂

Yaz başladı evet. Ama pek sönük. İnsan bir haberin, bir fısıltının peşine düştü mü inan vakit de geçmiyor yahu. O tedircinlikle bekleyip duruyor. Bir de iş yeri var ki hiç sorma…

9 Haziran Eskişehir

10 Haziran Eskişehir

İpucu dedim. Pekala, Temmuz’da YÖKSİS dil sınavına giriyorum. Bakalım. Geçen hafta sonu kendimizi doğaya bıraktık elimizde bir de havalı tüfekle. Hafta içi içtiğimiz sodaların şişelerini hafta sonu parçalayarak ekonomiye kazandırıyoruz. Çok keyifli. Ancak kesin ve kati bir şartımız var: Canlı bir şeyi asla hedefe koymuyoruz. Asla. Heh işte bak, spor dediğin budur.

Dolunayım belki bilmek istersin. Bu ara epey yeni albüm aldım. O miniş kraterlerini rahatlıkla doldurabilirim CD’lerle. Merdiven altı ise tam gaz devam ediyor. Benim gözü tok distromdan yakında çok keyifli işler yayımlamayı bekliyorum. Bu ay bu kadar iki gözüm. Doğum günümde görüşürüz.

Bu da yeni favorimiz: Sena. İlginçtir dolunayı o da seviyor.

3. Baskı Çıktı: Müjgan!

Taa geçen sene kaydettiğimiz bir videomuz vardı sevgili okur. Yağızhan ve Ender‘le birlikte yaptığımız akustik projeden çıkan ilk şarkı, şarkıcık: Müjgan. Diğer besteleri yayımlamadan önce bu kısa şarkıyı, kayıt ve video prodüksiyonu imkanlarımızı test etmek için yapmıştık. Yağızhan bu şarkıyı, Sadri Alışık‘ın aynı isimli filminde okuduğu Ah Müjgan Ahh isimli şiirden esinlenerek besteledi. Sözler de şiirden.

Videoyu Getik Kafe‘de kaydettikten sonra kayıt işi beklediğimizden daha çetrefilli oldu. Kaydın uzaması, videoda kopukluklar olması, okulların başlaması, bizim iş güç derken video bir kenarda boynu bükük kaldı. Sağ olsun Yağızhan geçtiğimiz günlerde kendine bir boşluk yaratıp videoyu montajlayabilmiş. Ellerine ve emeğine sağlık. Tabi böyle bir şarkı kaydedip de blogda yayımlamamak olmazdı.

Kısa bir iş olmasına rağmen epey kişinin emeği var, her birine teşekkür ediyoruz. Video çekimi ve yönetmeliği için Levent‘e, miks için de Ufuk Abi‘ye sevgilerimi iletiyoruz Üçüncü Baskı olarak. Bilmiyorum, belki ileride başka parçalar da yayımlarız. Belki de yayımlamayız. Bilmiyorum.

 

İstanbul’da Neler Oldu?

19-20 Mayıs’ta , Togay‘la birlikte İstanbul‘a gittik sevgili okur. Neden? Konser için. Hangi konser yahu? God Mode‘un, yani Togaylar’ın Peyote‘de vereceği konser.

Bir önceki gün gidecektik ama Ahmet‘in nişanını bırakıp gitmek olmazdı. Ahmet’in nişanı da apayrı bir eğlenceydi aslında. Neyse, bu yazıda İstanbul’dan bahsedeyim. Evet, sabah Togay’la buluşup otogara geçtik. Saat 08.00’de araç hareket etti. İstanbul’a gitmeyeli epey zaman olmuştu. Planımız otobüsle gidip Esenler Otogarı‘ndan Taksim‘e geçmekti. Trenle gidersek Pendik‘ten karşıya geçmek çok sıkıntı olabilir diye düşündük. Ahh salak biz!

Saat 08.00’de bindiğimiz araç saat 14.00’te İstanbul’a, Esenler Otogarı’na girdi. Tam 6 saat sonra yani! İnsan insana böyle zulüm etmez lan! İşin saçma tarafı, saat 12.00’de İstanbul ili sınırlarına girip de Üçüncü Köprü sağ olsun, tam iki saatte Esenler’e bizi ulaştırmış olması. Otobüsler artık mecburen üçüncü köprü güzergahını kullandığı için eskiye göre tam 1 saat yolculuğumuza ekleniyor. Dolayısıyla, İstanbul’a gideceklere tavsiye, trenle gidin abicim. Net. Bu arada şu İstanbul’a o kadar yeni yer yapılıyor, projeler falan. Ama neden bu Esenler’e bir şey yapılmıyor? Otobüsün dolaşıp çıktığı o alt katlarda adam kesiyorlar lan resmen. Enteresan.

