Yeni Telefon, Kitaplar, CD’ler

Merhaba sevgili okur. Ülke bu haldeyken yazı yazmak gelmiyor içimden. Zuhal Topal gibi “Hayat devam ediyor” deyip reyting kasmak amacım da yok. Zaten bu blog, hiçbir zaman böyle amaçların blogu olmadı. Bazı yazılar çok sevildi okundu. Bazılarını ise bir kişi bile okumadı. Sorun değil. Ben, hissettiğimi yazdım hep. Eğlenceli olduğunu düşündüğüm şeyleri anlattım. Ya da yüreğime açılan yaraları gösterdim. Böyle böyle kaç yılı geride bıraktı My Resort. Yarın, belki bir patlama olur, ben de sebepsiz yere, ne olduğunu bile anlamadan, hangi ideoloji uğruna olduğunu bile bilmeden, kurban edilmiş olabilirim. Ya da senin bindiğin otobüs, tren birazdan havaya uçurulabilir. Sıkıntı ölmek değil. Sıkıntı ölümlerin bu kadar alışıldık hale gelmesi. Sıkıntı bu durumun artık şaşırtmaması. Buz kesmiş olmamız. 

2014 yılı Temmuz ayının sonlarında, askerden geldiğimden beri, akıllı telefon kullanmadım sevgili okur. Parasızlık, inat ve nihai olarak daha çok parasızlık gibi sebeplerden kendime en azından en temel uygulamalara erişebilmemi sağlayacak bir akıllı telefon almadım, alamadım. Geçtiğimiz günlerde İzmir’den bizi ziyarete gelen dayım sayesinde bu sorun çözüldü.

Hayır, dayım bana yeni bir telefon almadı. Dayım ve babamın katkılarıyla, en küçük kardeşim Mustafa’ya yepyeni bir telefon alındı 🙂 Mustafa’nın eski telefonu olan Galaxy S3 Mini ise yeni sahibine, yani bana geçti. Ancak Mustafa okuldayken telefonu yere düşürmüş ve haftalardır ekranı kırık olarak kullanıyormuş. Bu durumda telefonun bu kırık camını değiştirmek gerekiyordu. Ben de İstanbul’daki arkadaşımız Serhat’la iletişime geçtim. Sağ olsun telefonun ön camını sıfırladı ve gönderdi. Kendim de bir orijinal arka kapak aldım ile temperli cam aldım ve telefon tıpkı kutudan çıkmış gibi oldu. Evet, artık WhatsApp‘ım var ve evet çılgınlar gibi Trivia Crack oynuyorum. Bu arada yeri gelmişken söyleyeyim. Trivia Crack isimli bir bilgi yarışması var, efsane! Telefonu kullanmaya başladığım ikinci günden itibaren etrafımdaki tüm arkadaşlarımla oynamaya başladım. Meğer ne kadar çok oynayan varmış! Diğer salakça oyunlar gibi saatlerce gözünüzü ayırmadan oynamanıza da gerek yok. Sıra size geldiğinde isterseniz ertesi gün bile oynayabilirsiniz.

Yeniden akıllı telefon kullanmak kısa sürede bile fark yarattı hayatımda. Blog için aklıma gelen fikirleri kaydedip aktarmak çok daha kolay oluyor böylece. Telefonu yıllar önce aldığım Bluetooth klavye ile kullanabildiğimden evdeyken çok pratik olabiliyor. Telefona bir de Slim Armor kılıf aldım. Şimdi elimdeki telefon, ses sistemi arabadan pahalı Şahin arabalar gibi duruyor.

Şimdi tabi alışverişten bahsetmişken elime geçen bir iki güzel kitaptan da bahsetmezsem olmaz. İlk kitabımız bir klasik olan,pek çok farklı yayınevinden yayımlanmış versiyonları bulunan Franz Kafka‘nın en yanlış anlaşılan, en az hissedilen ve ne yazık ki popüler kültürce en çok sulandırılmış eseri, Milena’ya Mektuplar. Kafka’nın o mektupları nasıl bir ruh haliyle yazdığını umursamaz kimse. Kullandığı cümleleri kopyalayıp profile yazmakla”kitabı okuduk” mesajı vermeye çalışmak çok daha kolaydır.

