Korkunç Bir Dolunay Macerası – 3

birinci bölüm – ikinci bölüm

“Sana şartı söyledik. Ahiretini yakmaya, sonsuza kadar cehennemde kalmaya razı mısın?” diye sordular. “Evet” dedim ve devam ettim. “Ben yitip giden bir hayatın nasıl geri getirileceğini öğrenmek istiyorum.” Bir anda mağaranın içi tıslamalarla doldu. “Haşa, tövbe haşa. Yarabbi sen affet yarabbi. Haşa, haşa, tövbe, tövbe.” Onlar susunca yineledim: “Ben yitip giden bir hayatın nasıl geri getirileceğini öğrenmek istiyorum.” Bu sefer tövbeler, haşalar duyulmadı. Kur’an’dan bir ayet okudular. İki meleğin sesi de az önceki tıslamaların aksine o kadar berrak yankılandı ki kulaklarımda bir anlığına yaşadığım tüm korkuyu unuttum. Ayet bitince bir tanesi konuşmaya başladı. “İstediğin şey Allah’ın en büyük mucizesidir. Çok az insanoğluna çok az defa bahşedildi. Allah’ın sevdiği kullardı bunlar. Allah onlara ilim verdi, onlar da imanlarıyla bu işi başardılar. Ancak sen bunu sadece bir kere yapabilirsin ve sonsuza kadar Allah’ın lanetine uğrayacaksın.” Bu sefer diğeri başladı konuşmaya. “Bu dolunaydan uyanınca doğruca evine git. İki rekat namaz kıl, ancak secdeye vardığında üç defa … diye oku. Bitirdiğinde selam vermeden kalk. Dirilteceğin kişinin ismini avuçlarına yazıp aynı namazı bir sonraki defa kıldığında bu sefer selamı yalnızca sol tarafına ver.”

Ne diyeceğimi bilemedim. Sessizce bekledim. Sonra, Melekler Bakara Suresi’nin o ayetini okudular. “Besmele çek ve gözlerini kapat” dediler. Gözlerimi kapattığım anda göğsüme bir yumruk yemiş gibi hissettim. Kendimden geçtim, ağzımda toprak tadı vardı.

Uyandığımda vakit öğlen vaktiydi. İleriden bir koyun sürüsü geçiyordu. Sürünün köpekleri koşarak bana geliyordu. Yerimden doğruldum, hayvanlar beni görünce aniden duruverdiler. Gerilerden koşarak gelen çoban Arapça kayıp mı olduğumu sordu. Geçiştirdim ve önceki gün geldiğim yoldan geri döndüm.

Aynı gece otele vardım. Ertesi sabah ise yine geldiğim şekilde önce Şam’ın dışına, daha sonra da sınırdan geçerek Hatay’a ulaştım. Hatay’da kapıdan geçerken jandarma beni gözaltına aldı. Üzerimde para, kimliğim ve pasaportum dışında evrak çıkmayınca bir süre beklettiler. Onlara Suriyeli sevgilimin peşinden gittiğimi ama bulamadığımı söyledim. Benimle biraz alay edip bıraktılar.

O akşam uçakla kadının yaşadığı şehre döndüm. Günlerdir telefonum kapalıydı. Suriye’den gelirken de telefonu tamamen parçalayıp atmıştım. Kadının yaşadığı yere,  saat gece yarısını geçtikten sonra gittim. Kapıyı çaldım. Kapı açılınca beni gören kadın ağlamaklı oldu ve boynuma sarıldı. “Çok özür dilerim. Yaptığım delilikti. Seni göndermemeliydim. Lütfen beni affet.” Ben de ona sımsıkı sarıldım. “Tek kelime etme lütfen, n’olur bana sarıl ve böylece uyumama izin ver.”

Ertesi gün uyandığımda gerçekten onun da bana sarılmış halde olduğunu gördüm. Tüm gece hiçbir rüya görmemiştim. O da uyanınca hızlıca bir duş alıp işten dönene kadar onu beklememi söyledi. O günü onun evinde, dönmesini bekleyerek geçirdim. Akşam beklediğimden daha erken bir saatte geldi. Biraz tedirgin, biraz heyecanlı ama çok da meraklı bir şekilde gelip karşıma oturdu. “Şimdi anlatabilirsin” dedi.

Başımdan geçen her şeyi anlattım. Özellikle cinleri nasıl atlattığımı anlatınca derin bir nefes aldı ve elini göğsüne sokup katlanmış bir parça deri çıkardı. “Bu tılsımı lütfen üzerinden ayırma artık” dedi. Az önce onun tenine değen bu parçadaki sıcaklık yine benim aklımı başımdan aldı. Anlatmaya devam ettim. Tam meleklerin anlattığı büyüyü anlatacaktım ki aniden “Sus” dedi. Ağlama başladı. “Ben kötü biriyim. Sen bende benden fazlasını görüyorsun” dedi. Şaşırmıştım. “Ben aslında bunu hak etmiyorum, umarım beni affedersin” dedi. Artık bu gizeme bir son vermek gerektiğini hissettim. “Ne oluyor? Lütfen bana anlat. Sana deliler gibi aşığım, lütfen bana anlat. Neden bahsediyorsun?”

Kadın bunu duyunca, biraz duraksadı. Masum bir çocuk gibi görünüyordu. “Lütfen bana öğrendiğin büyüyü anlatma. Yalan söylemeyeceğim, ben de senden çok etkileniyorum. Günlerdir aklımdasın. Ancak seni tüm bu tehlikenin içine sokmamın nedeni aslında yine benim. Ben ölüyorum. Hastalığım var. En ufak bir krizde hayatım sona erecek. Ailem bilmiyor, kimse bilmiyor. Kendimi ölümden kurtarmak için bir yol arıyordum. İşte karşıma sen çıktın. Şimdi eğer bu büyüyü bir kere yapabilme şansın varsa sana yalvarırım, o hakkını benim için sakla.”

Hayat çok garip. Büyüyle uğraşan herkesin hayatta yalnızlaştığını, annesini, babasını, giderek tüm ailesini kaybettiğini, hiç arkadaşı olmadığını, kimseye güvenmediğini gördüm yıllarca. Kendine haremler kuran, tarikatlar yöneten şarlatanlar bir yana, gerçek ilim sahibi kimseler hep yalnızdı, yalnız ölüyordu. Sanki büyücünün kaderi buydu. Aşk ise bu yalnızlığın belki de en büyük tehlikesiydi. Aşk bir tehlikeydi, çünkü aşk kavuşmak değildi. Aşk yalnızca çıldırmak, düşünememek, gözünü karartmaktı. Bunun sonu ise sonsuz bir yalnızlık oluyordu.

Kadın ben büyülemişti, gerçek anlamda. Kendine âşık etmişti. Fotoğrafını elime aldığım ilk andan, kazağının kokusunu duyana kadar ve o andan tenine ilk dokunduğum ana kadar büyülenmiştim. Ancak benim enerjim de onun enerjisine direnmiş, büyülenerek başlayan aşk gerçekten kalbimde filizlenmişti. Hiçbir büyü doğrudan isteneni vermezdi. Kadın da istediği şeyi, benim istediğim şeyi vermek vaadiyle elde etmişti. Tüm bu olaylarla beni kendimden geçirmiş, âşık etmişti. Ancak enerjimin büyüklüğü sayesinde, bilerek ve isteyerek ona dokunduğum o anda ise her şey tersine dönmüştü. İşte o anda kalbine küçük bir tohum ekilmişti. Cinlerden korunmasını sağlayan tılsımı bana verdiği anda kalbini açmıştı. Gerçekten korunmam gerektiğini düşünmüştü, beni gerçekten korumak istemişti.

Günler geçti. Kadının evinden ayrılmadım. Her şeyimi oraya taşıdım. Hiç büyü yapmadım. Onun da yapmasını istemedim. Birlikte çok mutlu olduk. Biliyorum, bir gün hastalığı onu öldürecek. İşte o gün ona yeniden kavuşacağım. Yepyeni bir hayatımız olacak. Belki de tüm bu olanları hatırlamayacak. Belki de bu yeni hayatında günahları affedilecek. Hayatımız hiç olmadığı kadar güzel gidiyor. Ellerimiz hep birlikte. Onun ölümü bizi kurtaracak. Umudumu hiç kaybetmedim.

BİTTİ: Bu öyküyü yaklaşık üç günde, bir kısmını da daktiloyla, yazdım. O sıralarda gökyüzünde dolunay tam da şu aşağıda göründüğü şekildeydi. 

Korkunç Bir Dolunay Macerası – 2

önceki (ilk) bölüm için tıklayın

Tüm bu konuştuklarımıza inanamıyordum. Harut ve Marut‘un hikayesi kimleri için efsane olsa da iman eden herkesin doğru kabul ettiği (etmek zorunda olduğu) bir olaydı. Kur’an‘da Bakara Suresi‘nde yer alan o ayet aklıma geldi: “Onlar, Süleyman’ın hükümranlığı hakkında şeytanların uydurup söylediklerine uydular. Gerçek şu ki Süleyman kâfir olmadı, fakat şeytanlar kâfir oldular; çünkü insanlara sihri, Bâbil’de iki meleğe, Hârût’la Mârût’a indirileni öğretiyorlardı. Halbuki bu iki melek, “Biz ancak imtihan vasıtasıyız; sakın küfre sapma!” demedikçe hiç kimseye bilgi vermezlerdi. Fakat onlar bu iki melekten, karı ile koca arasını açacak şeyleri öğreniyorlardı.”

