Geçen yıl tam da bu sıralarda kendime bir masaüstü sistemi toplamıştım. Şu yazımda bahsettiğim sistemde de ekran kartı olarak Zotac marka DDR2 1 GB 128 bit (VGA + DVI) bir ekran kartı kullanıyordum. Bu kart, fena sayılmazdı ancak son günlerde bilgisayar zaman zaman durduk yerde kitlenmeye, ekranda çizgiler çıkmaya ve donmaya başlamıştı.
Şimdi böyle eski bir sistemle çalışınca elbette yapacağınız yatırıma da ona göre karar vermek gerekiyor. Söz konusu ekran kartları olunca bizi çıkmaza sürükleyen şey güç kaynağı oluyor. Yeni nesil bir ekran kartı (256 bit mesela) seçtiğinizde en aşağı 400-450 watt bir güç kaynağınız olması gerekiyor. Şu an kullandığım makinede 350 wattlık (peak 400 watt) Asus marka bir güç kaynağı mevcut örneğin. Şimdi benim şu durumda orta segment ve üst segment bir kart seçmem halinde kartla birlikte bir de güç kaynağı almam gerekiyordu.
Şu durumda eski nesil, DDR2 256 bit bir ekran kartı bulmak imkansız. En azından sıfır olarak. Nispeten yeni üretim bir DDR3 128 bit kart ise gerçekten mevcut sistemime göre alınmayacak kadar pahalı. (Üst segment DDR5 kartlardan bahsetmiyorum bile…) Ben de bu noktada kararımı verdim ve DDR3 64 bit ve 2 GB bir ekran kartı aldım: MSIGeForce GT710. Özellikle benimki gibi eski sistemlerde, kart için 300 wattlık bir güç kaynağının yeterli olması bakımından tavsiye ediliyor bu kart. 64 bit olması ilk başta bir dezavantaj gibi olsa da DDR2 bir karta göre DDR3 olması ve 2 GB olması bir artı. Ayrıca eski kartta VGA ve DVI çıkış varken bu yeni kartta ilave olarak bir de HDMi çıkışı var ki bu da uzun süredir aklımda olan bir proje için bana ilham veriyor. Kartın üzerinde soğutucu fan yok. Yalnızca soğutucu bloklar var. Ancak internette bu blokların üzerine de soğutucu fan takarak modifiye eden kişileri gördüm.
Pazar akşamı Amazon.com.tr‘den en ucuz fiyata bulup aldım. İlk defa Amazon Prime‘ın da deneme üyeliğini başlattım, kargo bedava oldu. Taksitte de vade farkı almadılar. Paket teslim edilene kadar da sürekli hem mesajla hem de telefonla bilgilendirdiler. Bu anlamda Amazon’un Prime hizmetini çok beğendim. Az önce kargo geldi ve heyecanla açıp kurmaya başladım.
Montajı yapıp bilgisayarı çalıştırınca kartı tanımadı. Şoka girdim! Görüntü temel çözünürlükte geldi. Kartın modelini girip kendi sitesinden sürücüsünü indirdim ancak kurulum yapılamadı. Tam umudu kesmişken bambaşka bir siteye doğrudan Google üzerinden ulaşıp “398.36-desktop-win8-win7-64bit-international-whql” yazan sürücüyü indirdim. Sorunsuz kuruldu. Şu anda da sorunsuz kullanıyorum. Umarım ilerleyen süreçte bir sıkıntı yaşamam.
Ekran kartı üzerinde soğutucu fan olmamasına rağmen, üzerinde fan olan eski ekran kartımla aynı sıcaklık seviyelerindeyim. Ben bilgisayarda oyun oynamadığım için bu kartın birkaç yıl bana yeterli olacağını düşünüyorum.
İşletim sistemi olarak Windows 7 kullandığımdan performanstaki rakamsal artışı kıyaslama imkanım da oldu. Eski Zotac DDR2 128 bit 1 GB ekran kartı takılıyken performans puanı 4,9 idi.
Eski Zotac 1 GB 128 bit DDR2
Şimdi yeni MSI GeForce GT710 DDR3 64 bit 2 GB ekran kartı takılıyken performans puanı 5,2’ye yükseldi. Oyun grafikleri de 5,9’dan 6,6’ya çıktı.
Yeni MSI 2 GB 64 bit DDR3
Bu bilgisayarla ilgili yazdığım her yazıda olduğu gibi, bu yazıda da Kerem Bey‘e ve Lütfi Abi‘ye sonsuz teşekkür ediyorum. Onların sayesinde bu makineye hayat vermeye devam ediyorum.
Uzun süre sonra ilk defa bir dergiyi çok beğendim sevgili okur. 2021 yılında 2. sayısını alarak keşfettiğim, çok beğenince de hemen ilk sayısını da bulduğum All About History dergisi, iki ayda bir yayımlanıyor ve henüz yayımlanmış iki sayısı bile takdiri hak ediyor.
DoğanBurda grubu tarafından yayımlanan bu çeviri derginin bana göre en farklı yanı sayfa tasarımı. Ele aldıkları dosyalar için ürettikleri infografikler, özel tasarım görseller, dipnotlar ve anlatım tarzı olarak çok başarılılar. Derginin editörlüğünü Gökhun Sungurtekin yapıyor. İlk sayısının kapağında Hitler, ikinci sayısında ise Büyük İskender var. İngilizce yayımlanan orijinal dergiden çeviri yapıldığı için içeriklerdeki çeşitlilik çok fazla. Aynı sayı içerisinde İskender’i, samurayları, Sherlock Holmes’u ve Kral Arthur’u birlikte okuyabiliyoruz.
En sevdiğim bölümler, “Büyük İskender Dosyası”, “Geçtiğimiz 2000 Yılın Keşifleri”, “Atatürk’ün Mekanları” “Zaman Yolcusunun El Kitabı” ve “Hollywoo’a Karşı Tarih” bölümleri oldu. Ayrıca ilk sayısındaki “Keşifler” sayfası poster yapılıp duvara asılacak kadar iyi olmuş. İkinci sayıda verdikleri takvim, bugüne kadar bir dergiden aldığım en dopdolu takvim. Yılın her gününde bir tarihi olaya yer verilmiş. Yine ilk sayıda verilen “Dünyayı Değiştiren 55 Olay” kitapçığı, kronolojik sıra gözetmeksizin dünyaya yön veren tarihi olaylara yer veren güzel bir genel kültür eseri olmuş.
All About History’de görüp “Antik Uygarlıklar” isimli özel basımlı dergiyi de aldım. Ancak DoğanBurda’dan çıkan Özel Sayı dergiler ayrı bir yazının konusu olabilecek kadar kaliteli oldukları için bunu ilerleyen günlere saklıyorum. Şimdilik All About History’nin Mart ayında çıkacak yeni sayıyı heyecanla bekliyorum.
Geçen yılın yetişmeyen yazılarından sonuncusu da bu yazı olacak. Geçtiğimiz yıl, çok sevdiğim Black Omen grubunun ilk olarak 2003 yılında yalnızca CD olarak yayımlanan tek demosunu, Vaykorus Tapes kaset formatında ve yine çok az sayıda bastı. Ben bu albümün basılacağını duyduğum günden itibaren hemen her gün takipte olmama rağmen Aralık ayında basılacağı duyurulan kasetler Kasım ayında basıldı ve anında tükendi.
O an yaşadığım hayal kırıklığını tarif edebilmem imkansız. Çünkü 2004 yılında henüz Lise 2’deyken hayatımda dinlediğim ilk black metal demosu Black Omen’ın bu albümüydü. İnanılmaz bir şekilde, yıllar sonra bu adamların hepsi arkadaşım oldu ve sağ olsunlar yıllardır da karşılıklı büyük sevgi ve saygı besliyoruz birbirimize.
Ben söylenenden daha erken basılıp neredeyse duymaya fırsat kalmadan tükenen bu kaseti edinebilmek için son bir çırpınışla grup üyeleriyle irtibata geçtim ve sağ olsunlar bana kendileri için ayırdıkları çok az sayıdaki kopyadan birini ulaştırdılar. Tolga ve Serkan Abi sayesinde toplam 66 adet kopya basılan kasetin 61 no.lu kopyasına sahip oldum.
Kasetin kartonet tasarımı ve diğer grafik işlerini sevgili kardeşimiz Onat yapmış. Hem deck’te hem de walkman de dinledim. Ses kalitesi de şaşırtıcı derecede iyi. Kartonetin iç kısmında tüm şarkı sözleri ve grubun demo CD’de yer alan kadrosunun fotoğrafları yer alıyor. Bu fotoğrafta yer alan dörtlüden günümüzde yalnızca Serkan Abi halen aktif olarak grupta. Gerçi Baran Abi de aktif olarak grupta çalmasa da üretim sürecine halen destek veriyor.