Kitap dikkatimi pembe renkli sırtıyla çekti. Kitabın öyküsünü ilk defa okuduğumda, sevdiğim kadınla da paylaşmıştım. Hatta kısa süre sonra aile dostumuz Hazal‘ın da elinde gördüm. Kaçamak kaçamak okumaya başlayınca, “Lan dedim, ben de bir tane kendime alayım bundan.” (Ben kendime  hep “lan” diye hitap ederim.) Ama normalde bu kadar kötü birisi değilim. Her neyse, Kitap Yason Yayınevi’nden çıkmış. Dağıtımcı ise tanıdık bir isim: İnsancıl Sahaf. Tıpkı büyük yayınevlerinin basımlarında olduğu, dip notlarla desteklenmiş eser. Kitabı yeniden okumaya başladım. Bazı mektupları özellikle işaretliyorum. Kafka’nın ruh halindeki değişimler o kadar açık ki. Ancak böylesi bir ızdıraba katlanan birisi mutluluğu hak ediyordur. Hemen ilave edeyim. Milena’ya Mektupları, yakın bir dostun ihaneti, vasiyete hıyaneti sayesinde okuyabiliyoruz. Dolayısıyla neresinden bakarsanız bakın, Milena’ya Mektuplar’da göreceğiniz şey aşk, çaresizlik ve ihanet olacaktır. Geçen gün iş yerinde Şemre ve Ramazan, ölümden başka her şeye çare var demişti. Şu an sahip olduğum ruh haliyle cevap veriyorum: Ölüm aslında en büyük çare.

Diğer bir güzel kitabımız ise Christopher Nolan‘ın en iyi filmlerinden birisi olan Prestij‘in senaryolaştırıldığı kitap olan The Prestige. Christopher Priest‘ın 1995 yılında yayımlanan ve yayımlandığı yıl en iyi fantastik roman ödülünü alan kitabı. Milena’yı bitirir bitirmez Prestij’i okumaya başlıyorum. Çünkü filmini en az üç dört defa izlediğim için kitap beni daha çok heyecanlandırıyor. Kitapta çok daha fazla ayrıntı bulabileceğimi tahmin ediyorum. İlk defa filmini izlediğim kitapları sonradan okumak, okuduğum her satırda filmden kareleri ve yüzleri aklımda canlandırmamı sağlıyor.

Geçtiğimiz gün Migros‘tan alışveriş yaparken yine tesadüf eseri birkaç tane güzel filmin VCD’sinin 1 liraya satıldığını gördüm. 1 lira nedir lan? Boş kutu alıyorsun o fiyata. Dayanamadım tabi, gözüme çarpan, elime geçenlerden aldım attım sepete. Evdeki discman VCD’de oynatabiliyor. Arada takıp izliyorum tadımlık. Aldıklarım arasında Uzay Yolu‘nun I. ve IV. filmleri şüphesiz en değerli olanları. Bir de nasıl oluyorsa oluyor, muhakkak bir iki tane western buluyorum. John Wayne’nin harika bir filmini buldum bu seferde.

Son yazıyı yazdığımdan bu yana 15 gün geçmiş. Evet, sıkıntılar var. Bunların neler olduğunu takip eden yazılarda okuyacaksın. Ama yazıyı yeni bir haberle bitiriyorum. Bir süre sonra My Resort, sana daha iyi hizmet verebilmek için kendi sunucusuna taşınacak sevgili okur. Vakit bulup işleri hızlandırabilirsem, halen proofhead.net’te yarım yamalak deneme sürümüyle gösterimde olan My Resort, bir ay içerisinde tamamen yeni evine taşınmış olacak. Heyecanla bekliyoruz.

Yıl Sonu VCD Kampanyasından Kaptıklarım

2015’in son günleriydi. Bir yılı daha hayallerden uzakta bitirmenin hüznüyle bir yerlerde bir şeyler yapıyordum. Sonra telefonum vink vinkledi. Heyecanlandım acaba nedir bu vink vink diye? Eskişehir’de düzenli olarak uğradığım İnsancıl Sahaf‘tan mesaj gelmişti: “Çok uygun fiyatlara orijinal VCD filmler sizleri bekliyor” diyordu mesajda. Aslında uzun uzun yazıyordu da, mesajın özeti buydu kısaca.

O gün, aylar sonra buluştuğum asker arkadaşım Cihan‘ı da yanıma alarak doğruca sahafa gittim. Ortalık pek bir sakin görünüyordu. Kıs kıs güldüm. Eğer beni kıs kıs gülerken görüyorsan sevgili okur, anla ki koleksiyona güzel şeyler katmak üzereyim demektir.

Devir bluray devri malum. Hatta 4K bluray‘ler çıkıyor artık piyasaya. DVD arşivlerimiz bile artık boynu bükük durumda. Ama olsun. Biz, eskinin tadını hiç bir zaman unutmadık ki. Biz hiç bir zaman popüler olanı tüketip “acaba yarın daha yeni ne çıkacak?” diye ağzımızın suyunu akıta akıta beklemedik ki. Biz, naçizane, bir filmin kendisini sevdik. Esere önem verdik.