Bir zaman, Tanrı insanları yarattığında melekler ona sormuşlar. “Neden onlara bizden daha çok değer veriyorsun? Bizler günah işlemeyiz, senin yolundan ayrılmayız, sana kulluk etmekten başka bir şey bilmeyiz. Oysa onlar günah işler, seni unuturlar.” Bunun üzerine Tanrı, meleklere bir ders vermek ister. “İçinizde en güvendiğiniz iki meleği seçin, o iki meleğe de tıpkı insanlardaki gibi ‘nefis’ vereceğim.” Bunun üzerine, onlar en güvendikleri iki meleği Harut ile Marut’u seçerler. Tanrı bu iki meleği Dünya’ya gönderir. Bu ikisi günlerce Dünya’da gezerler, hiçbir günah işlemez, hiçbir kötü şey yapmazlar. Gündüzleri insan suretinde insanların arasında dolaşır, gece ise tekrar göğe yükselirler. Diğer melekler de böylece haklı olduklarını, insanın daha az değerli, hak ettiğinden daha azına layık bir varlık olduğunu yinelerler.

Tanrı için artık test zamanı gelmiştir. Bir gün bu iki meleğin karşısına bir kadın, çok güzel, çok alımlı, baş döndüren bir çıkar. Kadın bu iki melekle konuşup biraz zaman geçirdikten sonra küçük bir çocuğu öldürmelerini ister. Melekler şiddetle karşı çıkarlar. “Allah’ın verdiği canı alamayız, günahından sakınırız.” Bunun üzerine ertesi gün Tanrı yine bu ikisinin karşısına aynı kadını çıkarır. Kadın yine bunları baştan çıkarmaya çalışıp onunla birlikte olmalarını teklif eder. Melekler yine şiddetle karşı çıkıp Allah’ın zinayı haram kıldığını söylerler. Göktekiler sevinçten havalara uçarlar. Öyle ya melekler nefisleri varken bile insanlardan güçlüdür. Son gün Tanrı, meleklerin karşısına yine o kadını çıkartır. Kadın, meleklerin yanına sokulur, birlikte şarap içmeyi teklif eder ve ısrar etmeye başlar. Kadının ısrarları o kadar bunaltmıştır ki her ikisi de sadece birer kadeh içeceklerini, sonra kadının gitmesini söylerler. Elbetteki ilk kadehin ardından ikinci, üçüncü kadeh ve hatta ilk testinin ardından, ikinci testi gelir. İyice sarhoş olan melekler kadınla ilişkiye girip kadının gösterdiği küçük çocuğu da öldürürler. Kadına sarhoş kafayla aslında melek olduklarını, gündüzleri Dünya’da isteyen herkese büyü yapmayı öğretebileceklerini, geceleri ise yine bir büyü yardımıyla göğe yükseldiklerini anlatırlar.

Bunları öğrenen kadın meleklerden o büyünün ne olduğunu sorar. Melekler içkinin tesiriyle harfiyen öğretirler. Kadın bu ikisini bırakıp hemen ona öğretilen büyüyü yapar. Hızla göğe yükselmeye başlar. Ancak meleklerin yaşadığı o alemin sınırına geldiğinde nurdan yaratılmadığı için parçalanıp yok olur.

Geride kalan iki meleği ise Tanrı’nın azabı beklemektedir. Ayılan iki melek yaptıklarını fark edip yalvarmaya başlarlar. Tanrı, onlara bakar ve şöyle der. “İşte insanlar doğumdan ölüme kadar hep bu şekilde, nefisleriyle yaşarlar. Siz de kıyamet kopana kadar yeryüzünde kalacaksınız. Sizden soranlara bir şartla, ‘sonsuza kadar cehennemde kalmayı göze almak şartıyla’ istedikleri büyüleri öğreteceksiniz.” Sonra sorar: “Peki cezanızı Dünya’da mı yoksa ahirette mi çekmek isterseniz” Melekler, ahiretteki cezalarının sonsuz olacağını bildiği için cezalarını fani dünyada çekmek isterler. Bunun üzerine Tanrı da onları bir mağaraya baş aşağı asar, kıyamete kadar ömür verir. Baş aşağı asılı duran bu iki melek, türlü şekilde onlara ulaşan herkese sordukları büyüleri öğretirler. Gelen herkese önce Allah’ın kesin şartını –sonsuza kadar cehennem– hatırlatıp kabul edenlere istedikleri büyüleri anlatırlar.

Ben bu hikayeyi düşünürken, büyük bir sitenin önüne gelmiştik. Yol boyunca neredeyse hiç konuşmamış olmanın verdiği huzursuzluğun yanı sıra dilim damağım da kurumuştu. Kadın arabadan inmemiz için işaret etti: Geldik. Sonra arka kapıyı açarak az önce beni kendimden geçiren o kazağı (muhteşem koku yine arabanın içine doldu) aldı. Arabadan inip önümüzdeki siteye baktım. Birkaç adım atarak kadını takip ettim. Öndeki apartmana girdi. Gelmem için kapıyı tuttu. İçeri girip merdivenlerden ikinci kata çıktım. “Annen beni görürse biraz garip olacak” dedim. “Ben yalnız yaşıyorum” dedi. Daha birkaç saat önce ilk defa gördüğüm (en azından canlı olarak) kadının şu anda evindeydim. Evin henüz kapısından geçmiştim ki bütün vücudum titredi. Evin içerisinde muazzam büyü izleri, birkaç noktada çok büyük enerji akışları vardı. Halimi görünce “Bugün ofise girince ben de benzerini yaşadım” dedi. Omzuma dokunup salona geçmem için yolu gösterdi. Bu dokunuş beni beter bir hale soktu. Bu evde çok fazla bir şeye dokunmadan ayrılmam gerekiyordu. Giderek saplanmıştım oysa ki. Hem kadının cazibesi hem de evdeki enerji beni tüketiyordu. Ancak bu tükenişten şu anda şikayet etmek bu güzel yüzü daha az görebilmek demekti.

Gösterdiği koltuğa oturdum. O ise tekrar odadan çıkıp gözden kayboldu. Oturduğum yerden duvarları dibi köşeyi incelemeye başladım. Duvarlarda tablolar ve objeler doluydu. Komik bir üç maymun tasviri (ahşaptan oyulan maymunların sırasıyla ağzı, gözü, kulakları kapalıydı ancak maymunlar çıplaktı ve pipileri açıktaydı), üst üste asılmış her biri aynı zamanı gösteren üç saat, şiddetle yağan karın resmedildiği bir orman manzarası, kırlarda oturan küçük bir kızı gösteren tablo ve çok dahası odanın her köşesindeydi. Çok fazla mobilya yoktu.

Kadın bir süre sonra elinde iki fincan ile döndü. Kahve içeceğiz sandım ancak bu iki fincanı bir sehpanın üzerine ters olarak kapatıp bir tanesinin üzerine bir parça yağ sürdü. Yağı çakmakla ısıtınca odaya hoş bir koku yayıldı. Şimdi rahatlamıştım, kapatma büyüsünün bir türünü yapıyordu. En bilinen büyülerden bir tanesiydi.

Anlatmaya başladı. “Ben bu şehirde büyüdüm. Ancak Kırşehir’de senin de görüştüğün o zat, ben daha küçük bir çocukken beni buldu. Yazları oraya gittiğimizde o bana küçük oyunlar hazırlardı. Ailem işin gerçek yüzünü bilmediği için tıpkı diğer tüm çocuklar gibi benim de bu adamla oynamama izin verirdi. Adam gerçekten dünyanın en merhametli insanıydı. Hala onun gibisi yoktur. O bana bir gün gerçek büyünün nasıl yapıldığını gösterdi ve ıstıraplı yılların ardından ben de işte büyüyle haşır neşir oldum. Harut’la Marut’u araman gerektiğini bile bilmediğine göre henüz çok güçlü bir büyücü sayılmazsın” dedi. Orada sözünü keserek, lafa girdim. “Yanılıyorsun, Petra’nın sırlı üç düğümünü çözdüm. Yaptığım her büyü ben istemeden bozulamadı. Tılsımlar kullanabiliyorum. Kelimeleri söylememe bile gerek kalmıyor.” Ben bunları anlatınca kadın şaşırdı, göz bebekleri büyüdü. “Tahmin ettiğimden daha yetenekliymişsin.”

Her hareketi, o parlayan gözleri, zarif hareketleri… Kısacası varlığı bile beni benden almaya yetiyordu. Sonra gitti büyük bir klasörle geri geldi. Birçok harita döküldü yerlere. Eğilip bir tanesini aldı. Üzerinde işaretlediği yeri gösterdi. Suriye’de Şam yakınlarında bir yerdi burası. “Çok soruşturdum. Gecelerde istiareye yattım. Çağırmadığım varlık, girmediğim alem kalmadı. Ama nihayet Üm’rasul kabilesine ulaşınca Harut ve Marut’un yerini öğrendim.” Bu kabileyi, en azından cinler aleminde duymayan yok gibiydi. “Bunlar yüzyıllardır insan alemine geçmeyi isteyen, insan olmak isteyen varlıklar. Onlar da tıpkı bizim gibi Harut ve Marut’u arıyorlarmış. Bulmuşlar ancak nurun ışığı onları yaktığı için bir türlü buldukları mağaraya giremiyorlar. Ben onlarla bir anlaşma yaptım. Meleklerin yerini öğrenmeme karşılık onların insan olabilmesi için gerekli büyüyü öğreneceğimi söyledim. Elbette yalan. Eğer senin gözlerinde yalanı görürlerse ulaşmana asla izin vermezler. O yüzden yolun boyunca sakın geriye dönüp bakma.”