Sahip olduğu amatör ruh, çiğ soundu, insanüstü vokalleri, sözleri ve melodikliğiyle bu albüm, hayatıma yön veren ve müzikal zevkime katkı sağlayan albümler arasında yıllardır yer alıyor. Yıllardır sormayı unuttuğum bir soru var. Orijinal tasarımda kapaktaki kişi kim? Gerçek biri mi? Kim bilir, belki de bir süre sonra plağı da çıkar ve cevabı orada buluruz. Sizce de harika olmaz mı?
Geride bıraktığımız yılın özellikle son aylarında Jules Verne koleksiyonum için çok verimli bir arşiv dönemi geçirdim. Biraz da şansımın yardımıyla biraz da Murat Haser üstatla tanışmam sayesinde koleksiyonumda bu zamana kadar görülmemiş bir gelişme yaşandı.
İthaki‘nin yayımladığı Jules Verne Kitaplığı serisinde, yalnızca tek bir eksiğim, 46 numaralı On Beş Yaşında Bir Kaptan – 2. Cilt eksik kaldı. Elinde, rafında olan varsa insaniyet namına bana hediye etmesini ya da uygun bir fiyata satmasını istiyorum. Eğer bana bu konuda yardımcı olan olursa da blogun Jules Verne sayfasında en başa ismiyle ve isterse fotoğrafıyla birlikte desteğini ölümsüzleştireceğim.
İthaki’den yayımlanan en önemli Jules Verne eserlerinden bir diğer ise Murat Haser’in koleksiyonunda görüp aldığım Volker Dehs‘in Jules Verne – Eleştirel Bir Biyografi isimli eseri. Piyasaya ciltli ve karton kapaklı olarak sürülen bu eserin karton kapaklı baskını bulabildim. Aşağıdaki fotoğrafta geri planda görülen resim ise aslında bir pul. Murat Haser’in koleksiyonundan görüp paylaşmasını istediğim, Verne’nin en meşhur eserlerine dair çizimleri içeren bir hatıra pulu. Fildişi Sahili menşeli bu pul şimdiye kadar gördüğüm en iyi hatıra pullarından birisi olabilir. Boyutlarını biraz büyütüp çerçeveleterek odama astım hemen.
İthaki serisinden sonra aslında birkaç yıldır başlamaya cesaret edemediğim bir seriyi, ALFA Yayınları‘nın Olağanüstü Yolculuklar serisini toplamaya başladım. O da şöyle oldu. Bir gün Migros’tan alışveriş yaparken fırsat sepetinde bu seriden tam 6 tane kitap gördüm. Ben daha önce serinin 20 no.lu kitabı Bütün Öyküler‘i almıştım. Bu şekilde her biri birkaç liraya satılan 6 kitabı görünce aldım ve seriyi biriktirmeye başlamış oldum.
Sahip olduğum ve tamamlaması neredeyse imkansız olan bir başka seri ise İnkılap ve Aka Yayınevi‘nden çıkan ve Ferid Namık Hansoy çevirisi olan kitaplar. Aşağıdaki fotoğraflarda altta yer alan “Beş Yüz Milyonluk Miras” ve “Cenup Yıldızı” isimli iki eser, bu seriye eklenen kitaplar oldu. Dolayısıyla bu seride toplam 21 kitabım oldu. Dilek Yayınevi‘nden çıkan Michel Strogof ile İnatçı ise özellikle eksiksiz çevirileriyle arşivde yer almayı hak ediyorlar. Bu arada bu kitapların en genci 40 yaşında 🙂 Yani basılış tarihleri 80, 70, 60 ve hatta 50’lere kadar gidiyor.
Karbon Kitaplar, cep kitabı formatında birkaç Jules Verne eseri bastı geçen yıl. Bunların ilki iki cilt halinde basılan Seksen Günde Devri Alem. Bu ikiliden bir tane de Koray‘a hediye ettim. Diğerleri ise Aya Yolculuk ile Dünyanın Merkezine Seyahat‘in kısaltılmış versiyonu.
Elma Yayınevi, Jules Verne takipçileri için geçen yıl müthiş bir iş çıkardı. Daha önce “Türkçede Hiç Yayımlanmamış Öyküleri“, üç cilt halinde bastı. Ben bu ciltlerden ne yazık ki 2 ve 3. ciltlere sahibim. Ancak yıl sonunda Öyküler adında ciltli 620 sayfalık özel basım bir kitap yayımlandı ve daha önce yayımlanan tüm hikayeler tek bir ciltte toplandı. Koleksiyon açısından yılın en önemli eseri buydu bence.
Benim daha önce tamamlandığını sandığım bir diğer seri ise İş Çocuk Klasikleri‘nden çıkan Jules Verne romanlarıydı. Ancak Murat Haser sayesinde bu seriden de bir eksiğim olduğunu fark ettim. Serinin eksik kitabı olan “Bir Gazetecinin Yolculuk Notları“nı hemen Nadir Kitap‘tan bulup aldım. Böylece altı kitaplık bu seriyi bu sefer gerçekten tamamlamış oldum.
Bu yıl ilk önceliğim İthaki’den ve Elma Yayınları’ndan eksik kalan tek kitapları bulup tamamlamak. Daha sonra ise ALFA’nın Olağanüstü Yolculuklar serisine hız verebilirim. Murat Haser üstada yaptığı ve yapacağı yardımlar için şimdiden teşekkür ederim. Facebook ve Instagram’da çok keyifli birer Jules Verne sayfası var. Hatta o sayfalardan birinde bir diğer okuyucumla tanıştım. Meğer o da benim Jules Verne yazılarımı ve sayfamı takip ediyormuş. Evet, Jules Verne cephesinde işler yolunda gidiyor. Kendinize iyi bakın 🙂
Piyasada neredeyse her ay yepyeni bir derginin okuyucuyla buluştuğunu görür olduk. Bu iyi bir şey. Kültür yozlaşmasına yol açar mı diye düşünürdüm hep. Ancak diğer bir yandan da kitaptan, dergiden, yayından, kültürden zarar göremeyiz herhalde değil mi?
Bu ay Mızmız isminde bir dergi yayın hayatına başladı. Birkaç sene önce Kafa ve Ot dergilerini almayı bıraktığımdan beri edebiyat/popüler kültür dergilerine karşı mesafeliyim. Bu noktada tek zaafım İhsan Oktay Anar. Onun ismini bir dergide görünce dayanamıyorum. Pandemiden önce işim daha kolaydı. Şöyle hızlıca(!) bir sayfalara bakıp İhsan Oktay’ın yazdığı sayfayı görüp tatmin olduktan sonra hemen alıyordum dergiyi. Ancak pandemiyle birlikte dergiler poşete girince bunu yapmak imkansız oldu.
Mızmız Dergi’nin ismini de ilk defa Halil Abi sayesinde gördüm. Bana gönderdiği bağlantıya tıklayınca şu aşağıdaki Twitter gönderisini gördüm:
Kendisi de yazar listesinde yer alan Sadık Usta‘nın bir gönderisiydi bu. Zengin kadro: Hilmi Yavuz ve ikinci sırada İhsan Oktay Anar! Ve hatta önceki dergisinden ilişiği kesilen ve epey linç edilen Ali Lidar. Derginin kapağındaki “yazarlar” listesine de eklemişler İhsan Oktay adını. İddialı olacağa benziyor değil mi? Ertesi gün ilk iş gidip dergiyi aldım, poşetin içinde. Akşam olsa da eve gidip okusam diye bekledim bütün gün.
Akşam eve gelip derginin kapağını açıp hemen İhsan Oktay Anar’ın ismini aradım İçindekiler kısmında ilk önce okumak için. Yalnız bir gariplik vardı. Diğer yazıların başlıkları ve altlarında yazar isimleri yer alırken “İhsan Oktay Anar’ın Çizimleri” diye tek bir sayfa vardı. Hemen açtım sayfayı ve büyük hayal kırıklığı yaşadım.