Esenler’e inince bir şok da orada yaşadık. Zira Kamil Koç‘un Esenler’den Taksim’e servisi yok. Biz de mecburen metro + metro aktarma yapmak zorunda kaldık. Böylece üçüncü İstanbul Kartı‘mı da almış oldum.

Taksim’e ulaşıp Togay’ın grup arkadaşlarını beklemeye başladık. Eh, bir Decayed Darkness olamasak da, en az onlar kadar havalı bir buluşma gerçekleşti. Daha sonra Togaylar’dan ayrılıp Cihan‘la buluşmak üzere İstiklal Caddesi‘ne daldım. Çok özlemişim herifi. Buluştuktan sonra hemen Karaköy İskelesi‘ne geçtik. Neden? Çünkü Kadıköy‘e gidiyorduk!

İstanbul’dan aldıklarım

Olum İstanbullu olmadığımız için herhalde daha çok tadına varabiliyoruz. Vapur ne kadar harika bir şey lan! Her geldiğimde bunu tecrübe ediyorum valla. Karşıya inince yine bir turist gözüyle şunu bir kere daha anladım ki İstanbul’un Anadolu yakası çok daha güzel lan. Daha doğrusu Kadıköy. Çok rahat, bariz daha rahat bir yer. Eskişehir’den gelirken, yol boyunca Togay’la planlama yaptığım için nerelere gideceğimi çok iyi biliyordum. Cihan da sağ olsun bana eşlik ediyordu. Önce Hammer Müzik‘e gidip bir önceki gece listelediğim şeyleri aldım. Daha sonra DMS‘nin Kadıköy Şubesi’nden biraz sarf malzeme aldım. Tüm işlerimizi bitirip vapura dönerken, Mephisto Kitabevi‘nden çıkan iki kişinin elinde Pentagram‘ın Akustik albümünün CD’sini gördüm. Neler oluyor diye sorduğumda bana grubun imza günü olduğu söyledi!

Böyle bir şans ancak üç yıl da bir olur. Düşünsene, az önce Pentagram’ın yeni çıkardığı akustik albümün plağını almışsın. Yürüyorsun, köşeyi dönünce grubun imza günü olduğunu görüyorsun. Neyse hemen girdim mekana. Üç katlı mekanın ikinci katından itibaren kuyruk başlıyordu. Cihan üzerimdeki yükü alıp bitişikteki kahveciye gitti. Bir saat kadar bekledikten sonra nihayet en üst kata çıkıp grup elemanlarıyla buluşabildim. Bir de ne göreyim! Demir Demirkan! Eskişehir’deki konsere gelemeyen Demir abi, bu imza gününde grup üyeleriyle birlikteydi. Sırasıyla Hakan Utangaç, Demir Demirkan, Murat İlkan, Cenk Ünnü, Gökalp Ergen, Ogün Sanlısoy, Metin Türkcan ve Tarkan Gözübüyük‘ten oluşan grup katılımcılarla hem sohbet ediyor hem de albümleri imzalıyordu. Sırasıyla her birine plağı imzalatıp bir de şu harika fotoyu çektirdikten sonra adeta uçarak indim mekandan.

Cihan’la buluşup vapura bindik ve bu sefer Eminönü iskelesinde indik. Cihan’ın uzman olduğu alan Yeşilçam filmleri. Özellikle Kemal Sunal, Şener Şen ve İhsan Yüce‘nin çok büyük bir hayranıdır. Yol boyunca onlarca filmdeki replikleri seslendirdik. Bir araya geldiğimizde bunu hep yaparız. Ertesi gün sınavı olduğu için Cihan’la Taksim’de vedalaştık ve ben Togaylar’la buluştum. Bu arada Togaylar diyip duruyorum ama adamların isimlerini de yazayım. Vokalde Erdinç, gitarda Tayfun, bass gitarda Tuna ve davulda Berk. Bu dörtlüye yine gitarda Togay’ı da ilave edince karşımıza God Mode çıkıyor.