Cinlere yalan söyleyebilen bir kadın. Bunun için sürekli olarak üzerinde bir tılsım taşımak gerekirdi. O anda nefes almasını fırsat bilip sordum. “Diyelim ki gitmeyi kabul ettim, şu karışık zamanda nasıl gideceğim oraya? Suriye’ye üstelik?” Beklemediğim bir şey oldu, ayağa kalktı önüme gelip diz çöktü. Ellerimi yakalayıp “Gitmeyi kabul edeceğini biliyorum” dedi. Teninin sıcaklığı bana geçtiğinde tek kelime edemedim. “Ben her şeyi ayarladım. Oraya bir üniversite hocası gibi, Rusya’nın sponsorluğunda gidiyormuş gibi gideceksin.” Yutkundum. Sonra dizlerinin üzerinde doğrulup biraz daha yana geçti ve yere oturdu. Bana da oturmam için işaret etti. Elindeki tüm belgeleri, haritaları, eski kitaplardan çekilmiş fotokopileri yere serdi. Akşam saatlerinden günün ilk ışıklarına kadar sürecek olan konuşmaya, planı anlatmaya başladı. Her hareketinde havaya yayılan rayiha beni mest ediyor, konuşması, bakışları, dudağının kenarında beliren kıvrımlar, gözlerindeki esrarlı bakışları, her şeyiyle beni alt ediyordu. Bir süre sonra ona karşı direnmemeye karar verdim. Biraz daha yakın oturmak için hafifçe hareketlendim. Yerdeki ayakları benim bacaklarıma dokundu ve bunu fark ettiği an göz göze geldik.

Birkaç gün sonra otobüsle Hatay’a, oradan da Suriye Devleti’nin hala aktif olarak beklediği sınır kapısına ulaştım. Savaşın çıkmasının ardından Şam’a gitmek bir Türk vatandaşı için çok zorlaşmıştı. Ancak üzerinde Arapça/Rusça yazan bir tavsiye mektubuyla bir devlet üniversitesinde düzenlenecek “sözde” bir toplantıya katılacaktım. Kadın gerçekten her şeyi titizlikle ayarlamıştı. Neredeyse kimse hiçbir sorun çıkarmıyordu. Ülkeye girdikten üç dört saat sonra da Şam’a ulaştım. Şehre girince Şam’ın biraz dışında kalan otelime gittim. Burada beni yüzü güneş yanıklarıyla kaplı bir adam karşıladı. Bu adama tek kelime etmedim, ancak o beni bekliyordu. Elime bir zarf tutuşturdu ve hızlıca otelden uzaklaştı.

Ertesi günü otelde, odamdan çıkmadan geçirdim. Adamın verdiği zarftaki haritayı inceledim. Kadının öğrettiği sözleri tekrarladım. Pazar gecesi dolunay çıkacaktı. Bir gün daha beklemek gerekiyordu. Dikkat çekmemek için ara sıra lobiye inip günlerdir uçak modunda beklettiğim telefonumdan kadının fotoğraflarına baktım. Bu iş nasıl biterse bitsin, bu kadına âşık olmuştum. Dönüşte neler olacaktı, dönebilecek miydim onu bile bilmiyordum.

Nihayet Pazar sabahı otelden ayrılıp Şam’ın kuzeyinde bulunan bir kasabaya doğru yola çıktım. Şam’a yaklaşık 10 km uzaklıktaki bu kasaba bir dağın zirvesinde yer alıyordu. İşte Harut’la Marut’un yüzlerce yıldır gizli kaldığı mağara da bu dağın civarındaydı. Kadının tarif ettiği şekliyle dağa ulaştım. Burada daha önce birileri tarafından işaretlenmiş olan yolu buldum ve dağın daha ıssızda kalan kısmına doğru yürümeye başladım. Vakit öğleni biraz geçmişti. Yol giderek beni karanlık bir vadiye götürüyordu. İyice yorulunca biraz dinlenmek için yere oturdum. Bu esnada arkamda bir fısıltı hissettim. Bu anda anladım ki kadının bahsettiği cinler de peşimdeydi.

Kalkıp yola devam ettim. Dağı tırmanmak epey zorluydu. Bu esnada hava yavaştan kararmaya, açık gökyüzünde dolunay da kendini belli etmeye başlamıştı. Böylece yürümeye devam ederken artık arkamda koca bir kabilenin beni izlediğini hissediyor ve biliyordum. İyice karanlık çöktüğünde ise fısıltılar hırıltılara, tıslamalara dönüştü. Onlar da artık kendilerini sakınmıyorlardı. Her bir zerrem heyecan ve korkuyla titriyordu. Zaman zaman omzuma dokunuyor, başımı geri çevirmeye çalışıyorlardı. Kimi zaman sağımda solumda zıplayarak giden türlü yaratıklar görüyordum ancak bunların peşinden gitmiyor, asla ve asla geri dönüp bakmıyordum. Kadın tarif ettiği üzere, dolunay artık göğün tepesine asıldığında diğerlerinden çok farklı görünen bir kayaya ulaştım. Tüm kayalar sarı, kahverengi, gri renkli iken bu taş bembeyaz tıpkı bir mermer gibi ay ışığında parlıyordu. Vadinin bu yamacında yıldızlardan ve dolunaydan başka ışık yoktu. Yaklaşık belime gelen bu kayanın dibine çöktüm. Yüzüm kayaya dönük beklemeye, içimden Harut ve Marut’un ismini geçirmeye, Kur’an’da adlarının geçtiği ayetleri tekrarlamaya başladım. Bir süre sonra kayanın diğer ucunda bir delik belirdi. Belki de hep vardı ben göremedim. Önce elimle genişletmeye çalışınca yaklaşık bir adamın girebileceği genişlikte bir çukur açıldı. Çukurdan içeri girmeden önce son bir kez dolunaya baktım ve kendimi içeri bıraktım.

Birkaç dakikalık bir düşme, debelenme, sağa sola çarpmanın ardından yerden ancak kalkabildim. Zifiri karanlığın ilerisinde beyaz bir ışık zar zor seçiliyordu. İçimden dua edecek oldum. Sonra sustum ve kendimi durdurdum. Birkaç adım atmıştım ki çok derinden bir tıslama duydum: “Kimsin?” İşte bundan sonra ne yapacağımı bilmiyordum. Kadın bana bundan sonrasını hiç anlatmamıştı. “Muhammed’in ümmetinden M…” dedim. “Dur orada, yaklaşma. Şüphesiz Allah büyüyü ve büyü yapmayı haram kılmıştır. Büyü yapanlar ahirette sonsuza kadar cehennemde kalacaklardır.” dedi. “Biliyorum ama sormak istediğim bir büyü var” dedim. Uzun bir sessizlik oldu. Sonra nihayet “Yaklaş” diye başka bir ses duydum. Adımlarımı korkarak atmaya başladım. Mağara giderek genişledi. Bir noktadan sonra gözlerim ancak bulanık görmeye başladı. Defalarca ovuşturmama rağmen bulanıklık gitmedi. Karşımda bembeyaz iki varlık, sanki iki insan bedeni, baş aşağı asılı duruyorlardı. Ne kadar uğraşırsam uğraşayım bir türlü net göremiyordum simalarını. Korkuyordum. Ölecek gibiydim.

-üçüncü ve son bölüm-

Korkunç Bir Dolunay Macerası – 1

Büyü yapabilmek, doğuştan gelen bir yetenek değildir. Evet, belki uyduruk çocuk masallarında belki öyledir, ancak gerçek dünyada “muggle” doğmak diye bir şey yoktur. Büyü isteyen, yöntemlerini bilen ve sonuçlarına katlanmayı göze alan herkes tarafından yapılabilir.

Herkesten gizlediğim bu ilmim, hayatımın erken dönemlerinden beri benimle birlikte oldu. Öyle ki pek çoğu bilmese de çevremdeki dünyayı hep bu şekilde yönlendirdim, şekillendirdim. Gördüğüm rüyaların, “rüya gördüm” diye anlattıklarımın hep bir sebebi oldu. Bir süre sonra ise “rüya görebilmek” için büyü yapmaya başladım.

İlk kez düğümlere üflediğim zamanlarda, on üç ayda üç büyü hakkım vardı. Herkesin bir yılı on iki aydan ibaretti. Ancak benim o zaman ki ömrüm, her on üç aylık döngüyü bir yıl, hayatıma yeni bir neşe, bir güç olarak katıyordu. Tabi sonraları yaşım büyüdükçe gücüm, gücüm büyüdükçe de erişimim arttı. Kaynaklara erişimden bahsediyorum. Bir belge cenneti olan Mezopotamya, Dünya’nın diğer tüm alemlere açıldığı kapıydı. Tüm sihir buradaydı. Unutulmuş tarih, uydurulmuş tarih, dinler, efsaneler hep bu topraklardaydı. Dünya’nın değil belki ama bu alemin merkezi burasıydı.