Mızmız Dergi ilk sayıdan okuyucuyu kandırmış! İhsan Oktay Anar, bu sayı için tek bir satır bile yazmamış. Sayfada yer alanlar, İhsan Oktay’la yapılan bir iki gazete röportajından derlenen, ki onlar da en az 7-8 yıllık, hap bilgiler. Sayfanın ortasında da birkaç cm’lik bir alanda sekiz tane surat çizimi! Derginin kapağından Twitter’da gördüğüm gönderiye kadar her yerde İhsan Oktay’ın adı var. Sanki dergi için bir şeyler kaleme almış gibi. Ancak sonuçta ortaya çıkan şey eski röportajlardan derlenen bilgiler. Ben, sırf İhsan Oktay için bu dergiyi alan onlarca kişi olduğundan eminim. Ve yine eminim ki bu alan okuyucuların her biri aynı hayal kırıklığını yaşadı. İşin kötüsü, bu hayal kırıklığı derginin kalanını okumak için bende inanılmaz bir isteksizlik oluşturdu ve sonunda dergiyi rafa kaldırdım. Ali Lidar’ın (ne yazık ki yine) kendini aşamayan şiirini okuduktan sonra.
İhsan Oktay’ın ismi çok büyük gerçekten. Bir süre önce OT Dergi’de de devamı gelmeyen iki sayıda yazmıştı. Hatta ben OT’a geri döndü diye sevinmiştim ama o içerikler de gerçekten çok yavandı. Yeni yazılarını, kitaplarını okumaya o kadar açız ve hasretiz ki böyle bulduğumuz birkaç kırıntıya tutunmak zorunda kalıyoruz.
Mızmız Dergi’ye bir şans daha verir miyim? Bilmiyorum. Bir sonraki sayıda İhsan Oktay yine olacak mı?Bilmiyorum. Ama şunu biliyorum ki bu durum bir derginin ilk sayısı için büyük fiyasko 😦
Mad Max: Fury Road filmini ilk kez sinemada izlerken filmin ilk aksiyon sahnesiyle koltuğumdan öne doğru fırlamış, bir daha da geriye yaslanamamıştım. İşte öyle bir yıl oldu 2020.
Blogun geleneksel yıl özeti yazısına hoş geldiniz. Bu özet yazıları, yıllardır her yılın sonunda yazdığım bir tür hesaplaşma, skor tutma, istatistik verme, racon kesme, kuyruğu kıstırma ve yazılması en uzun süren yazılar oluyor. Haydi, türümüzün son birkaç yüzyıldır yaşadığı en sıkıntılı yıllardan biri ve belki de en sıkıntılısı olan 2020 yılını nasıl geçirmişim hatırlayalım.
Bu yıl önceki yıla göre blogla daha çok ilgilenmeme rağmen, okuyucu sayımız biraz düşmüş. Ancak yazı sayısının önceki yıla göre ciddi oranda da arttığını söylemek lazım. Toplamda 80 yazı yayımlanmış blogda. Blogun son dört ayında WordPress ciddi bir güncelleme alarak “Blok” tasarımına geçti. Bunu okuyucu olarak siz fark etmediniz. Ancak içerik üreticisi olarak ben, ilk aylarda çok ciddi sıkıntı çektim. Ancak sonradan uyum sağlamayı başardım ve yazılar gelmeye devam etti. Tam 10 sene önce yazdığım “İyi Bir Münazara İçin İpuçları” isimli yazım bu yılında reyting rekortmeni. Hemen ardından Türkiye’nin belki de ilk ve tek Gillette Blue 3 ve Mach 3 koleksiyoncusu olmamı ispatlar şekilde, “Gillette Tıraş Bıçakları Kullanıcı Deneyimleri” isimli yazım en çok okunan yazım oldu. Ciddi bir sağlık problemi yaşadıktan sonra yazdığım “Bir Reflü Macerası” yazım en çok okunan üçüncü yazı oldu. Buna çok sevindim çünkü internette çok az yerde bulunabilen bir diyet ve yasaklılar listesini yayımladım bu yazıda. Umarım okuyan herkesin işine yaramıştır o liste. Google’a “münazara” yazarak bana ulaşan çok ciddi sayıda okuyucu olması sevindirici. Çünkü ben yıllar önce yazdığım o yazıma ek olarak bir yazı daha yazdım ve ilk yazıyı okuyan okuyucuların bu ikincisini de okumasını görmek iyi. Bloga en çok ziyaretçiyi arama motorları göndermiş. Bunun dışında sırasıyla Facebook, Twitter, Linkedin ve Instagram okuyucu göndermiş. Bu sene birkaç özel yazı için ilk defa reklam vereceğim. Bugüne kadar reklamdan bir kuruş kazanmadım. Ancak yıl içerisinde bazı özel yazılar yazmayı planlıyorum. Bunlar için reklam vereceğim. Bir de yakında My Resort için bir Instagram hesabı açmayı düşünüyorum. Ancak yazılarıma link veremeyeceğim için bunu nasıl yaparım ya da neye yarar, bunu iyice planlamam lazım.
Şubat 2020: Toplam 5 yazı. Eh, fena değil. Bu ay yılın hareketlenmeye başladığı, Covid-19‘un duyulmaya başlandığı bir aydı. Başımıza neler geleceğinden habersiz, öylece bekliyorduk. :: Alper ve Özge nişanlandı. Bu yılın ilk düğün/dernek haberi Alperler’den geldi. Hep birlikte Ankara’ya gittik. Böylece Özge’nin ailesiyle de tanışma imkanımız oldu. Yıl içerisinde de pek çok arkadaşımızın güzel haberlerini almaya devam ettik. :: Kendime nihayet bir masaüstü bilgisayar toplayabildim. Tabi bu gelişmede en büyük pay Kerem Bey‘in ve Lütfi Abi‘nin. Sağ olsun Kerem Bey’in bir kıyıda kalmış emektar bilgisayarını aldıktan sonra ram ve SSD takviyesi yaparak şu anda da kullandığım bilgisayarı hayata döndürmüş oldum. :: Yağız ve Alper’le birlikte, şimdiye kadar yaptığımız en prodüksiyonlu videomuzu yaptık. Yıllardır severek dinlediğim büyük üstat Ennio Morricone’yi de andık böylece. :: Kendime bir 75-300 odak uzunluklu zoom lens aldım. Böylece özellikle dolunaylarda çok daha güzel görüntüler çekebilmeye başladım.
Mart 2020: Bu ay toplam 8 yazı yazdım. Ayrıca çok fazla sayıda eski yazımı da güncelledim. Özellikle eski görsellerin linkleri öldüğü için blogun arka planında epey hummalı bir çalışma devam ediyor. Ülkede de bu aydan itibaren Covid salgını ciddi bir boyuta taşınmıştı. Yakın zamanda iki arkadaşımız Hazal–Utku ve Betül–Mustafa yeni evlerine taşındılar. Ayrıca bu ay Antalya’ya bir eğitim çıkmıştı, Yunus Emre‘yle birlikte gidecektik. Ancak Covid nedeniyle iptal edildi. :: Orta Dünya’ya ait yepyeni kitaplar yayımlandı ve ben hepsini kitaplığıma ekledim. Şu anda birkaç eksik dışında gayet iddialı bir Orta Dünya kitaplığım oldu. :: Ali Sami Yen‘e bir kere daha, bu sefer de Alperler’le gittim. Orada Özlem ve Ceyhun da ekibe katılınca müthiş bir gün ve müthiş bir maç oldu. Galatasaray’ımızın o yıl seyirciyle oynadığı son maçtı bu. Bir hafta sonra tüm ülkede Covid alarmları çalmaya başladı.
Nisan 2020: Pandemi ülkeyi kasıp kavurmaya başladı. Evlere kapandık. İşe dönüşümlü olarak gidiyoruz. Karamsarlığın en üst düzeyde olduğu bir aydı. Arkadaşlarımız bir biri ardına evlilik tarihlerini ertelediler. Bu ay 8 yazı yazmışım.
Mayıs 2020: Pandemi tüm ülkede devam ediyor. Nisan ayına göre biraz daha iyiye gidiyor durum. Bu ay yine 8 yazı yazmışım. “Evde kal“manın en büyük faydalarından birisi bu oldu. Bir de elbette bu yılın bizim için en büyük, en önemli ve en güzel olayı var: Mert Ekin dünyaya geldi. :: İhsan Oktay Anar’ın daha önce hiç okumadığım bir öyküsünü keşfettim: Rabnûma. Yıllardır üstadın kaleminden yeni şeyler okumuyoruz. Bu öyküsü de 1989 yılında kaleme aldığı bir öykü. Tarzının oturmaya başladığı dönemler. Hoca bu öyküden 5 yıl sonra da Puslu Kıtalar Atlası’nın yayımlayacak.