İstanbul’daki Peyote, bizim Eskişehir’dekinden daha kötü lan. İnsanın kendi şehri gibisi yok. Neyse biraz da konserden bahsedeyim. Konserde sırasıyla İstanbullu metalcore grubu Grapes In The Mouth, İzmirli deathcore grubu God Mode ve Almanyalı beatdown grubu Spawn Of Disgust sahne alacaktı. Grapes’i duymuştum, Pasif Agresif‘te bir de albüm yorumlarını okumuştum. O yüzden çok merak ediyordum. Grup başladı. Özellikle melodik sololarını çok beğendim. Ama Peyote’nin sahnesi çok kötüydü. Davulun yan olarak kurulduğunu ilk defa burada gördüm. Grapes, özellikle iki gitaristiyle çok dikkatimi çekti. Son şarkı olarak Trivium‘dan In Waves‘i çaldıklarında ben dahil herkes şarkıya eşlik ediyordu.

Daha sonra God Mode sahneye çıktı. God Mode’u ülkede en çok takip eden, albümlerine en detaylı incelemeleri yazan ben, o ana kadar sahnede hiç izlememiştim. Bizimkiler, Tayfun’un sempatik hareketleri eşliğinde sahneye çıktılar. Her iki albümlerinden ve yeni çıkaracakları albümden parçalar çaldılar. İlk grup sahnedeyken eşlik eden seyirci kitlesi biraz daha azalsa  da performansın sonlarına doğru ortalık iyice karıştı. Ortalık karıştı lafını burada gerçek anlamıyla kullanıyorum. Zira yıllardır death metal seyircisine alışmışız. Hayatımda ilk defa core/beatdown dinleyicisi izledim. Evet bir noktadan sonra grubu bırakıp, sahne önünde sağa sola uçan tekmeler savuran seyircilere odaklanmaya başladım. İlk şarkılara en önde eşlik ederken bu tekme tokat faslı başlayınca arkalara çekildim yalan yok. Lan heriflerde nasıl bir enerji var!

Konserde en çok eğlenen seyirciler 😉

God Mod’un sahne süresi dolmak üzereyken Sercan‘dan mesaj geldi. Taksim’e gelmiş ve bizi bekliyormuş. Togay ve Berk’le birlikte hızlıca toparlanıp mekandan ayrıldık. Sercan’la Galatasaray Lisesi‘nin önünde buluştuk. 1 Mayıs tatilinde görüşmüş olmamıza rağmen epey özleşmişiz. Buradan Sercan bizi Kızılkayalar‘a götürdü. Biz daha önceden hep Bambi Kafe‘ye giderdik. Ama Kızılkayalar’ın ıslak hamburgeri daha güzelmiş lan. Ya da o anda çok açtık öyle geldi.

Sercan, gecemizi kurtaran adam oldu. Eğer Sercan olmasaydı, o yorgunlukla yola çıkıp eve dönmeye çalışacaktık. Ya da bir arkadaşın arkadaşında kalacaktık. Ama Sercan’ı şans eseri İstanbul’da yakalayabildiğimiz için öz be öz kardeşimizin evinde kalmış olduk. Gece nereden aklına geldi Sercan’ın bilmiyorum, Godspel‘in yıllar önceki bir şarkısına taktı kafayı. Ben tüm o kahkahanın içinde uyumuş gitmişim. Rüyamda da seni gördüm.

Sabah, kahvaltı faslından sonra Sercan’ın evine yakın bir yerden servisine bindik Anadolu Turizm‘in. Gelirken Kamil Koç’la daha rahat gelmiştik. Anadolu Turizm, herhalde birkaç koltuk daha sığdırabilmek için koltuk aralarındaki mesafeyi daraltmıştı. Bir de önümdeki herif daha yolculuğun başında koltuğunu yatırınca altı saatlik yolculuk ızdırap oldu. İşin kötü yanı Bozüyük’te trafik sıkışmıştı ve araçlar bir metre bile ilerleyemiyordu. Şoför erken davranıp bizi Kütahya yoluna soktu. Böylece fazladan 30 km daha yol geldik. Trafikte beklemektense yol gitmek daha iyidir değil mi?

İstanbul’dan saat 14.00’te bindiğimiz araçtan saat 20.00’de indik yine. Yorgun ve perişandık. Ki bu halimizin Sercan’ın evinde güzel bir uyku çekip dinlendiğimiz halde böyleydi.