Westernler kırmızı ile işaretli

Cihan’la birlikte sahafın alt katına indik ve filmlerle dolu raflara yanaştım. O an kendimi kaybetmişim. Herhalde yarım saat sonra falan Cihan’ın tokatlarıyla kendime geldim. Cihan “Dostum iyi misin?” diye soruyordu bana. Ben ise kucağımda bir dolu VCD filmi öylesine sıkıca kavramıştım ki ellerim uyuşmuştu. Neyse, gittim kasaya ödeme yapmak için. Kasadaki kız kendine kendine söylendi: “Yemeyenin malını yerler” diye. Güldüm. Güldüğümü görünce “Bu filmlerden bazılarını ben alacaktım ama siz epey toparlamışsınız” dedi.

Filmlerin çoğunluğunun seri olarak bulunması apayrı bir güzellik oldu. Bir de normale kıyasla çok daha fazla sayıda western, üstelik çoğu spaghetti western, filmi alınca keyfim yerine geldi. Böylece 2015’te belki de keyfim son defa yerine geldi.

Biriktirmelik Sevimliler

Geçen gün alışveriş yaparken aylar önce Çılgın Koleksiyoncular Grubu‘ndan Hamdi Abi‘nin satın alıp bizimle paylaştığı bir mikrop kuklası vardı. O günden sonra ne zaman alışverişe gitsem, gözlerim temizlik reyonunda Domestos arar oldu. İkili Domestos, yanında “mikrop kuklası” hediye ediyordu. Gayet sevimli bir kuklaydı bu 🙂

Adalar‘daki İnsancıl Kitabevi‘nin önünden ne zaman geçsek muhakkak beş on dakika durur, kitapçının önündeki sepeti eşeler, ilginç kitaplar bulurum. Geçen gün de bir sürü kitap aldım yine. Ancak o gün, daha da güzel olanlar keşiflerim bardak altlıkları oldu. Yüzlerce bardak altlığı içinden elimize geçen en sevimli birkaç tanesini aldık.

Yine bir sahaf macerası: Geçen hafta sonu yalnız başıma, Esnaf Sarayı karşı aralığında bulunan İnsancıl Sahaf‘a (az önce bahsettiğimden farklı) uğradım. Burada fantastik kurgu bölümündeki koskoca rafın tam ortasında duran tek bir kitap dikkatimi çekti: Yürüyen Kentler 4 – Karanlık Düzlük! Yani elimdeki serinin tek eksik kitabı. İlk olarak şu yazımda ve ikinci olarak da şu yazımda bahsettiğim dört kitaplık serinin ilk üç kitabı elimde vardı. Dördüncü kitabı o dönemde parasızlıktan alamamıştım. İnsancıl Sahaf’ta tek bir cildi öylece tek başında görünce elime alıp baktım ve fark ettim: Normal satış fiyatının yarısına satılıyordu. Neden? Çünkü kitabın ön kapağının köşesinde bir yıpranma vardı. Böylece fiyatı yarıya düşürmüşler 🙂 Ben de hiç tereddütsüz aldım. Şu anda elimde tüm seri var. Üçüncü kitabı okumaya başladım. Dördüncü kitap da bittiğinde son bir yazı yazacağım.

Yazının son paragrafı da bu ay ikinci defa bağımsız olarak yayımlanan Head Bang dergisi hakkında olacak. Blue Jean‘den bağımsız olarak yayımlanan ilk sayı hakkında şurada bir yazı yazmıştım. Bu yeni bağımsız sayı, itiraf etmek gerekirse, ilki kadar heyecan uyandırıcı değil. Kapakta yakın zamanda çıkardıkları yeni albümleri The Book Of Souls‘a itafen, Iron Maiden yer alıyor. Dergi geçen sayıda olduğu gibi yine bir çuval poster hediye ediyor. İkinci bağımsız sayı olduğu için kaçırmadım aldım. Gerçi, şu an ülkede çıkan derli toplu tek metal müzik mecmuası olması bile almak için yeter de artar bir sebep. Geçen sayıda derginin içeriğinden etraflıca bahsetmiştim. Ancak bu sayıyı henüz tamamen okuyamadım. Sadece Slayer’ın ve Iron Maiden’ın albüm yorumlarını okudum. Dergi biraz gecikmeli olarak raflarda yerini aldı. Eskişehir’de günlerce marketlerin dergi gazete reyonlarına baktım alışveriş yaptıkça. Nihayet geçen hafta başında, bayramdan önceki pazartesi buldum aldım.