:: Aylardır beklediğimiz mucize gerçek oldu ve sevgili yavrumuz Mert Ekin dünyaya geldi. Pandeminin ortasında, gözden uzak ve tedirgin geçen birkaç günün ardından yuvasına geldi. Ben bu satırları yazarken Mert’in 8 aylık olmasına birkaç gün kaldı. Buraya da yeni doğan değil de şimdiki halinin bir fotoğrafını ekliyorum. Yılbaşında çektik. :: Bu yılın en iyi projelerinden birini daha başarıyla tamamladım. Mini vidalama makinesi yaptım. Bu projeyi yaparken bana destek olan Türker, Süha ve Murat‘a bir kere daha teşekkür ederim. :: Bu yılın en gurur verici çalışmasına imza attık hem de neredeyse tüm arkadaş gurubumuz bir arada! 19 Mayıs’ta “Hoş Gelişler Ola” marşını çaldık hep birlikte ve ortaya yıllar sonra bile keyifle hatırlayacağımız güzel bir video çıktı. Emeği geçen tüm dostlara bir kere daha teşekkür ederim. Bu arada üç kardeş birlikte yer aldığımız ilk müzik videomuz da bu oldu.
Haziran 2020: Bu ay sadece 4 yazı yazmışım. Rehavet oldu tabi. Bütün ülke de tıpkı benim gibi rehavete kapıldı. 1 Haziran’da pandemi yasakları sona erdi. Covid 19’da tünelin ucunda birazcık ışık görmüşken, vak’a sayılarını nihayet 100’ün altına düşürmüşken ve tam da tedbirlerin korunması gerektiği yaz sezonun açılışıyla tüm tedbirler kalktı. Aylardır kapalı kalan halk bir anda hiç olmayacağı kadar dolaşıma çıktı. Bankalar insanlar tatile gitsin diye kredi verdi. Tatil sezonuyla çakışmasın diye üniversite sınavı ertelendi. Bunun bedelini de elbette birkaç ay sonra çok daha şiddetli bir şekilde ödeyecektik.
Temmuz: Bu ay blogda 7 yazı yazmışım. Önceki yıllarda genede tatile falan gittiğimiz için Temmuz pek yoğun geçmezdi ancak bu sene Covid’den dolayı evlerde kaldığımızdan fena bir ortalama değil.
Ağustos 2020: Yaz bütün rehavetiyle devam ediyor. Covid yavaş yavaş ülkeye yeniden yayılmaya devam ediyor. Gerçek rakamların kelime oyunlarıyla gizlendiği yönünde toplumda ciddi bir kuşku ortaya çıktı. Bir süre sonra bu kuşkuların haksız da olmadığı görülecekti. Bu ay toplam 7 yazı yazmışım. Bu ay hem Koray ve Tuğba‘nın hem de Alper ve Özge’nin düğünleri vardı. Koray ve Tuğba’nın Antalya’daki düğününe gidemedim.
Eylül 2020: Covid’e karşı alınan önlemlerin göstermelik olduğu anlaşıldı. Özellikle Kurban Bayramı’yla birlikte memleketin dört bir yanına dağılan vatandaşlar sayesinde en küçük köylere bile virüs ulaştı. Nisan ayından daha beter bir duruma doğru ülke sürükleniyordu. Bu ay toplam 7 yazı yazmışım.
Ekim 2020: Blog açısından iyi geçen, 9 yazılık bir ay oldu. Covid’in daha da kötü bir hal aldığı artık kabul edildi ve yeni tedbirler alındı. Bu ayın diğer bir özelliği ise Sertan ve Ayşe‘nin biricik yavrucukları Özüm dünyaya geldi. Mert doğduğunda yaşadığımız heyecanı, bu sefer de Özüm için yaşadık 🙂
Kasım 2020: Yıl sonu yaklaştıkça doktora teziyle ilgili kaygılarım da tavan yapmış durumdaydı. Covid’in tedavisine dair her kanalda aşı çalışmalarıdan bahsediliyor. Biz de yeni bir dönüşümlü çalışma sistemine geçtik. Bu ay 5 yazı yazabilmişim.
:: Yıllardır kitaplığıma katmayı çok istediğim Harry Potter’ın resimli baskılarını Merve’nin hediyesiyle aldım. Kitaplarım açısından bu yılın şüphesiz en müthiş olayı buydu. Aynı dönemde bir de Buz ve Ateşin Dünyası isimli Game Of Thrones evreni kitabını aldım. :: Anneannem Kars’ta vefat etti. Yıl boyunca uzak akrabalarımızın, birkaç tanıdığımızın Covid’den dolayı vefat haberini almıştık. Ancak anneannemin vefatı hepimizi yaraladı. Onu bu şekilde kaybetmek tarifsiz. Hala da ne diyeceğimi bilmiyorum. Gidemedik göremedik. Işıklar içinde uyusun, mekanı cennet olsun.
Aralık 2020: Yılın son ayında 8 yazı yazmışım. Bu yıl da böylece bitmiş oldu. Covid’e karşı geliştirilen aşı haberleri büyük bir mucize gibi karşılandı Dünya’da. İnsanlar umut beslemeye başladılar. Çünkü ekonomi çok kötü durumdaydı. Aşı haberleri ve ülkedeki bir takım siyasi gelişmelerden dolayı (Maliye bakanı istifa etti) ekonomide olumlu yönde kıpırdanmalar oldu. Eve kurutma makinesi aldık. Resmen bayram havası yaşanıyor günlerdir 🙂 :: Tam 15 yıldır bıkmadan, sıkılmadan izlediğimiz Supernatural dizisi final yaptı. Hayatımızın yarısına eşlik etmiş abilerim Sam ve Dean Winchester’a veda ettik. :: Kendime iyi bir tripod aldım. Bu sene 75-300 objektiften sonra fotoğrafçılığa yaptığım son yatırım bu oldu. :: Avatar’ın “Verilen Söz” isimli çizgi romanı ilk defa Türkçe yayımlandı.
Bu yıl iş yerindeki üçüncü yılımdı. Önceki yıllara göre biraz daha karamsardım bu yıl. Hayal kırıklıklarım çok fazlaydı. Bu yıl vedaların yılı oldu. Geçici süreliğine de olsa Pınar ve Melike gittiler. Lütfi abi ve Şükrü abi gibi değerli abilerimiz emekli oldular. İsmihan abla emekli oldu. Biricik arkadaşımız, en yakın arkadaşımız Caner ise en büyük darbeyi vurdu ve Zonguldak’a tayin olarak gitti. Üç yılın ardından ilk defa bu yıl şubeler arası ufak görev değişiklikleri oldu. Sevgili oda arkadaşım Hülya Hanım diğer şubeye, kıymetli arkadaşım Sanem Hanım da bizim şubeye geçti ve yeni oda arkadaşım oldu. Masam değişti. Gerçi itiraf etmek gerekirse masamın değişmesine çok ama çok sevindim. Bu yıl uzaktan çalışma kavramıyla tanıştık. Bütün bir yıla baktığımızda da yine iş yoğunluğumuzu Sıfır Atık, mahkemeler, yılın ilk dönemlerinde gürültü şikayetleri oluşturdu. Bu yıl ne yazık ki hiç spor etkinliğimiz olmadı. Sadece iş yerinde değil, Covid’in başlangıcı olan Mart ayından itibaren spor salonlarının kapatılması nedeniyle dışarıda da spor yapma imkanım olmadı. Spor salonu ekibiyle dışarıda görüştük. Enes, tam da bu dönemde askerden geldi. Erhan Abi ve Enes’le birkaç defa buluştuk.
Gelelim Instagrama. Bu yıl Instagram’da çok güzel coverlar paylaştık. Ayrıca koleksiyonla alakalı güzel derlemeler yaptım. Hepsini değil ama bir kısmını aşağıda paylaşıyorum.
Bu yılın da en sekmeyen yazıları dolunay yazıları oldu. Hatta bu sene 12 değil, 13 tane dolunay yazısı yazdım. Bu yazıların en güzel özelliği o dönem sahip olduğum ruh halini çok iyi yansıtmaları. Ayrıca müzikal çalışmalarımız da genellikle bu yazıların içerisinde veriyorum.
Youtube’u çok ihmal ettim. Çok ihmal ettim ve sadece 1 video yayımladım. Belki 2021’de daha dolu geçer. Covid pandemisi aslında evde kaldığımız dönemde film ve dizi izlemek için uygun bir zamandı. Ancak hem Merve’nin hamileliğinin son dönemleri olması hem de Mert’in doğmasıyla birlikte hayal ettiğimiz gibi olmadı film izleme olayı. Yine de Netflix‘te epey bir şeyler izledik. Bunların içerisinden beğendiklerimden bazıları Old Guard, Cinayet Süsü, Nice Guys gibi filmler oldu. Bu arada umarım Old Guard’ın devam filmi çekilir. Şunu fark ettim ki eski filmleri izlemeyi daha çok seviyorum. Fury, Yüzüklerin Efendisi, Kapıdaki Düşman, Er Ryan’ı Kurtarmak gibi filmleri senede birkaç kere izliyorum. Mesela How I Met Your Mother‘a başladık yeniden.