“Her şey, yaşam ve para hariç” düsturu olmasa, büyü ve büyücüler Dünya’yı bir gecede kavurur, ateşle içerisinde bırakabilirler. Büyü yaparken her şeyi isteyebilir, bağlayabilir, rastlaştırabilirsiniz. Ancak cebinize para istemek ve yitip giden bir yaşamı geri istemek mümkün değildir. İşte bu saklı sanatın da ezelden beri süre gelen dedikodusu buydu: Bu ikisini yapabilmenin bir yolu var mıydı? Kim öğretebilirdi?

Büyü yapabilmek için semavi dinlerden birine inanmak, iman sahibi olmak, cezayı ve cezanın tedirginliğini taşımak -ama gerçekten taşımak- çok önemlidir. Geceleri yastığa başımı koyduğumda gözlerimi kapatır kapatmaz çekeceğimi düşündüğüm azabın korkusuyla terlemeye başlıyorum. Uykularım ise dayanılmaz birer cezaydı. Dedim ya, başlarda bana yol gösteren rüyalarımı görmek için bile büyü yapar olmuştum.

Çektiğim bu ıstıraba rağmen iki şey hariç her şeyi yapabiliyordum. Büyünün mantığı gariptir. İstediğinizi size doğrudan vermez. Dolaylı olarak elde etmek gerekir. Büyücülüğün belki de en ustalık isteyen kısmı da budur. Bu işin ustalığı doğru büyüyü yapabilmenin yanı sıra çok iyi bir analiz ve gözlemleme yeteneğine sahip olmaya ve sosyal mühendislik alanında uzman olmaya bağlıdır. Örneğin bir kadını kendinize aşık edemezsiniz. Ancak o kadının size aşık olmasını sağlayacak bir fırsat yaratabilirsiniz.

Yıl boyunca insanın enerjisi değişiyor, artıyor ve azalıyor. Ancak dolunay gecelerinde tam bir denge haline kavuşuyoruz. Sadece o gecelerde her neredeysem, ne haldeysem umursamıyor, işi gücü bırakıyorum. Ruhumun en dipte bir yerlerde, kendini yenilediğini hissediyorum.

Yine böyle bir günde aklıma giriverdi o melun düşüncenin kırıntısı. Güçlüydüm, iradem çok engindi. Hemen hiç zaafım yoktu. Nefsim benim emrimdeydi. Öyle ya da böyle gelmiş geçmiş en kudretli büyücülerden biri olabilirdim. Peki, bunun önünde duran şey neydi? Para ve yaşam büyüsü. Para umurumda bile değildi. Oysa yaşam? İsa‘dan beri, kaç kişi yitip giden bir yaşamı geri getirebildi? Belki birkaç kişi. Onlar da tarihin gizli saklı köşelerinde, kuytularında öldüler ya da öldürüldüler.

Oysa şimdi devir değişti. Artık insanlar mucizelere açlar. Yaşamı geri verebilir miydim? Ölümü yenebilir miydim? Bu tutku tüm damarlarıma doldu, aklımı fikrimi ele geçirdi. Gece gündüz aklımdan çıkmaz oldu. Biraz oturup düşününce, bu korkunç isteği umursamamaya karar verdim. Aklımı hep bambaşka şeylerle doldurdum. Ancak bir süre sonra artık bu isteğe tamamen teslim olup kendime açık açık ne istediğimi söylemeye başladım. Başlarda duyulmayan iç sesim artık bir çığlığa dönüştü. Ölümü yenebilir miydim? Çaresizdim.

İşte bu çaresizlik hayatımın en büyük derdi haline dönüşüverdi. Bir gün oturduğum yerden kalktım ve civarda bulunan ilçelere, köylere gitmeye, buralarda kimi zaman büyü bozdurmak isteyen, kimi zaman büyü yaptırmak isteyen sıfatıyla ilim sahibi kişileri araştırmaya başladım. Şarlatanlar, hocalar, karanlık kimseler ve daha niceleriyle karşılaştım. Yaşadığım ilde bulunanlar bitince, bu sefer Kütahya‘ya gittim. Orada çok daha fazla şarlatanla karşılaştım. Bu adam veya kadınlardan bazen çok kolay, bazen de bin bir güçlükle randevular aldım. Gerektiği yerde büyü bile yaptım görüşebilmek için. Ancak gerçeği sahteden ayırmak benim için yıllardır çok kolaydı. Büyünün enerjisi ortamdan silinmeyen bir iz bırakıyordu. Böylece gerçek ilim sahiplerini enerjilerinden anlayabiliyordum.

Böylece iki yıl içerisinde İç Anadolu’da ve Marmara’da gitmediğim yer kalmadı. Artık umudu kesmiştim. Bu yoksunlukla öleceğimi kabul ettim. O fikrin zihnime ekilmesinden dört ekinoks daha geçmişti. Ancak bir arpa boyu yol alamamıştım. Fikrini sorduğum birkaç ilim sahibi kişiler de benim deli, cahil, çılgın, cehennemde dahi en derin çukurda olacağımı söyleyip beni kovdular.

Kafamı biraz olsun dağıtabilmek için sağa sola haber yollamıştım. “Her türlü büyü çözülür” kabilinden işlerle meşgul oluyordum ki biraz oyalanabileyim. Bir gün yaşlı bir kadın bana kızının fotoğrafını getirdi. Kısmetinin bağlı olduğunu, bu kızın üzerinde kötü bir iz varsa kaldırmamı rica etti. Fotoğraftaki kadını gördüğümde nutkum tutuldu. Bu kadına bir büyü yapılmış olamazdı. Çünkü bu kadının kendisi büyük ihtimalle bir büyücü idi. Daha önce hiç hissetmediğim bir sıcaklık yayıldı içime. Sonraları adına aşk diyeceğim bu enerji beni olduğum yere çivilemişti. Fotoğraftaki yorgun bakışlar, geniş bir yüz, keskin yüz hatları, dudak kıvrımları ve kısacası her bir detay daha o anda aklıma kazınmıştı. Yaşlı kadına kızının ismini sordum. Bu ismin hayatıma nasıl bir yön vereceğini o anda anlayamadım.

Yıldızname‘den fotoğraftaki kadını araştırdım. İzini bulmam çok uzun sürmedi. Çalıştığı ya da çalışıyor göründüğü yere gittim. Eğer bu kadın büyücü ise varlığım onu huzursuz edecekti, anlam veremediği bir şekilde o da benim enerjime tepki verecekti. Bir öğleden sonra, daha önce gittiğim şehirlerden birinde çalışan bu kadının iş yerine gittim. Neredeyse nefes almadan, koskoca binanın içerisinde katları çıkmaya başladım. Onlarca yüzlerce insan gelip geçiyor, kapılarda isimler, unvanlar yazıyor, ancak benim aklım tek bir isimde. O ismin tek bir harfinde.

Nihayet seneler gibi süren dakikalardan sonra ismini gördüm. Kalabalık bir ofisin en köşesine sinmiş gibi oturuyordu. Henüz ben kapıda belirir belirmez odadaki herkesten önce bakışları kapıya döndü. Göz göze geldik. Onun da heyecanlandığını hissettim. Birkaç saniye sonra odadaki herkes kapıya dönüp bana bakmaya başladı. Durum böyle olunca daha fazla ilgi çekmemek için geriye adım atıp koridora çıktım. Hızlı adımlarla binanın girişine yöneldim. Bir anda tüm vücudumun terlediğini fark ettim. O kısacık bir bakışma bile yüreğimi oynatmaya yetmişti. Ne yapacağımı bilemeden saatlerce oturdum. Bana gelen yaşlı kadının söylediğinin aksine kızına büyü yapılmış falan değildi. Bizzat kızın kendisi büyücüydü. Bu düşüncelere dalmışken mesailer bitmiş, bina yavaş yavaş boşalıyordu. Aklıma durumu bir kere daha kontrol etmek geldi. Kimseye görünmemeye çalışarak binanın içerisinde yürümeye başladım. Herkes asansörleri kullandığı için merdivenler neredeyse bomboştu. Böylece katları çıktım ve öğlen geldiğim ofisin önünde durdum. Niyetim odada kimse yokken, içeriye sinmiş bir iz bulabilmekti. Bunu niye yapıyordum? Yaşlı kadını arayıp büyüyü bozdum diyerek parasını almak daha kolaydı. Ama bu kıza saplanmıştım adeta.

İçeride ve hatta katta kimse yok gibiydi. Hızlıca ofise girdim. Bakışlarımı en köşedeki masaya çevirdiğimde şok oldum. Bana bakan bir çift göz adeta beni hapsetmiş gibiydi. Kız ayrılmamıştı yerinden. Beni bekliyordu. “Geleceğini tahmin ettim” dedi. “Kimsin sen?” Cevap vermemeyi düşündüm, yine hızlıca kaçıp gitmeyi. Ancak konuşmaya çalışmanın daha mantıklı olacağı ortadaydı.