Çok Kapsamlı Bir Hafta Değerlendirmesi

Çok tembelim. Blogu da çok ihmal ediyorum. Ama o çok vefakar. Beni asla bırakmıyor koçum benim 🙂 Geçen hafta olan biten olayları yazayım istedim notlar halinde. Merak ederseniz okuyabilirsiniz 🙂

Geçen hafta sonu Bilecik‘e Onur Abi‘yle birlikte döndük. Dönmeden önce Eskişehir’de biraz dolaştık. Şehre sinen o pazar günü burukluğunu hissetmeye çalıştık. İnsancıl Sahaf‘taki müthiş kitap indirimini de o burukluğun bilmem kaçıncı kıvrımında fark ettim. Hemen yanaştım ve 6 tane kitap aldım. Unutulmuş Diyarlar – Şarkılar ve Kılıçlar Serisi‘nin dördüncü kitabı Diken Hisar bu kitaplardan ilki. Bu serinin kitaplarını şimdi değil ama ileride okurum belki diye nerede görsem toparlamaya çalışıyorum. Bir diğer kitap da yine benzer amaçla aldığım Margaret Weis‘in Dragonvarld Üçlemesinin üçüncü cildi, Ejderhaların Efendisi. Dünya Klasiklerini şiddetle okuyan ve tavsiye eden biri olarak Monteigne Denemeler, Balzac Eugenie Grandet ve Victor Hugo‘nun Notre Dame’ın Kamburu isimli ölümsüzlerini de sırf arşivlik olarak aldım. Ha bir de Recaizade Mahmut Ekrem‘nin Araba Sevdası isimli romanını da yine kitaplığıma ekledim. Bildiğiniz üzere edebiyatımızdaki ilk realist roman örneği olarak kabul ediliyor bu eser. Romanı hiç okumadım ancak yakın zamanda okumayı planlıyorum.

Kitaplardan bahsettim ve son bir kitapla devam edeyim. Çarşamba akşamı Şemre ile canımız sıkıldı ve akşam dolaşmak için çarşıya indik Bilecik’te. Orada bir kitap sergisi açılmıştı. Oradan da uzun zamandır aklımda olan bir kitabı indirimli fiyatı ile gördüm: Mitoloji Sözlüğü. Sözlük olunca tabi yayınevi falan fark etmiyor. Hemen açıp aklıma gelen üç beş karakteri araştırdım. Artemis, Kerberos ve İkarus‘a baktım. Bunlardan Kerberos’u biraz anlatayım hadi. Kerberos, Cehennem’in bekçisi olan üş başlı köpeğin adı. Bu köpeğin kuyruğu yılan kuyruğu gibiymiş. Isırıkları da zehirliymiş. Kerberos’u yakalamak Herkül‘ün 12 görevinden sonuncusu imiş. Tabi ki Herkül yakalamış köpeği ve Atina’ya getirmiş. Hatta bu esnada köpeğin ağzından yeryüzü topraklarına saçılan salyalardan ilk zehirli bitkiler türemiş.

Kerberos

Bu hafta cuma gecesi dolunay vardı. Dolunayın üzerimdeki malum etkileri iki sene önce kurt adam saldırısına uğrayıp yazdığım taa şu yazıdan beri biliyorsunuz. Bu etkileri biraz da ben anlatayım istedim. Ben de yarattığı fiziksel değişimleri bir kenara bırakırsak, aslında dolunayın biz kurt adamlarda yarattığı mental etki çok daha fazladır. Dolunaylarda öz güvenimiz çok fazla artar. Zamanla kendimizi çok daha iyi kontrol edebiliriz ancak bu özgüvenin bizde yarattığı o harekete geçme içgüdüsü de inanılmaz boyutlara ulaşır. Tipik bir kurt adamın Superman gibi iki karakterli bir hayatı yoktur. Yani dönüşüm bizleri tamamen farklı kişilere dönüştürmez. Sadece karakterimizde nispeten daha az baskın olan özgüven ve cesareti diğer hislerimizin üzerine çıkartır. Popüler kültürde anlatılanın aksine bilincimizi ve kontrolümüzü tamamen kaybetmeyiz. Yani bir dolunayda kalbinde size yer olan bir kurt adamla yürümenizde hiçbir sakınca yoktur, bilakis size o gece zarar verebilecek hiçbir canlı yoktur! Cuma gecesi çıkan dolunayda canım çok sıkıldı dönüşmedim. Televizyon izlerken uyumuşum. O yüzden gece dışarı da çıkamadım. Neyse önümüzdeki ayı bekleyeceğim artık.