Halen izlemekte olduğum İkinci Dünya Savaşı’nın En Önemli Olayları isimli belgesel ise hayatımda izlediğim en derli toplu 2. Dünya Savaşı belgeseli. Bu yıl ayrıca Atiye, Breaking Bad, Spartacus ve La Casa De Papel‘i izledik. Netflix dışında bu yıl Mustafa sayesinde Amazon Prime‘ı da denedim ama burada da birkaç eski film dışında yeni bir şey izlemedim. Bunlardan bağımsız olarak 1917 isimli film muhteşem bir WW1 filmiydi. Ayrıca ilk defa izlediğim Bone Tomahawk da yıllar sonra izlediğim en iyi western filmiydi.
Bu yıl edebiyatla dopdolu geçti. Bunda da en büyük pay Hicri Bilakis Kuşçu‘nundur. Bugüne kadar yıl içerisinde okuduğum, aldığım kitapların sayısını tutmazdım. Ayrıca kitaplara dair yaptığım incelemeleri de yazmazdım. Onun yılbaşından hemen önce verdiği Metis Ajanda 2020 – Ya Kebikeç! sayesinde bu envanteri günden güne tutabildim. Bu ajandanın en güzel yanı, ihtiyacınız olan her şeyi içeriyor olması. Önemli günleri, dolunay takvimi, özel sözler, yazarları eserlerinden alıntıları (ki bunlar bile başlı başına bir okuma kaynağı), küçük bir not bölümü, telefon rehberi ve birkaç faydalı bilgi. Yoğun geçen bir yıl olmasına rağmen baş ucumdan kitabı hiç eksik etmedim. Bu yılın ilk kitabı Borges’in Ficciones: Hayaller ve Hikayeler oldu. Burada yer alan Artificos kısmı müthişti. Bu yıl okuduğum en iyi kitaplar ise Alamut, Malafa ve Sapiens oldu. Bunu Herkes Bilir ve Meteor Avı‘nı yarıda bıraktım. Ayrıca Zaman Makinesi ve Fahrenheit 451‘den çok etkilenip çizgi romanlarını aldım. Bu yıl çeşitli yollarla (satın alarak, hediye olarak, takasla, ücretsiz olarak ve hibe edilerek) elime toplam 93 kitap geçmiş. Bunlardan 30 tanesi Jules Verne kitapları.
Jules Verne demişken, hayatımın Jules Verne’yle dopdolu geçen yıllarından birisiydi. Yılın ortalarında Murat Haser isimli ülkenin en büyük Jules Verne koleksiyoncusuyla tanıştım internetten. Paylaşımları üzerinden epey muhabbet ettik. Bu sayede benim tamamladığımı sandığım bazı serilerin eksik olduklarını görüp tamamladım. Ve İthaki koleksiyonumu sadece son kitap (46 no) eksik olmak üzere tamamladım. ALFA Yayınlarının “Olağanüstü Yolculuklar” serisine başladım. Bu serinin güncel bir seri olması nispeten işimi kolaylaştıracak.
Müzik. Bütün yıl boyunca dinledim. Hastanede doğum için kontrole gidince de dinledim, sabahları işe giderken de dinledim. Kulaklığım bozuldu ve aylardır servisten gelmedi. Dışarıdayken idare ediyorum başka kulaklıklarla. Bir gün Ender’le buluşmuştuk. Arabada radyoda bir şarkı duydum. Giriş melodisi acayip hoşuma gitti. Yıl boyunca da dinleyip durdum: Kahraman Deniz – Uzak Gelecek. Oluyor böyle takıyorum bazı şarkılara. Mesela hiç tarzım olmamasına rağmen Kül, Dünya’dan Uzak ve Kentsel Dönüşümler isimli şarkıları da çok beğendim. Sagopa Kajmer’in de girişteki strachleri çok hoşuma gittiği için Pankart isimli yeni şarkısını beğendim. Bir de keşif yaptım ki keşfettikten sonra defalarca dinledim. İstanbul Şarkıcıları isimli oluşumun Köroğlu Dağları isimli şarkısı. 1980 yılında yayımlanmış. Müthiş bir şarkı. Bir de bahsetmezsem olmaz, Ouzo Bazooka‘nın Space Camel isimli şarkısı var ki klibiyle falan muazzam. Mert’i kucağıma alınca bunu açıp dans ediyoruz. Gerçek saykodelik budur!
Metal müzik dünyasında ise epey gelişmeler yayımlandı. In Flames, Clayman albümünün 20. yılına özel bir EP yayımladı. Eski şarkıların yeni düzenlemelerini içeriyordu. Yeni düzenlemelerin hiçbirini beğenmedim. Ancak albümün remastered halini beğendim. Deftones, Ohms isimli albümünü yayımladı. Albüm aklımı başımdan almadı ama kötü de değildi. Önceki albümden çok daha iyiydi. Deftones ayrıca başyapıtları White Pony’nin 20. yılına özel bir Anniversary Edition yayımladı. White Pony x Black Stallion isimli bu double albümde ilk albümün remastered şarkıları ve remiksleri yer aldı. Remikslerin bazıları resmen bambaşka şarkılar olmuşlar. Çok beğenmedim. Katatonia, City Burials isimli yeni albümünü yayımladı ancak olmadı, yaprak kımıldamadı bende. Yine bir başka grup Linkin Park da Hybrid Theory albümlerinin 20. yılına özel bir albüm yayımladılar. İçerik olarak çok zengindi ancak çok da pahalı olduğu için almak mümkün değildi. Yine de eski videolarını yeniden düzenleyip renkleri ve çözünürlüğü olağanüstü hale getirdiler. Sırf bu bile yetti de arttı. Yıllar sonra oturup Linkin Park dinledim. Hatta şu anda da In The End çalıyor.
Ülkemizde de müzik piyasası covid’e rağmen üretkendi. Konserler olmadı ama gruplar evlerinde üretti. Grupların bir dönem evlerinden yaptığı cover ve akustik çalışmaları beğeniyle izledim. Bu yılın en yeni yepyeni grubu benim için Bipolar Architecture oldu. Heretic Soul‘dayken de çok beğendiğim Sarp‘ın yeni grubu. Depresif melodilerin üzerine yaptığı vokali özellikle beğendim. Şu anda grubun üç şarkılık bir EP’si ve bir de single çalışması var. Bu yıl umarım onların adına daha iyi geçer. Canımız ciğerimiz Pentagram‘ımız yeni bir albüm çıkarır diye bekliyorduk ancak “Bu Düzen Yıkılsın” isimli bir single yayımladı. Bir de video çekti. Beğenmedim. Ancak şu açıdan mutlu oldum ki Pentagram yola sekiz kişi olarak devam edecek gibi görünüyor. Cidesphere, bu yılın en iyi albümlerinden birini çıkardı: Dawn Of A New Epoch. Yılın son aylarına denk gelmesine rağmen Spotify’ım da ilk üçe girdi albüm. Özellikle Sacred Patronage bu yıl favori metal şarkım oldu. Sabhankra bu yıl yeni bir materyal üretmedi, konserler verdi. Ancak 2021’de yeni bir albüm yayımlayacaklar. Yani aslında bu dönemi onlar da üretmek için kullandılar. Bu yıl onlarca albüm çıktı elbette ancak belki de bunları ben de ilerleyen yıllarda keşfedeceğim için buraya fazla detay yazmıyorum. Son olarak baş tacım Black Omen‘in ilk demosu kaset formatında yayımlandı. Bununla ilgili ayrı bir yazı yazacağım için detay vermiyorum.
2020’nin ilk aylarında verdiğim bir yedek parça siparişi vardı. Aralık ayının ilk haftası geldi ve yanlış geldi. Yeniden sipariş oluşturdum bekliyorum. Ayrıca Pioneer servisinden hala kulaklığımı bekliyorum. Umarım bunlar bu yıl gelir. Koray’ın istediği Mor ve Ötesi – Deli parçasının davul videosunu hala çekemedim. Onu bitireceğim. Sercan’la bu yıl üç kere görüştük. Ocak ayında Eskişehir’e geldiğinde ve Alper’in düğününde. Volkan’la ise görüşemedik hiç. Sercan‘a doğum gününde güzel bir kolaj video yaptık. Beğenmedi 🙂 Bursa’dan isimsiz bir mektup geldi. İçerisinde uzunca bir plak listesi vardı. Beni nereden buldu, ismime ve adresime nasıl ulaştı bilmiyorum. Ama iç içe de sevinmedim değil. Zaman zaman açıp okuyorum.