Gittim, önündeki koltuğa oturdum. “Anneniz bana geldi” dedim. Gülümsedi. Gülümsediği an dünya durdu sandım. “Biliyorum, ben gönderdim onu” dedi. İşte şimdi karmakarışık bir hikaye başlıyordu. “Nasıl yani?” dedim. Bana ismimle hitap ederek, “M…, senin yıllardır aradığın şeyi ben de arıyorum. Önceki yıl Kırşehir‘de ziyaret ettiğin bir zat bana senin amacından bahsetti. Aslına bakarsan çok uzun süredir istediğim şeye benden daha uzak, ancak bu konuda benden daha cesur olduğunu anladım.“

Olayın rengi tamamen değişmişti. Belki de aşık olduğum için peşine düştüğüm kadın, işte şimdi yine beni yıllardır peşinde koştuğum o tutkuma yönlendiriyordu. Oysa şimdi şu anda kalksam gitsem ya da tam tersi sarılıp öpsem onu, hayatım bambaşka bir yola girecekti. Onu öpme fikri aklımdan geçtiği anda kadın sanki anlamış gibi kulaklarının kızardığını fark ettim. Bendeki şaşkınlığı ve suskunluğu görünce konuşmaya devam etti. “Harut ve Marut‘u hiç duydun mu? Biliyor olmalısın, bugün insanlığın bildiği ve uyguladığı tüm büyüleri onlardan öğrendik. Asırlardır insanoğlu onlardan öğrendiği bu gizli ilimleri uyguladı. Ancak onlarla kimler nasıl konuştu, bunu bilen yok. Onlar, kendilerinden sorulan her büyüyü bir şartla öğrettiler.” “Cehennem…” deyiverdim. Bu esnada kapıda bir güvenlik görevlisi belirdi. “…. hanım çıkıyor musunuz? Tüm odaları kilitliyorum.” Birlikte çıktık. Bu sefer asansöre bindik. Bir adım önümde duruyor, bir heykel gibi kıpırdamıyordu. Ya hiç umursamıyor ya da gerçekten o da beni merak ediyordu.

Aşağı inince önceden sözleşmişiz gibi aynı yöne yürümeye başladık. Arabasına kadar gittik. Binmem için işaret etti. Ön koltukta duran kazağı arka koltuğa bıraktı ve kazağı yerinden kaldırdığı anda hayatımda duyduğum en güzel kokulardan birisi geldi burnuma. Böylece afallamış halde yola çıktık. Yolda konuşmaya devam etti. “Harut ve Marut, ruhunu cehenneme kesin ve sonsuz olarak göndermeyi kabul eden herkese büyü öğrettiler. İşte beni durduran da bu. Evet, ben büyü yaptığım için cehenneme gideceğim. Ancak burada bir umudum var. Ben bu büyülerin hiç birini o iki melekten öğrenmedim. Allah, büyü yapanların cehenneme gideceğini söylüyor ancak sonsuza kadar orada kalacaklarına dair açık bir ifade yok. Bunu cinlere de sordum. Onlar da aynı fikirdeler. Dolayısıyla, sonsuza kadar cehenneme gitme fikri bana korkunç geliyor. İşte bundan dolayı  senin de aradığın o ‘yaşamı geri getirme’ büyüsünü Harut ve Marut’tan öğrenmek istemiyorum. Ancak bunu benim yerime sen yapabilirsin. Çünkü onların nerede olduklarını biliyorum.”

-devamı için tıklayın-

 

Mezunlar Buluşması 2019

Seda’on mezuniyet buluşması selfiesi.

Önceki gün, Eskişehir Teknik Üniversitesi‘nde Mühendislik Fakültesi Mezunlar Buluşması vardı sevgili okur. Okulumuzun her yıl düzenlediği bu organizasyonlara Alper‘le ikinci defa katılmaya karar verdik. Güzel haberi ise Ahmet verdi. Eşi Petra‘yla birlikte cumartesi günü Eskişehir’e geleceklermiş. Çok geçmeden İzmir’den bir telefon daha geldi. Dönemimizin abisi, Aslan Abi’miz de etkinliğe katılmak için yol çıkmıştı bile.

Tüm bu organizasyonun içinde bir de laboratuvarda bir bulaşık yıkama seansı çıktı. Öyle olunca bence cuma günü okula uğrayıp bulaşık için bazı ön hazırlıkları yaptım. Bu sayede cumartesi günü işimiz daha kolay olacaktı.

Cumartesi sabahı erkenden kalkıp tren garına gittim. Ankara’dan gelen bir başka arkadaşımı, doktora çalışmamdaki ortağımı, Tarık Abi’yi karşıladım. Çalıştığımız laboratuvarın anahtarını verdikten sonra yapılacak işlerle ilgili onu bilgilendirdim. Sonra o laboratuvara giderken ben de önce çarşıya uğradım, sonra da Ahmet ve Petra’yı karşılamak için geri döndüm. Üç yıldır görmediğim Petra, Ahmet ve Ahmet’in bıyığıyla  (Ahmet yanında küçük bir sürpriz getirmişti) nihayet buluştuk ve hemen yakında bulunan Hangover Sky isimli mekana gittik. Eşyalarını falan organize ettikten sonra kahvaltıya oturduk. Bu sırada Aslan Abi de çıktı geldi yanımıza. Ancak ortamda birisi eksikti: Alper. Günlerdir devam eden yorgunluk ve uykusuzluğa ne yazık ki mağlup olmuş, alarmları falan duymadan uyumaya devam etmişti. Neyse ki böyle durumlarda Caner her zaman yardımımıza koşup yan odada uyumakta olan abisini uyandırır.

Alper’in nihayet uyanıp yanımıza gelmesi on dakika sürdü. Hep birlikte nihayet kahvaltı edip Petra’yı şehir merkezine uğurladıktan sonra, 2007 yılından beri hayatımın değişmez bir parçası olan okulumuza, İki Eylül Kampüsü‘ne doğru yola çıktık. Bir önceki gün de okulda olduğum için hazırlıkları görmüştüm. Bahçeye tenteler kurulmuş, kürsü yerleştirilmişti. Çok kısa sürede tanıdık yüzleri görmeye başlayınca keyfimiz yerine geldi. Bu esnada ben yine bir kaçamak yapıp laboratuvarda bulaşık yıkamakta olan Tarık Abi’nin yanına koştum. Bir süre onunla birlikte epey bir deney tüpü yıkadıktan sonra tekrar fakültenin kantinine geldim.

Serdar Hoca’mızla birlikte

Burada en eski mezunlarımızdan olan Hülya Hanımları (iki tane Hülya vardı), Sanem Hanım‘ı, onların arkadaşlarını, hocalarımızı, dönem arkadaşlarım Seda‘yı ve Esra‘yı, kariyerine işletmeci, üstelik adından söz ettiren bir mekanın işletmecisi olarak devam eden Nur‘u, başka bölümlerden onlarca eski arkadaşımı gördüm. Hocalarımızdan çok az katılmışlardı. Buna biraz üzüldüm. Belki ilerleyen dönemlerde daha çok katılım olur. Bu arada Rektör hocamız (hem de bölümümüzden hocamız) Tuncay Hocamızla da sohbet edebilme şansımız oldu.

Okulda planladığımızdan daha çok vakit geçirip merkeze dönmeye karar verdik. Aslan Abi bizimle vedalaşıp İzmir’e doğru yola çıktı. Biz de o sırada Odunpazarı‘nda gezmekte olan Petra’nın keyfinin yerinde olduğunu öğrenip benim eve geçtik. Burada büyük bir hevesle müzik yaptık. Müzik faslı gerçekten güzeldi. Buradan bir hikaye çıktı hatta.

Daha sonra çarşıdan Caner’i de alıp yeni açılan kitap fuarına gittik. Kitap fuarı bambaşka bir yazının konusu olacak. Burayla ilgili ilk defa hayal kırıklığına uğradım.

Fuardan sonra Ahmet’in ricasıyla Donas‘a gittik. Birer zurna yedik. Seviyoruz, bunda utanılacak, inkar edilecek bir şey yok. Donas’tan sonra da Caner’i bırakıp, stüdyo planımızı Ahmet’in biraz grip oluşu nedeniyle iptal edip Odunpazarı’na gittik. Buradan Petra’yı ya da bizim bilmediğimiz ismiyle Cansu‘yu alıp sürpriz bir tatlıcıya gittik. Burası çok başarılı künefe yapan bir mekandı. Geçtiğimiz günlerde tanıştığım bir arkadaşımız işletiyordu. Yolda giderken arabada Anadolu Üniversitesi‘nin resmi radyosu, Eskişehir’de yayın yapan en kaliteli radyo, Radyo A çalıyordu. Program sunucusu istekler için bize ulaşın deyince, hemen radyonun sitesine girip “mezuniyet buluşmasındaki arkadaşlarım” için bir parça istedim. Sağ olsun, biz araban inip mekana girdiğimiz sırada anons etmiş. Mekana girince bir baktık aynı radyo açık ve Bohemian Rhapsody çalıyor. Bu radyonun sürekli bir dinleyicisi olan Halil Abim mesaj attı hemen, “bu şarkı sizin için çalıyor proofhead helal olsun” 🙂

Tatlı faslından sonra dördümüz de masadan mutlu ve mesut olarak kalktık. Kısa bir yürüyüşten sonra, işten yeni çıkan Merve‘yi de alıp bu sefer Kızılcıklı Caddesi‘ne gittik. Burada bir mekanda oturduk. Epey komik bir muhabbet oldu burada. Daha sonra Petra’nın “Barlar Sokağı” isteğine uyup önden Ahmet ve Petra’yı gönderdik. Biz arkadan yetiştiğimizde, sokakta geçirdikleri birkaç dakika içerisinde Barlar Sokağı’nın artık eski tadının kalmadığını anlamışlardı ve sokağın dışında başka bir mekana geçmişlerdi.