Geçenlerde kendime uzun süredir almayı istediğim bir şeyi aldım: Dekupaj makinesi! Beş ay önce aynı marka, Black & Decker‘dan bir de matkap (CD714CRES) almıştım. Matkaptan gayet memnun kalınca dekupaj makinesini (KS800S) de almakta bir sakınca görmedim. Ekibe katılan bu yeni arkadaşla birlikte kesme sorunumu çok büyük oranda halletmiş bulunmaktayım. İkisini de görüyorsunuz. İkisi de benim bebeklerim. Geçen gün banyo için bir dolap yaptım bunlarla.

Bu hafta eve geldiğimde yatağımın üzerinde beni bekleyen yen bir misafirimiz olduğunu gördüm: Mutlu! Annem sokakta parçalanmış bir halde bulduğu bir bebeği eve getirip güzelce tamir etmiş. Üzerine de bizim Sudegül‘ün eski elbiselerini güzelce geçirmiş. Ortaya sevimli şeker bir bebiş çıkmış. Adını da Mutlu koymuş. Mutlu erkek ismidir diyeceksiniz, hayır. Mutlu diye çok şeker bir kız tanımıştım bir zamanlar 🙂 Mutlu, evimizin uzun süredir beklenen torunu oldu böylece. Fantastik bir bebek! Aramızda Erdal Bakkal ile yavrisi arasındakine benzer bir bağ oluşmaya başladı.

Sabhankra yine beklenmedik bir hareketle Yonca Evcimik‘in 1994 yorumu Tut Elimi parçasını coverlamış! Benim “Pop Müziğe Tahammülümüz Yok(!)” sloganıyla paylaştığım bu cover, yine çok farklı olmuş. Sabhankra parçayı alıp başka bir ruh haline sokmuş. Bu gelişmeyi şimdilik bu kadar kısa tutuyorum ancak birkaç gün içerisinde ayrı bir yazı yazacağım bununla alakalı olarak.

Bugün yaklaşık altı aylık bir aradan sonra Dragon Yarışları‘na katıldık. Son katıldığımız yarışla ilgili olarak yazdığım şu yazıya göz atabilirsiniz. Bu seneki yarışta da çok büyük oranda geçen seneki takımımızla yarışıyoruz. Bu sene tamtamcımız ve iki kürekçimiz değişti. Bunlardan Filiz, zaten eski kürekçimizdi. Ekibe tamamen yeni katılan arkadaşlarımız ise Halil Ceylan ve Kübra oldular. As takımımız hazır olmasına rağmen bugün antrenmanımızı yedeklerle yaptık. Uzun süre sonra dragon botuna binince çaktırmadım ama acayip bir heyecan sardı beni 🙂 Gerçi bu sene yarışan takımlar içerisinde herhalde en deneyimli birkaç takımdan birisiyizdir. Dolayısı ile bu deneyimimizi elimizden geldiğince kullandık. Antrenmanda kürekçilerimizin dört tanesi ilk defa kürek çektikleri için istediğimiz hıza ulaşamadık ama gerçek yarışta her şeyin farklı olacağını umuyorum. Ha, bu arada bu sene takım kaptanı Alper oldu.

Vega‘nın Elimde Değil parçasını bilirsiniz. Çok uzun süredir dinlememiştim. Bugün mp3 çaları karışık moda aldım. Türkçe klasöründen gitti bu şarkı başladı. Dolmuştaydım tam. O kadar senedir dinleyip de hiç farketmediğim bir şeyi farkettim: Bu şarkı bir kadına yazılmış. Grubun vokali kadın olunca sanki şarkılar da bir kadının ağzından bir adama yazılmış gibi geliyordu hep. Bugün şarkının sözlerini dikkatle dinleyince şu dörtlükle kendime geldim:

Dizime başını düşür uyu
Saçlarım yüzünde gezsin
Geceler uzun geceler boyu
Ben yorgun sen güzelsin

Şarkı güzel bir şarkı, sözler de fena değil. Ama bu kadın söylüyorsa kesin erkeğe söylüyordur önyargısının beni nasıl kör ettiğini fark etmek çok can sıkıcı oldu. Aynı ön yargı ben de Şebnem Ferah şarkılarına karşı da var mesela. O şarkıları da muhakkak bir erkeğe yazılmıştır diye dinliyorum.

Aklımda kalanlarla birlikte böyle bir hafta geride kaldı. Yeni gelen haftanın daha egzantirik şeylere gebe olması ümidiyle öpüyorum her birinizi.