Yazmayı yukarıda unuttum ama kardeşim Mustafa, Kocaeli Üniversitesi’nden Osmangazi Üniversitesi’ne geçiş yaptı. Dolayısıyla iki yıldır süren çilemiz nihayet bitti. Nihayet yeniden Eskişehir’de toplandık. Bu yılın güzel gelişmelerinden bir tanesiydi bu. Tabi ki bir diğer Mustafamız da nihayet gitti Trabzon’da nişanlandı Kübra’yla. Mustafa şüphesiz son yıllarda hayatımıza giren en değerli adamlardan. Ama Kübra da o kadar müthiş bir insan ki bazen diyorum acaba Mustafa’yı mı daha çok seviyoruz Kübra’yı mı 🙂
Bu yıl Ferit sağ olsun bana bir sürpriz yaparak hazırladığı exlibrisi göndermiş. Ben de mektuplarımda kullanıyorum bunu. Kendisi yıllar sonra Kütahya’dan ayrıldı. İzmir’e tayini çıktı. Elbette Kütahya demişken bir diğer sevgili kardeşimiz Gürcan‘dan da bahsetmezem olmaz. O da bir kere Eskişehir’de beni ziyaret etmişti. Pandeminin hızlanmaya başladığı günlerdi. Sonrasında iade-i ziyaret fırsatım olmadı. Ama 2021’de şartlar düzelirse Gürcan’ı Kütahya’da ziyaret etmeyi planlıyorum.
Evet, yılın özeti yazılarımın olmazsa olmazı olan Hedefler bölümüne geliyoruz. Bakalım geçen sene kendimize hangi hedefleri koymuşum, neleri başarmış, neleri yapamamışım. En önemlisi de, önümüzdeki yıl neler yapmak istiyorum? 2020 yılı için hedeflerim şunlardı:
Elektronik davuluma bir ilave crash zili almak (Olmadı, alamadım. Ancak bozuk bir aksamını tamir ettirdim)
Kendime yeni bir bilgisayar toparlamak ve bunu olabildiğince ucuza yapmak. (Harika! Bunu başardım!)
Bir şarkıyı baştan sona düzenleyip cover olarak yayımlamak. (Bunu da yaptım sayıyorum, çünkü birkaç şarkıyı baştan sona olmasa da coverladık ve düzenleme yaptım)
Konsept bir fotoğraf çalışması yapmak. (Başarısız sayıyorum. Gerçi Alper’in düğününde epey bir çektim ama olsun, bu hedefi yazarken hayal ettiğim şeyi yapamadım)
Tank maketimi bitirmek. (Olmadı, yapamadım)
Vasatın üzerinde bir otomobil almak. (Olmadı, alamadım)
Evet, hedefler açısından çok da parlak geçmemiş anlaşılan. Moral bozmayalım ve kendimize 2021 için yeni hedefler koyalım. Önceki senelere kıyasla daha minimal hedefler koyuyorum çünkü Covid-19’un ne zaman biteceğini kestiremiyorum. Buyurun:
Elektronik davuluma ilave bir crash zili almak
Tank maketimi bir diorama ile bitirmek
Vasatın üzerinde bir otomobil almak
Doktoramı bitirmek
Eğer covid-19 nihayet tüm ülkede sona ererse iki farklı zamanda tatile gitmek
Alper’in isimsizini bitirmek
Bir önceki yıl şöyle yazmışım: “Umarım 2020 pozitif şeylerle dolu bir yıl olur. Hayatımızın belki kökten değişeceği, belki dibe vuracağımız, belki de göklere çıkacağımız bir yıl olacak. Hazırlıklı olmakta fayda var.” Hazırlıklı olamadık açıkçası. Yıl boyunca çok fazla şey kaybettik. Sevdiğimiz insanları, yakınlarımızı kaybettik. Afetler ve hastalıklar yüzünden çok insan öldü. Ama pek çok yavru da bu yıl gözlerini açtı hayata. Mert Ekin, bizim için bu yılın tek güzel şeyi oldu. Her şeyden habersiz, üç beş kişilik dünyasında yaşamaya devam ediyor 🙂 Ben bu yıl da buralarda olacağım sevgili okur. Bu yazıda unuttuğum bir şeyler muhakkak vardır. Lütfen bana yazın, hatırlatın. Umarım 2021 yılı her birimiz için daha farklı ve daha güzel olur. Unutma, gökte dolunay olduğu sürece Dünya’dan bir çift göz ona bakacak.
Bazen böyle olur, önem atfettiğiniz günlerde birkaç rastlantı (ya da mucize) daha gerçekleşiverir. İşte yılın son günü ve son dolunayında, bu yılın son yazısıyla birlikteyiz. Rezil, sıkıcı, boğucu, korkutucu, heyecan verici, stresli, gerilimli, çok mutlu, çok hüzünlü, yıkıcı ve giderayak oh çektiren bir yıl sona eriyor. Görseldeki foto Betül Türksoy‘a ait.
Eğer bu sabah İstanbul’daki kuzenimin evlendiğini öğrenmeseydim, önceki gün İzmir’deki bir kuzenimin bebeği olduğunu, birkaç ay önce Sertan ve Ayşe‘nin bebeği olduğunu, Umur ve Merve‘nin bebeği olduğunu, Hafize ve Mustafa‘nın bebeği olduğunu, Pınar‘ın bebeği olduğunu, Batuhan ve Sevinç‘in bebeği olduğunu, Keyb ve Gizem‘in bebeği olacağını, Melike‘nin bebeği olacağını, Ongun‘un bebeği olacağını ve aklıma şu anda gelmeyen tüm o doğmuş/doğacak bebeklerin haberlerini almasaydım ve sevgili yavrumuz Mert‘i kucağımıza almasaydık (çok almışız şimdi de indiremiyoruz) bu yıla çok kötü bir yıl derdim. Ancak türümüzün son birkaç yüzyılda başa çıkmak zorunda kaldığı en büyük düşmanla savaştığı şu dönemde doğmaları bu yavrucukların en büyük talihsizliği olduğu. Umarım her birinin bahtı açık olur.
Dolunay geceleri yalnız olmak nedense en büyük keyfi veriyor. Arka balkonumda öyle bir bulut sarmış ki göğü, tek bir kare bile çekemiyorum. Bu yıl özellikle 300 mm odaklı objektifimle güzel ay fotoğrafları çektiğimi düşünüyorum. Ancak elbette iyinin iyisi vardır derler. Birkaç astro fotoğrafçıyı takip etmeye başlayınca zaten çekindiğim bu konuda iyice pısırık oldum. Hele ki Nikon P1000 isimli makineyi duyunca… Tepedeki Ay fotoğrafı da muhtemelen bu makine ile çekilmiş. Belki 2021 daha güzel geçer bu konuda.
Bu yıl boyunca, bu yazıyla birlikte tam 13 tane dolunay yazısı yazdım bloga. Evet bu sene takvimdeki güzel tesadüf sonucunda bir dolunay fazla yaşadık. Müthiş değil mi 🙂 Fazladan bir görüşme gibi düşünüyorum bunu. Kaçamak belki. Herkes başka yöne bakarken bir buse kondurmak gibi örneğin.
Yılın ilk dolunayında yazmışım şunu, ajandanın bir köşesinde kalmış: “Uzakta olmak galiba bu tutkunun anahtarı, Belki bir adım ötemde olsan, Ayaklarım tutmazdı yanına varmaya. Belki bir karış şuramda olsan; Kollarım kalkmazdı sarmaya. Böyle Ay’da bir seni görmektir, Belki de iyi olan.”
Geçen gün bir köşeye sıkışmış halde buldum bu notu. İsim yok, imza yok, tek bir baş harf bile vermemiş. Sonra hatırladım, sitem etmiştim. Tüm düşünceler şuna dönüşmüş: “Kelimelerin kifayetsiz kalışından mıdır yoksa susmanın erdemine olan inancımdan mı bilemiyorum ama konuşamıyorum bir türlü. Belki de yazarın dediği gibi gerçeği anlatmanın tek yolu susmaktır. Susuyorum öyleyse. Dinle! … 15/12/2020”
Bu yıl yazdığım mektupların biri hariç tamamı ulaştı. Ulaşmayanın da ulaşması için girişimlerde bulundum ama nafile. 24 saat içerisinde açılıp okunmazsa bu yıl “tamamlanmamış” olacak. Ya da itiraf edeyim, bu yıl bitmeyen birkaç şey daha var. Bunların hepsini yeni yılın ilk yazısı olacak geleneksel “2020 Yılımın Özeti” yazısında bulacaksın. Lütfen, bir elin üzerimde olsun.