Burada da dönüş otobüslerinin saatine kadar oturduktan sonra, yıllardır sağa sola, eve okula, çarşıya, otogara, hava alanına, annemlere bırakma derdimizi çeken Alper önce, Ahmetleri otogara bıraktı. Sonra da beni eve.

Ulan ne muhteşem bir gündü. Uzun süre, cidden çok uzun bir süre sonra böylesine güzel, dolu dolu bir gün geçti. Ahmet’i, Petra’yı, Aslan Abi’yi çok özlemişim. Uzaktan gelen tüm dostların, kardeşlerin ayaklarına sağlık. Ömrünüz uzun ve mutlu olsun. Herkesin ismini tek tek yazmadım, kimse kızmasın, gücenmesin. Hepinizi seviyorum.

Bu arada, Ahmet’in yanında sürpriz olarak getirdiği tek şey bıyığı değil, bir çift de Vic Firth nylon tip 5A baget oldu. Çok çok teşekkür ederim, fazlasıyla mutlu etti beni.

Üşenmeden solda sağa: Hülya, Esra, Hülya, Serdar Hoca, Sanem, Esra, Fadime, Alp, Seda, ben, Tuncay Hoca, Aslan Abi, Alper, Deniz (balonlu olan), Eftade Hoca, Sinem, Esra Hoca, Zehra Hoca, Özlem Hoca, Nur

Legends feat. Rock’nfoni

Geride kalan hafta, hayatımızın belki de en stresli, en durağan haftalarından birisiydi. Gerçi bu haftanın da çok şen şakrak başladığı söylenemez ama neyse. Haftanın son günü, hafta sonunun son saatlerinde tamamen sürpriz bir konsere giderken buldum kendimi.

29 Eylül Pazar günü, saat 20.00’de Hasan Polatkan Kültür Merkezi‘nde “Legends feat. Rock’nfoni” isimli senfonik rock konserine katıldım. Diyorum ya, tamamen sürpriz bir şekilde Facebook’ta başka bir arkadaşımın katıldığını görüp pinledim. Daha sonra etkinlik günü Facebook bildirimi sayesinde hatırladım ve evime de çok yakın olan konser mekanına doğru yola çıktım.

Konser, daha önce Utkular’ın da konserinin olduğu kültür merkezinin sahnesindeydi. Bu merkezin güzel yanı, ticari etkinliklerden ziyade toplumun her kesimi tarafından çoğunlukla ücretsiz, bazen de sembolik ücretlerle izlenebilecek etkinliklere ev sahipliği yapıyor olması. Bu konser de, birkaç gündür devam eden 7. Odunpazarı Uluslararası Cam Festivali‘nin kapanış konseriydi. Konser, Bach.çe Sanat Akademi katkılarıyla düzenleniyordu.

Saat 19.45’te salondaydım. Gittim, sahneyi tam karşıdan gören bir koltuk bulup oturdum. İçerisi doluydu, ama tıklım tıklım değildi. Aralarda tek tük boş koltuklar göze çarpıyordu. Tam saatinde konser başladı. Önce yaklaşık otuz kişilik orkestra sahneye çıktı. Şefle birlikte birinci ve ikinci keman grupları, viyolonsel grubu ve flüt grubu olmak üzere dört gruptu orkestra. Hemen ardından da rock grubu sahneye çıktı. Kadın ve erkek vokaller, iki gitar, bir bass, klavye ve davuldan oluşuyordu bu ekip de.

Vokalist çok kısaca grubun hikayesini anlattı. Bu noktadan, konserin son şarkısına kadar grup elemanlarının isimlerini duymak için bekledim ancak son şarkı çalarken çıkmak durumunda kaldığım için, eğer o şarkının sonunda tek tek tanıtmadıysa, grup üyelerinin ve orkestra şefinin isimlerini söylemediler. Legends grubunun verdiği ilk konseri izliyorduk. İkinci konserleri ise biraz daha geniş bir repertuvarla 16 Ekim’de yine Eskişehir’de Yunus Emre Kültür Merkezi‘nde olacakmış.

Çalınan eserlerin düzenlemeleri grubun klavyecisi de olan İlker YARAR‘a aitmiş ve beş yıllık bir çalışmanın sonucunda oluşturulmuş. Tüm konser yazılarımda olduğu üzere, tüm konseri tek tek şarkılar üzerinden aldığım notlarla anlatmaya çalışacağım.

1. Gibi Gibi: Açılış için epey güzel bir seçim olmuş. Yaylılarla yapılan düzenlemeler çok başarılıydı.
2. Yaz Yaz: Bu parçayı artık hemen her grubun sahnesinde dinlemekten sıkıldım. Ancak maestro bu şarkıda epey bir coşunca en azından seyir keyfi oldu.
3. Vazgeçtim Dünya‘dan: Şebnem Ferah şarkısı. Parçayı Esra isimli kadın vokalin sesinden dinledik. Gecenin ilk solosu, Pentagram tişörtü giymeyen gitaristten geldi. “Kadına şiddete hayır” temalı bu şarkı epey alkış aldı.  (Lütfen beni affedin, isimlerini gerçekten bilmiyorum. Umarım bir gün bu yazıya denk gelirler de tanışırız.)
4. Yorgunum: Nazım Hikmet‘in Rusya’da sürgündeyken yazdığı şiire, Cem Karaca‘nın yasaklı olduğu yıllarda Almanya’da yaptığı besteyi dinledik. “Tam bir sürgün şarkısı” olarak anons etti vokalist. Şarkının ilk kelimeleriyle birlikte alkışlar koptu. Parçada rock ögeleri çok zayıf, ancak senfonik düzenlemeler çok güçlü idi.
5. Bir Gün Belki Hayatta: Bir önceki parçayı hiç kesmeden buna bağladılar. Son kısımda “lalala” vokallerle seyirci tempo tuttu.
6. Yalnızlık Senfonisi: Sezen Aksu‘nun yazdığı, Sertap Erener‘den dinlediğimiz ancak Model grubunun popüler hale getirdiği şarkı. O ana kadarki en efsane giriş bu parçanın idi. Özellikle flütlere bayıldım. Yaylılar muazzamdı. Özellikle parçanın orta kısımlarındaki es’lerde tüylerim diken diken oldu.
7. Senden Daha Güzel: Herkesin bildiği bir parça olunca girişten itibaren alkışlarla eşlik etti seyirci. Hatta “Senden daha güzel” kısımlarını hiç bir yönlendirme olmadan direkt seyirci söyledi.
8. Sözlerimi Geri Alamam: Yine, bir önceki parçaya bağlayarak başladılar. “hey hey hey” kısımlarını sevmedim. “Aldım elime gitarı” kısmından sonra gelen melodik solo çok iyiydi. İkinci soloyu da Pentagram tişörtlü gitarist çaldı. Son kısma doğru iki gitarın birlikte yaptığı armoni çok güzeldi.
9. Bu Aşk Fazla Sana: Parça genel olarak güzeldi. Ancak konserin başından beri ufak ufak kulak tırmalayan ride zilindeki bell tonları, bu sefer çok dik çıktı. Yani ses sisteminden olacak, bell kısımları inanılmaz yüksekti.
10. Blue Suede Shoes: İşte bu konser yazısıyla ilgili yaşadığım en büyük sıkıntı bu. Açıkçası grubun çaldığı şarkıyı bilmiyordum. Vokal, 1 Ocak 1956’da yazıldığını ve Rock’n Roll tarihinin ilk şarkısı olduğunu söyleyince, geriye bir tek Elvis Presley‘in ilk albümündeki bu ilk parça kalıyor. Biraz dinleyince hatırlar gibi oldum. Bu parçada davulcunun ride ziliyle yaptığı polyrhythmleri pek beğenemedim. Bir noktadan sonra kulak tırmaladı biraz.
11. Kara Sevda: Bir önceki parçayı bağlayarak çaldılar yine. Parça güzel girdi ancak parçadaki ilk ve tek solonun son kısmına doğru grupta ufak bir iletişimsizlik oldu ve kısa süreli bir karmaşa oldu. Vokal hemen nakaratla toparladı olayı.
12. Ele Güne Karşı: Malum MFÖ olunca, tüm seyirci keyifle eşlik etti şarkıya.

Bu şarkıyı son şarkı olarak anons ettiler. Kendileri de planladılar mı bilmiyorum ama seyircinin ısrarlı tezahüratı üzerine “Gibi Gibi“yi çalmaya başladılar yeniden. Birkaç dakika sonra bir mesaj alınca konserin de son parçası olduğunu bildiğimden salondan çıktım.

Eğer imkan olursa grubun bir sonraki konserine de gitmek istiyorum. Daha geniş bir repertuvarda neler çalacaklar, nasıl çalacaklar merak ediyorum. Bu arada orkestradan da bahsedeyim. Şef gerçekten başarılı ve göze hitap eden bir yönetim sergiledi. Ellerine sağlık. Keman ve çellonun yanında tek başına iki flüt biraz zayıf kaldılar. Belki birkaç da brass olmalıydı diye içimden geçirdim.