Velhasıl kelam, yolculuk kısımlarını saymazsak İstanbul bu sefer güzeldi sevgili okur. Albümler, sürpriz imza günü, konser, Cihan, Sercan ve vapur. Her biri harikaydı.

Akvaryumun Yeni Sakini: Faty!

Faty’e merhaba diyin! 

Taa şu yazımda seni Japon balıklarımla tanıştırmıştım sevgili okur. İmpuru ve Kahraman‘la tanışman çok olaylı olmuştu. O temmuz ayı, hayatımın en acayip temmuzu olmuştu.

Aradan geçen sürede, İmpuru ve Kahraman büyüyüp koca birer balık oldular. Bir gün hiç aklımda yokken kendimi akvaryumcuda buldum. Yahu, dedim, biz bile evi büyüttük, 3+1 eve geçtik. Canım balıklarım neden hala küçücük akvaryumda kalsınlar ki? Tuttum bunlara 30 litrelik bir akvaryum aldım. Güzelce ayarladım her bir şeylerini. Pek mutlu oldular. İmpuru’nun bir kuyruğu diğerine göre daha az gelişmişti. Bunu balık büyümeye başladıkça fark ettik. Yavrucuk geniş geniş salınmaya başladı yeni yuvasında.

Şimdi bunlar böyle güzel güzel yüzerken, akvaryum suyunun değiştirme periyodunu biraz daha azaltmaya karar verdim. Önceden iki haftada bir suyu tamamen değiştirip akvaryumu tamamen yıkıyordum. Küçük boyutlu olduğu için kolaylıkla yapabiliyordum. Ancak şimdi akvaryumda bunu yapmak biraz zor. O yüzden her hafta sonu, suyunun bir kısmını değiştiriyorum. Böyle olunca özellikle dip kısımlarda camlarda yosunlanma yapmaya başladı ufak ufak. Bu sorunu fark edince çözüm önerilerini düşünmeye başladım.

En başından beri gidip geldiğim akvaryumcum bana mıknatıslı bir cam silici ile çöpçü balığı almamı tavsiye etti. Beyaz renkli bir çöpçü balığı (albino) çok dikkatimi çekti ve bunu aldım hemen. Akvaryumdaki yosuncukları yiye yiye şişmanladığı için adını Faty koydum. Aslanım Faty, tüm gün akşama kadar o cam senin bu cam benim yapışık duruyor, nerede bir parça yosun görsün hemen yiyor.

Japon balıkları, doğaları gereğince çok az türle birlikte aynı akvaryumu paylaşabiliyor. Çöpçüler de bunlardan birisi. İmpuru ve Kahraman’ın temsil ettiği değerlere ancak ve ancak Faty gibi bir aslan eşlik edebilirdi. Siz çok yaşayın canlarım 🙂

Faty and Impuru on wheels

Sabhankra – Live At Headbangers’ Weekend 2017

Artık gönül rahatlığıyla söyleyebilirim ki Türkiye’nin en çok üreten metal grubu Sabhankra‘dır, sevgili okur. Sabhankra adıyla albüm çıkardığı 2006 yılından beri hemen hemen her yıl grup ya yeni bir albüm ya yeni bir EP ya da konser videosu yayımladı. 2016’nın son aylarında şu yazımda bahsettiğim Live At Roxy konseri DVD’sinden sonra grup hiç hız kesmeden ve hatta vites yükselterek yepyeni bir çalışma daha yayımladı: Live At Headbangers’ Weekend 2017. Bu 22 dakikalık konser videosu, grubun şu ana kadar yayımladığı en iyi prodüksiyonlu iş, bunda hiç şüphe yok.

Yine yukarıdakine benzer bir ifade kullanarak belirtmekte bir sakınca görmüyorum, Türkiye’de bu kalitede kaydedilmiş ve üretilmiş başka bir metal konseri videosu yok. Varsa lütfen yorumlarda belirtin ben de düzeltme olarak ekleyeyim.

Elimizdeki materyal çok kıymetli. Zira grubun davulcusu Rıdvan‘la kaydedilmiş ve yayımlanmış ilk materyal olma özelliği taşıyor. Grubun çok uzun süre bekletmeden videoyu yayımladıktan çok kısa bir süre sonra konser kaydını kaset olarak yayımlaması da mutluluğumuzu zirveye çıkardı. Tıpkı Live at Roxy albümü gibi bu albüm de sınırlı sayıda, Dead Generation Records tarafından kaset formatında yayımlandı. 2 ve 3 numaralı kasetleri sipariş edip aldım hemen.