Bu yıl vakit kalmayan ve bir sonraki yıla sarkan birkaç yazı var taslak halinde. Bunların ilki Jules Verne koleksiyonuma yaptığım katkılar hakkında. Özellikle yılın son birkaç ayında çok ciddi gelişmeler oldu. Bir diğer yazı da elbette 2020’de yayımlanan ancak blogda bahsetmediğim bazı albümler hakkında. Bunlar arasında Bipolar Architecture, Pentagram, Deftones gibi gruplar var. Ayrıca bir ay önce elime geçen çok kıymet verdiğim bir kaset hakkında yine bir kritik yazacağım.
Blogda 2020 yılı bitiyor. Önümüzdeki yıl yolcuğumuzun tam 12. yılını kutluyor olacağız. My Resort giderek ülkenin en uzun soluklu bloglarından birisi haline dönüşüyor. Evet itiraf etmek gerekirse öyle pek ses getirdiğimiz yok. Yaklaşık 1500-2000 kişilik düzenli bir etkileşim ağımız var ama yeter de artar bile. Önümüzdeki yıl da bildiğimizi okumaya devam edeceğiz. Şimdiden tüm okuyuculara, dostlara, kardeşlere mutlu yıllar dilerim. Unutmadım.
Bu yılın son plağı, Cidesphere‘in bu yıl yayımlanan ve büyük beğeni toplayan albümü Dawn Of A New Epoch. Bir önceki gün elime ulaşan plağın ve aslında aylardır dinlediğim albümün yazısını yazmaya hemen başlayalım.
Ankaralı melodik death metal grubu Cidesphere’in tam 18 yıl sonra yeniden bir araya gelip çıkarttıkları ikinci albümleri Dawn Of A New Epoch, Alman Testimony Records tarafından basıldı. Albüm cd ve iki farklı renkte plak formatında basıldı. Ben “maroon” denilen kırmızı ve beyaz dalgalı olan plak baskısını aldım. Dediğim gibi albümü zaten ilk iki single çıktığı günden beri dinlediğim ve merakla beklediğim için bu plağın siparişini grubun vokalistine vermiştim. Plakların ülkeye geldiği gün de hemen iletişime geçtim ve aldım.
18 yıl aradan sonra gelen albümde kadroya Türk metalinin yüz akı, taçsız kral Goremaster‘ın katılması bile metal ortamlarında beklentiyi epey bir yükseltmişti. (İlk albümde çalan Onur Ertem‘e de sevgiler saygılar ve selamlar) İlk single olan Reborn Into Extinction yayımlandığı anda “yerli At The Gates” etiketi altında şarkı çokça paylaşıldı ve kesinlikle beğenildi. Özellikle davul partisyonlarını ve rifflerin şekillenmesini ben de kendi adıma benzettim. Albümden çıkan ikinci single ise Plague Of Greedoldu. Soundun ayrışmaya başladığı şarkı da buydu zaten. Melodik death metal adına tipik ögeler içeriyordu bu parça. Ancak ben özellikle vokalleri çok beğendim. Parçaya ilk giriş kısmı o kadar başarılı ki. Çok sürmedi zaten, albümün ilk klibi bu parçaya geldi.
Hemen ardından da albüm tüm dijital platformlarda yayımlandı. Arşivci metalci olunca ille de basılı materyal diye tutturduk. Çok geçmeden de CD ve plakların haberi geldi zaten.
Albümdeki kadroda, vokalde Oral Akyol, gitar ve bass Aydın Aytaç ile Başar Çetin, gitarda Taylan Fırat ve davulda da Goremaster şeklinde. Davullar ve vokaller Erkan Tatoğlu tarafından kaydedilmiş. Miks ve mastering ise Ünsal Özata tarafından yapılmış. Albümün akılları baştan alan artwork’ü Delic Saike‘ye ait. Bana göre albümün en iyisi Sacred Patronage. Hatta eğer çekilecekse ikinci klip muhakkak bu parçaya gelmeli. İlk iki single’la birlikte Sadist, Hate Design ve Death Is Only Ours diğer favorilerim. Yukarıda da bahsettiğim üzere albümün tamamını dinlediğimde, At The Gates’in yanı sıra In Flames’ten de izler buldum. Ve diğer melodik death metal gruplarından da. Cidesphere, “yepyeni” bir şey deneyip ortaya ne olduğu anlaşılmayan bir albüm koymaktansa, taş gibi bir melodik death metal albümü yazmayı ve bunu yaparken de ustalara selam çakmayı tercih etmiş. Bravo! (Hatta kendi kendime hayıflandım. In Flames, şunun yarısı kadar mükemmel bir albüm yapsa bile hala peşinden giderdim.) Neyse albüme dönelim. Albümün 10 parçalık şarkı listesi şu şekilde:
1.
Reborn into Extinction
04:04
2.
Plague of Greed
04:18
3.
Living Scars
04:28
4.
Sacred Patronage
03:36
5.
Sadist
05:05
6.
Dawn of a New Epoch
05:06
7.
Death Is Only Ours
04:10
8.
March of the Backstabbers
04:09
9.
Hate Design
03:49
10.
Sui Caedere
02:51
Gelelim plağa. Maroon denilen beyaz üzerine kırmızı baskılı tek disk olarak geliyor. Ben gatefold olur diye bekliyordum ancak Almanlar single fold yapmışlar. Neyse ki albümün kartonet bilgilerini ve şarkı sözlerini bir iç zarfa basmışlar. Galiba bunu ilk olarak sleeve olarak düşünmüşler ancak sonradan zarf yapmaya karar vermişler çünkü baskısız zarf, baskılı olanın içinden taşıyor. Bir de zarf üzerinde grubun promo fotoğrafında grup üyelerinin isimlerini ters basmışlar. Bu durum plağın belki sonraki baskılarında düzeltileceği için, mevcut kopyaya değer katan bir ayrıntı.
Açıkçası plağın ses kalitesini CD’ye göre biraz zayıf buldum. Başta pikabın iğnesinden şüphe ettim ancak başka plakları deneyip ses iyi sonuç aldım. Dolayısıyla bu ses kalitesi zayıflığının, plağın baskısından ya da plağa özel yapılan mastering’ten kaynaklı olabileceğini düşünüyorum. Bir yerlerde bu tip renkli plaklar ile picture disklerde ses kalitesinin normal siyah vinillere göre her zaman biraz daha kötü olduğunu okumuştum. Bununla alakası var mıdır bilmiyorum. Ancak koleksiyon değeri çok yüksek olan bir albümü almanın mutluluğu elbette tüm bu ufak pürüzleri geride bıraktı.
Kısacası, bu yıl ülkemizden çıkan en iyi metal albümlerinden birisi ve kendi türünün de en iyisi Dawn Of A New Epoch’u muhakkak arşive katmak gerekiyor. Cidesphere bu albümle yakaladığı başarıyı ve ivmeyi arttırarak devam ederse birkaç yıl içerisinde çıtayı göğe çıkartır. 2021’in hepimizin için daha iyi bir yıl olması gerek ki Cidesphere’i sahnede izleyelim. Ellerinize sağlık!
Koleksiyonun en nadide plaklarından biriyle daha karşı karşıyayız sevgili okur. Amerika’dan Volkan sayesinde getirtebildiğim 10 inçlik ve 1000 adet sınırlı sayıda üretilmiş bir plak. David Ayer‘in 2014 yapımı filmi FURY‘nin soundtrack plağı. Biliyorsun film müziklerine bayılırım. Yıl bitmeden yazmam lazımdı bu müthiş plağı.
Film, Brad Pitt‘in başrolünde oynadığı bir 2. Dünya Savaşı filmi. Fury isimli bir Amerikan Sherman tankı mürettebatının savaşın son günlerinde yaşadıklarını konu alıyor. 1945 yılında Almanya’da savaş bitmek üzere ve acemi bir erin, çok uzun süredir birlikte savaşmaya alışmış tank ekibiyle yolu kesişir ve olaylar olaylar… Hayatımda izlediğim en iyi tank filmi. Filmin en az kendisi kadar hoşuma giden diğer unsuru ise Steven Price‘ın bestelediği müzikleri olmuştu. Böyle olunca filmin piyasaya sürülen tüm formatlarını topladım, yetmedi bir iki tanesini de kendim tasarlayıp bastım. Aşağıdaki fotoğrafta görülen super-jewel box tamamen kendi üretimim.