Bu organizasyona destek veren Belediyeye ve Bahc.çe Sanat Akademi’ye sevgiler, saygılar ve teşekkürler. Bir sonraki etkinliğe de umarım gidebilirim.

EKLEME: Klavyeci arkadaşımızın ismi İlker YARAR şeklinde düzeltildi. Ayrıca grubun solistinin ismi de Barış Arda ŞENDAĞ.

Odunpazarı Modern Sanat Müzesi

Alper‘le birlikte sanata, sanatın hemen her dalına ve özellikle resim ve heykel alanında da modern sanata karşı olan ilgimizi herkes bilir. En azından bizi iyi kötü tanıyan herkes. O yüzden Eskişehir’de geçtiğimiz günlerde açılışı yapılan Odunpazarı Modern Sanat Müzesi, duyduğumuz ilk günden beri bizi inanılmaz heyecanlandırdı.

Geçtiğimiz hafta sonu, tüm planlarımızı iptal edip telefonlarımızı da uçuş moduna aldıktan sonra, bisikletlerimize atlayıp Odunpazarı‘na, henüz önünde Balmumu Müzesi kadar kuyruk oluşmamış müzeye gittik. Müzedeki eksikliklerden çok da önemli olmayan bir tanesi henüz ilk dakika karşımıza çıktı. Bisikletler için bir park yeri düşünülmemiş. Oysaki müzenin giriş kısmındaki merdivenler engelli araçları ve çocuk arabalarının da erişimini kolaylaştırmak için Eskişehir’de ilk defa gördüğüm rampalı basamak sistemiyle inşa edilmişti. Bu sayede bisikletimizden hiç inmeden ve yardım almadan müzenin kapısına ulaşmak mümkün oluyor.

Biletlerimizi hemen müzenin önünde bulunan gişelerden aldıktan sonra içeri girdik. İçeri kesinlikle yiyecek ve içecekle giremiyorsunuz. Bu malzemelerin çanta içerisinde olması gerekiyor. Girişin hemen yanında bir kafeterya var. Aldığınız biletle, burada bir takım indirimler oluyor. Biz kafeteryaya girmeden doğrudan müzenin zemin katına indik. Toplamda üç katlı olan müzenin her katında bir sergi alanı var. En alttan yukarı doğru gezdik biz.

Müzenin giriş kısmı

Zemin katta indiğinizde sizi şu üç boyutlu yüz karşılıyor. Esere tam karşıdan baktığınızda dahi sanatçının bakış açısı sayesinde yüzdeki derinliği görebiliyorsunuz. Müzede ziyaretçileri bu durgun yüz ifadesi karşılıyor. Gülmüyor, ağlamıyor, kızgın değil, yorgun değil, bomboş.

Erol Tabanca isimli sanatseverin “Vuslat” isimli koleksiyonunda yer alan eserleri görmeye başlıyoruz birer birer. Yazının devamında yer alacak görsellerin altında o görseldeki eserin ve sanatçının isimleri ile küçük açıklamalar yer alacak.

Sonbahar Başlıyor Gökyüzünde

Between the grinder and the abattoir – Öğütücüyle mezbaha arasında,
Such are the landscapes of grief – Şunlar hüznün manzaralarıdır:
Grayness and glitz – Grilik ve parıltı,
Glitter and gehinnom – Işıltı ve cehennem.
Between tedium and fright – Bıkkınlıkla dehşet arasında,
Such is the song of the nether World – Şunlar aşağıdaki dünyanın şarkısıdır:
The hissing of rats – Sıçanların tıslaması,
And the jarring chants of angels – Ve meleklerin kulak tırmalayan ilahileri.

Sağlık sorunları nedeniyle biraz gecikti bu yazı. Sonuçlarını bilemiyorum, umarım daha iyi haberler alırım bir sonraki aya kadar.

Geçenlerde pasifagresif’te okuduğum bir yazıdan sonra, Darkside isimli bir davulcu radarıma girdi. Şansıma birkaç hafta sonra da bu adamın çaldığı grup olan MGŁA’nın (Mıgva diye okunuyor) yepyeni bir albümü çıktı. Black metal türündeki bu albüm, çok uzun süre sonra baştan sona sıkılmadan dinlediğim bir black metal albümü oldu. Grubun şöyle ilginç bir yanı var ki şarkılarına isim olarak numara veriyorlar. Son albümleri Age Of Excuse’da yer alan “II” isimli ikinci parça benim için albümün en iyi şarkısı. Yazının en başında okuduğunuz sözler ise bu şarkının nakarat kısımları. Her ay yazdığım dolunay yazısına neden bu sözlerle başlama gereği hissettim? Belki de sözlerin çarpıcılığından, belki de tamamen çarpık ve karşıt duygulardan bahsetmesinden dolayı. İşte ruh halim. Hoş geldiniz.

Bu ay dolunayın en mükemmel konumunu birlikte izledik bizimkilerle. Özlem ve Ceyhun’un nikâhlarını belki de böyle kutlamış olduk. Varlığından haberdar olduğum ancak daha önce gidip de hiç oturmadığım bir kıyıda buluştuk. Olanca soğuğa, esen rüzgara rağmen dolunayın sudaki silueti bizi olduğumuz yere çivilemeye yetti de arttı bile. Bazen böyle karanlık gecelerde, bağırıp çağırmak geliyor içimden. Sonra aklıma şu söz geliyor, belki daha iyi bir yol bu, diyorum.

“Sana hiçbir şey söylemeden her şeyi anlatmanın bir yolunu bulmalıyım.”

Tuxedomoon isimli grubun 1985 yılında çıkardığı “In A Manner Of Speaking” isimli şarkıdan bir söz bu. Şarkının orijinal sahibini bir kenara bırakıp Nouvelle Vague’un 2004 yılında yaptığı covera kulak veriyorum. Zaten bu sözleri bu denli anlamlı kılan da onun tarzı ve ses rengi bence. Blogun kendi başına yaptığı en güzel keşiflerden biriyle daha karşı karşıyayız. İşte, az önce black metalle başlayan satırlarımız şimdi muhteşem bir bossa nova düzenlemesiyle devam ediyor. Böyle yalın albüm kapakları, tek bir bakış yetiyor aklımı almaya. Yukarıdan atılmış bir bakış, tertemiz duru bir yüze yerleşmiş bir gurur ifadesi, öne çıkık bir çene. Tüm bunlar bir yerlerden tanıdık geliyor böyle anlatınca.

Ağaçların altında oturduğumuz o gecede, sudaki ışık kırıntılarını izlemek sadece bana değil, ekibin tamamına keyif vermiş olacak ki geride kalan yorgunluktan çok az bahsettik. Alper’in neşesi yerindeydi. Dolunaylarımı iyi bildiğinden olacak, anın tadını çıkarmaya çalıştı. Ağaçların yaprakları gökyüzüne muhteşem bir çerçeve çiziyordu. Rüzgar hafiften esiyor, su sanki bizi dinliyormuş gibi kıpırdamıyordu. Eskişehir’de sonbahar böylece başlıyordu. Belki bir sonraki dolunayda gökyüzü bulutlara teslim olacak. Belki bu seni nice uzun aylar boyunca son görüşüm olacak. Her şey daha iyi olmalı artık.

Emre – Alper – Kaktüs

Geride kalan haftada yazamadığım birkaç güzel gelişme oldu. Emre‘nin yıllar sonra yaptığı ziyaret, Alper‘in doğum günü ve neredeyse benimle birlikte büyüyen kaktüse yıllar sonra yaptığımız bakım. Buyurun başlayalım.

Emre’yi en son 2014 Kasım’da, benim düğünde görmüştüm. O günden beri evet sürekli görüştük ama hiç buluşamadık. Emre, Ordu‘da çalışıyor ve orada yaşıyor. Alper’in Ankara’da olması sayesinde, Emre’nin Ankara’ya yaptığı iş seyahatleri sayesinde ikisi birçok defa buluşabildiler. Ama benimle değil.

Geçen gün akşam telefona bir mesaj geldi. Hemen ardına da bir fotoğraf 🙂 Emre Eskişehir’e gelmiş. Tamamen ani gelişen bir plan sonucunda, bir geceliğine Eskişehir’e gelmiş arkadaşıyla. Konuştuk ve ertesi sabah buluşmak için plan yaptık.

Ertesi sabah, kahvaltı yapacağımız yere gidince, aradan geçen beş yılın Emre’yi hiç değiştirmediğini gördüm 🙂 Herif nasıl bıraktıysam o şekilde duruyordu karşımda. Epey bir muhabbet ettik, eskilerden, yenilerden, yaptığımız iş dolayısıyla güzide Bakanlığımızdan konuştuk. Kısacık bir zaman diliminde de olsa, Emre’yle görüşmek çok iyi geldi. Sonrasında geri dönecekleri için ayrıldık, yolcu ettim.