Konser, “Abandoned By The Gods” parçasının efsanevi klavye introsuyla başlıyor. Çok hızlı ve sert bir girişin ardından grup tempoyu düşürüyor ve en uzun Sabhankra parçalarından olan kişisel favorilerimden “We March” başlıyor. Özellikle Gürkan‘ın bu şarkı boyunca pozları çok başarılı. We March’ın olanca gazıyla bitiyor. Seyirciye küçük bir laf atmadan sonra Alper’in favori parçalarından “The Hunt” başlıyor. Parçanın girişindeki scream’le birlikte olayın rengi epey değişiyor. The Hunt, Sabhankra’nın en hızlı ve en iyi soloya sahip parçalarından birisi. Bu konserde soloyu Savaş Sungur atıyor ve daha da bir devleşiyor. The Hunt bittikten sonra Savaş tüm seyirciyi “metaaaalll metaalll” diye bağırtıyor. Sonrasında da “Our Kingdom Shall Rise” başlıyor. Kameranın açısı seyirciye döndüğünde anlıyoruz ki ortalık epey karışmış.

Bakın bu konserin olduğu festivalde, aynı günde tam 9 grup sahne aldı. Bunlardan son ikisi, headliner olanlar, Kalmah ve Eluveitie gruplarıydı. Konser sonrasında okuduğum yorumlarda herkes bizim Türk gruplarının başarısından ve diğer iki grubun tırt performansından bahsediyordu. Özellikle Kalmah çok büyük bir hayal kırıklığı olmuş. İşte bu konserin performansıyla parlayan yıldızı da Sabhankra olmuş. Dolayısıyla grubun böyle güzel organizasyonların sahne olanaklarını iyi kullanıp kaliteli işler üretme çabasını takdir etmek gerekiyor.

Neyse, Our Kingdom Shall Rise son parça olarak anons edildiği için grup bunu normal çalma süresinden daha kısa çalarak “The Moonlight“a bağlıyor. Ahh Moonlight. Canım, kalbim, bir tanem Moonlight. Sen ne hüzünlü, ne öfkeli bir parçasın öyle… Moonlight bitince Sabhankra, “bizden bu kadar” diyor ve sahneden iniyor. “Metaaaallll“

Gelelim videonun prodüksiyonuna. Sırf davul için üç ayrı kamera kullanılmış. Davulcunun arkasından sahne önünü gören kamera ile sahne önünden Savaş Sungur’u çeken kameraların açıları çok başarılı. Live at Roxy’nin aksine, seyircinin coşkusuna da bu videoda fazlasıyla şahit olabiliyoruz. Video çekimleri Semih Yüksel, Can Ceyhan, Oğuzhan Ardahan, Raffi Etyemez, Garo Vram Babayan ve Levan Uzbay gardaşım tarafından yapılmış. Videonun prodüksiyon işlemlerini ise Semih Yüksel yapmış. Konserin kaydı (sesler cidden çok başarılı) Ali Sak tarafından yapılmış. Hepsinin eline emeğine sağlık.

Şimdilik bu videonun, bir önceki Live At Roxy konseri videosuyla birlikte DVD olarak basılmasını bekliyorum. Ben kendim, MCA Productions and Distro olarak, Live At Roxy Konser DVD’sini basmıştım. Ama bizzat grubun onayını almadığım için dağıtmıyorum, bekliyorum. Gel gelelim kasede. Yalnızca 50 adet basıldı kaset. Baskı olarak bir önceki kaseti daha çok beğenmiştim ancak bu kasetin de kartonetinin tasarımı çok başarılı. Şimdi bu albümde şöyle bir detay var. Albümün kasede basılan kapağı ile grubun dijital platformlarda yayımlanan kapağı birbirinden farklı. Kasette Süha‘nın fotoğrafı var. Dijital platformlarda ise benim çok sevdiğim o “davulcu arkasından seyirci” açısı var.

Sabhankra, yine çok kaliteli bir iş, kaliteli bir albümle karşımızda. Yerli metal gruplarına destek verin. Bak yapmayın etmeyin, konserlerin giderek azaldığı, tırtladığı bu dönemde hiç olmazsa kendi gruplarımız, yerli gruplarımız üretmeye, kaydetmeye devam edebilsinler. Seni çok seviyoruz Sabhankra. Sen de bizi sev ve artık yeni bir albüm yap!