Plak 2015 yılındaki Record Store Day‘e özel olarak yukarıda da bahsettiğim üzere 10 inç olarak basılmış ve Birleşik Devletlerin yabancı ülkelerdeki askeri birliklerine gönderilmiş. Kartonet ve plak üstü baskısı o dönemin plaklarına benzer şekilde hazırlanmış. Şarkı listesi şu şekilde:
A1
April, 1945
2:42
A2
The War Is Not Over
1:47
A3
Fury Drives Into Camp
1:50
A4
Airfight
3:04
A5
Emma
2:33
B6
This Is My Home
3:43
B7
Machine
3:21
B8
Still In This Fight
3:39
B9
Wardaddy Piano Theme
1:08
Plakla ilgili belki de en büyük eksik, filmin tema müziği olan Norman‘ı içermemesi. Gerçi Emma isimli parça da çok benziyor ama neden böyle bir seçim yaptılar anlamadım. Plağın içerisinden siyah beyaz bir kartpostal çıkıyor. Plak 10 inç olduğu için klasik pozumu veremedim ama bu da çok güzel olmadı mı yahu 🙂
Bu yıl benim için kitapların yılı oldu diyebilirim. Pandeminin ilk günlerinde (çok daha iyi tedbirlerin olduğu zamanlarda) ve Mert‘i uyuturken epey kitap okuma fırsatım oldu. Sadece okumalık değil, koleksiyon ve arşivlik de pek çok kitap geçti elime. Çok büyük bir ilgiyle takip ettiğim Head Bang‘in altıncı ve son sayısı bu yıl yayımlanmıştı. Şüphesiz müzik yayıncılığı adına bu yılın en dikkat çekici yayını bu oldu. Bunun dışında okuduğum kitaplar ise büyük bir gecikmeyle Türkiye Rock Tarihi 1 – Saykodelik Yıllar, Yeraltı Kütüphanesi ve Bu Toprağın Çağdaş Ozanları oldu. Haydi şimdi bu kitaplara şöyle bir göz atalım.
Yıllar önce 2013’te ilk baskısı yayımlanan Türkiye Rock Tarihi 1, ülkemiz müzik yayıncılığının en önde gelen isimlerinden biri olan Güven Erkin Erkal‘ın yıllardır süren koleksiyonculuk ve arşivcilik merakının olabilecek en iyi meyvesi. Kitap iki cilt halinde planlanmış. İlk cilt olan “Saykodelik Yıllar” 2013 ve 2014 yıllarında iki baskı yapmış. Ülkemizde rock ve metal müziğin tarihin anlatırken Güven Abi konuyu en baştan ele almaya karar vermiş. Dolayısıyla bu cilt, sadece rock ve metal müzikseverlerin değil, ülkemizde müzikle ilgilenen herkesin sahip olması gereken bir başucu kaynağı niteliğinde. Rock ve metal müziğe gelmeden, ülkemizde pop, jazz ve blues’un maceralarını anlatarak işe başlamış. Eserde ülkemizin “ilklerine” sıkça değinilmiş ve pek çok belge sunulmuş. Bu açıdan arşive koyulması muhakkak gerekli bir kitap olmuş. Özellikle son kısımdaki plak rehberi (kronolojik liste) Türkiye’de daha önce yapılmayan bir tasnif çalışmasının bir sonucu. Elinizde referans olacak bir rehber niteliğinde. Aradan geçen bunca yıla rağmen Güven Abi halen ikinci cildi yayımlamış değil. En son 2017 yılında bir tweet atmış yakında geliyor diye ama en ufak bir gelişme yok.
Güven Erkin Erkal’ı, Anadolu Üniversitesi Rock Kulübü olarak davet etmiştik biz okuldayken. Volkan‘la ve Alper‘le birlikte epey uğraşıp emek verdiğimiz bir organizasyon olmuştu. O programda belki de bu kitabın temelini oluşturan bir sunum yapmıştı. Ne olmuş nasıl olmuşsa ben böyle bir kitap yayımlandığını bile kaçırmışım. Yıllar sonra fark edince hemen sepete attım ve bir solukta okudum. Bu yıl okuduğum en iyi müzik kitabı kesinlikle buydu.
Yeraltı Kütüphanesi, aslında konsept olarak Güven Erkin’in çalışmasına benziyor. Hatta kitabın yazarı Koray Sarıdoğan tarafından kitapta kendisi için ayrı bir başlık bile açılmış ve pek çok yerde övgüyle bahsediyor. Kitabın son 40 sayfasında ise kesinlikle ilk defa göreceğiniz ve sizi ciddi anlamda şaşırtacak pek çok belge ve fotoğraf yer alıyor. Bu anlamda yazar cidden çok iyi bir arşiv ve literatür çalışması yapmış. Bu açıdan kendisini tebrik etmek gerek. “90’lar Türkiye’sinde Altkültür: Rock, Dergi, Fanzin, Edebiyat” alt başlığıyla yayımlanan eserde önce Türkiye’nin 90’lardaki kültürel durumuna kısaca değinmiş. Daha sonra başlıklar halinde ülkemizde yayımlanan müzik kitapları, dergiler ve fanzinler ile edebi eserlere değinmiş. Çok da güzel bir iş yaparak bir de 2000’ler sonrası için bir okuma listesi vermiş. Kitabın son kısmı ise röportajlara ayrılmış. Altan Öktem, Aptülika, Çağlan Tekil, Murat Beşer ve Şenol Erdoğan ile yaptığı röportajlara yer vermiş. Yazar büyük bir samimiyetle Çağlan Tekil’le yaptığı röportaj sırasında Baron’un ona burun kıvırdığını bile yazmış 🙂 Bu elbette onun için unutulmaz bir anı olmuş ve kitabı da onun anısına atfetmiş. Tıpkı TR Rock Tarihi gibi, bu kitap da özellikle fanzin ve dergi yayıncılığı için bir katalog görevi göreceğinden kitaplıkta bulunmalıdır.
Son olarak Sibel Karagöz‘ün bu yıl yayımlanan “Bu Toprağın Çağdaş Ozanları” isimli kitabını okudum. Biraz üzülerek söylemem gerekirse kitabı çok da beğenmedim. Sibel Karagöz’ün bu kitapta da yer verilen bir yazısını daha önce okuduğumda şarkı sözleriyle kurguladığı cümle yapılarını çok orijinal bulmuştum. Ancak daha önceki tarihlerde yazdığı çeşitli yazıları derlediği bu kitapta, neredeyse tüm sanatçılar için aynı şeyi yaptığını görünce açıkçası biraz sıkıldım. Kendi adıma beni düşündüren ve sindiremediğim bir diğer husus ise kitapta yer alan sanatçıların seçimleri. Kitapta 21 farklı isme yer veriliyor. Düşünün ilk sıralarda Aşık Veysel, Neşet Ertaş, Barış Manço, Cem Karaca, Erkin Koray, Fikret Kızılok gibi kalitesi çok net, ülkenin sadece müzik değil, başlı başına kültür tarihine adlarını yazdıran sanatçılar yer alıyor. Ancak sonlara doğru seçilen isimler “Dolu Kadehi Ters Tut”, “Emir Can İğrek”, “Evrencan Gündüz” gibi diskografisi daha az, profesyonel müzik yaşantısının henüz başında olan çevrim içi ünlü isimler var. Belki de evet, yirmi yıl sonra bu isimler de müzik tarihine adlarını yazdıracaklar ama Aşık Veysel’in, Barış Manço’nun olduğu bir listede bunlar ne arıyor diye soruyorum. “Ozan” olabilmek bu kadar kolay mı? Ben yazarın yerinde olsaydım kitabımı iki bölüm halinde hazırlardım. İlk bölümde ölümsüz isimlere yer verirdim. İkinci bölümde ise bu yeni seslere merhaba derdim. Elbette şunu da söylemezsem olmaz, bu ülkenin müzik tarihinde “çağdaş ozanlığa” yönelik bir çalışma yapıp da ülkenin pop müzik tarihinin belki de son yirmi yılının en iyi albümlerinden birini yapan, yepyeni bir soluk getiren, çizgisiyle rengiyle sözleriyle melodisiyle yüz akı olan Mabel Matiz nasıl unutulur? Aklım almıyor. Yeni baskısı olursa yazarın eklemesi gereken tek şey Mabel Matiz ve Maya albümü olmalıdır.