Emre’nin ziyaretinde tek eksik Alper’in o sıralar şehir dışında olmasıydı. Çok uzun süre sonra üçümüz yine bir araya gelebilecektik. Olsun, belki de başka bir düğünde… Alper demişken devam edelim Alper’in doğum günüyle. Bu yıl, şehir dışında olması sebebiyle Eskişehir’de kalanlar olarak ayarladık işleri. Daha önce birkaç defa gidip güzel yemek yediğimiz mekanı ayarladık.

Vakit geldiğinde buluştuk. Aslında yavaş yavaş bu işler sürpriz olmaktan çıkıp belki de buluşmak için bir bahane yaratmaya dönüşüyor. Bunu önümüzdeki yıl için bu şekilde planlamalıyız aslında. Neyse, vakit geldiğinde buluştuk mekanda. O ana kadar menü istememiştik. Menüdeki fiyatları görünce şaşıp kaldım. Çünkü bu fiyatlar birkaç ay öncesine göre en az %40 daha pahalıydı. Bunun üzerine, yemek yemekten vazgeçip bir süre sadece bir şeyler içtikten sonra uzun süredir gitmeyi istediğimiz başka bir mekana doğru yola çıktık.

Mekana ulaşınca heyecanla herkes siparişini verdi. Eskişehir’in en iddialı pizza restoranlarından birisindeydik. Daha önce birkaç defa gittiğim Pizza Local denen mekanın en büyük rakibi – Pizza Il Forno‘daydık. (Il forno – Fırın)

Özellikle yanında bir misafirin varsa gidebileceğin, güzel bir mekandı burası. Gecenin geç saatlerine kadar oturduk, muhabbet ettik. Böylece Alper, bir yıl daha koydu yaşadıklarının üzerine. Yeni yaşın kutlu olsun 🙂

Doğum günün kutlu olsun !

Bu art arda gelen etkinliklerin ardından bir günü de yıllardır büyüttüğüm, hatta blogda da çok defa yazdığım kaktüsüme ayırdım. Sivrihisar‘da yaşarken evimizde olan (hatta bazı fotoğraflarda bile gözüküyor) kaktüs, aradan geçen onca yıla rağmen hala sapasağlam, yeni sürgünler veriyor, yılda bir defa sadece bir gün çiçek açıyor. Yıllar önce aldığım saksı artık ona yetmez hale gelince gidip en büyük boy plastik bir saksı aldım. Standart bir varilin yarıya kesilmiş hali gibi düşünebilirsiniz boyutunu. Bitkinin boyutu da yetişkin bir insanın boyunda. Gövdesinin kalınlığı 20 cm.den daha fazla. Dikenlerinin ortalama uzunluğu ise 6-7 cm arasında.

Bir yılı aşkın süredir annemlerin evinin bodrum katında, ortak kullanım alanındaydı kaktüs. Annem ve babamla birlikte gidip önce eski saksısını parçaladık. Sonra iki kişi güçlükle yerinden kaldırıp yeni saksısına aktardık. Gelişme yönünü sınırlandırmak için gövde üzerindeki yeni yaprakları kestik. Ayrıca destek çubuğu çaktık. Kenar kısımlarındaki boşluklara da ilave toprak ekleyip bu sefer eve çıkardık. Ön balkona, güneşi görecek, rüzgar ve yağıştan etkilenmeyecek şekilde kaldırdık. Artık kolay kolay hastalık falan da bulaşamaz.

Bu emektar bitkinin, benimle birlikte büyüyen bu güzel kaktüsün uzun yıllar bizimle olması dileğiyle.

NOT: Kaktüsler, hafif kumlu toprağı seviyorlar.

Harry Potter Özel Kutulu Set

Aykut‘la aynı enstrümana gönül vermemizin yanı sıra, ortak özelliklerimizden bir tanesi de şüphesiz Harry Potter evreni. İlk kitabın Türkçe’ye çevrildiği yıldan beri (ki onu da Ahmet‘in sayesinde okuyabilmiştim) Harry Potter evrenine olan ilgim ve sevgim hiç azalmadı.

Zamanla birer ikişer tüm seriyi ve hatta diğer bonus kitapları da topladım. Bu durumda elbette koleksiyoncu olmanın da bir payı var. Ancak her zaman olan şey yine oldu ve yayıncı firma tutup özel bir kutulu set üretti. İkinci jenerasyon baskıların tamamını bu özel kutuyla birlikte piyasaya sürdü. Bu elbetteki büyük bir haksızlık. Yani kitapları tek tek alanlar yine kaybetmiş oldu.

Ancak tam da bu zamanlarda ortaya çıkan bir kahraman her zaman oluyor. Tolkien Mirası serisinde Caner‘in üstlendiği bu kahramanlığı, bu sefer de Aykut yaptı. Doğum hediyesi olarak gelen kutuyla birlikte benim eve geldi.

Toplamda beş yüzeyi olan basit bir kutu aslında. Her bir yüzeyi tarattıktan sonra bire bir ölçülerle Photoshop’ta hazırladım. Daha sonra da folyoya bastırıp mukavvaya sıvadım. En nihayetinde ta daa! Set hazır.

Şimdi burada dikkat ederseniz benim elimdeki kitaplardan dördüncü ve beşinci kitaplar ilk jenerasyon, şömizli baskılar. Bu baskılar, ikinci jenerasyon sadece kapak baskılı olanlara göre daha ince olduğu için kutunun içerisine hiç sevmediğim zorlama sekizinci kitap da sığdı. Ancak muhtemelen dördüncü  ve beşinci kitapların yeni baskıları da temin edilince kutuyu tamamen doldurmuş olacağım.

İlham verdiği için Menekşe‘ye, kaynak sağladığı için de Aykut’a teşekkürler. Google’da bu kutuyu aratıp, bu yazıya ulaşan okuyucular, blogun iletişim bölümünden bana ulaşırsanız size de baskıya hazır şablonu yollayabilirim.

Akvaryum: Doğum, Yeni Düzen ve Sonrası

Aylardır akvaryumla ilgili yazmadığımı fark ettim. Yıllar önce iki Japon balığıyla başlayan macera çeşitlenerek, gelişerek devam ediyor. En son şu yazımda akvaryumda meydana gelen felaketten, mantar hastalığından bahsetmiştim. O zaman iki Japonumu birden kaybedince bir süreliğine akvaryuma Japon almamaya karar verdim.

Büyük akvaryum

Büyük akvaryumda Japon balıklarımı yok eden mantar hastalığından sonra, aynı akvaryumdaki köpek balığının da üzerinde mantar lekeleri çıktı. Ancak bu sefer mantar ilacının dozunu ve sıklığını arttırıp kullandım. Suyu da sürekli tazeledim. Bir süre sonra balığın üzerindeki lekeler yok oldu, çok şükür balık iyileşti. Bunun üzerine küçük akvaryumdaki lepistes ve zebraları büyük akvaryuma aktardım. Ayrıca bir de damızlık lepistes alıp geldim. Eve gelip poşete baktığımda iki tane yavru olduğunu fark ettim. Yolda doğurmaya başlamış bile.

Bizzat çektiğim doğum anı

Bunun üzerine hemen yavruluğu ayarlayıp anneyi içerisine bıraktım. O gece misafirlerimiz de vardı ve evde büyük bir neşe oldu bu doğum olayı. Kameraya almayı da başardık üstelik 🙂 Yaklaşık 20-25 tane yavru doğdu. Bu esnada dikkatli olmak gerekiyor çünkü doğum anında anne, kendini kaybedip yavruları yemeye başlıyor. O yüzden yavruluğun başında bekleyip doğan her yavruyu anneden ayırdık bir perdeyle. Böylece yaklaşık üç dört saat sonra artık yavru doğmayacağından emin olduktan sonra anneyi akvaryuma geri bırakıp yavruları yavrulukta bıraktık.

Lepistes yavruları yavrulukta hayatlarına devam ederken, diğer balıklar da aynı akvaryumun içerisinde yaşamaya devam ediyorlardı. Yaklaşık 20 gün sonra küçük akvaryumu tamamen yavrular için düzenledim. Düşük kapasiteli bir iç motor, dipte kum, akıntıdan korunmaları için birkaç engel yerleştirdim. Balıklar burada yaşamaya alıştılar. Şu anda yaklaşık 10 tane ergen lepistesim var.

Doğumdan dakikalar sonra

Diğer balıklar büyük akvaryumda yaşamaya devam ediyorlar. Geçen gün albino bir vatozum öldü. Galiba akvaryumun içi çok temiz olduğu için öldü hayvan 🙂 Vatoz yemi alacağım bundan sonra. Ergen lepistesler biraz daha büyüdükten sonra hepsini büyük akvaryumda toparlayıp küçük akvaryumda yeniden Japon balığına başlayabilirim.

Şu anda elimde sırasıyla hem mantar ilacı, hem dezenfektan, hem de su düzenleyici var. Bunlardan özellikle şu büyük şişede olan su düzenleyiciyi kullanmanızı tavsiye ederim. Dezenfektanı, akvaryumun iç kısmında temizlik yaptıktan sonra kullanıyorum. Mantar ilacını ise malum hastalık zamanı kullanmıştım.

Küçük akvaryum

Böylece iki farklı akvaryumda devam ediyorum şimdilik. Şu an için büyütmeye niyetim de pek yok açıkçası. Ancak Japon balığına başlayıp başlamama konusunda kararsızım biraz. Belki lepistesler gibi zebralardan da yavru alırsam bir süre daha Japon planını erteleyebilirim.