Kat 3 Daire 5’ten Yeni Proje: korku101.com

Kat 3 Daire 5 Podcast, dördüncü yeni sezonuyla müthiş bir dönüş yaptı. Sevgili arkadaşlarım Levent ve Furkan, 5 Ekim’de yaptıkları ilk yayında bir süredir üzerinde çalıştıkları harika bir korku platformunun haberini verdiler: korku101.com

Aylar sonra gelen bu ilk yayın yine tüm takipçiler için çok öğretici ve ilham verici oldu. Bu yayında bahsettikleri Dr. Gizem ŞİMŞEK KAYA’yı biraz araştırınca Türkiye’deki en önemli korku sineması izleyicilerinden biriyle ve hatta ülkenin en çok korku filmi izleyen kişisiyle tanışmış oldum. Kendi blogunda yıllardır yazdığı film incelemeleri hem teknik hem de akademik açıdan oldukça müthiş bir kaynakça olmuş durumda. Bu kadar çok içeriği aslında basılı hale getirmek çok daha iyi olurdu diye düşünürken aslında Dr. Gizem ŞİMŞEK KAYA’nın yayımlanmış kitapları olduğunu gördüm. Bunlar özellikle 5 ciltlik Türk Korku Sineması Kronolojisi isimli eser bu konudaki referans yayın niteliğinde. Bu satırları yazarken 1914-2015 yılları arasını konu alan ilk cildi sipariş verdim.

Korku101.com aslında basit bir proje değil. Ekibin podcast ve Youtube üzerinden yaptıkları yayınların çok ötesinde folklorik korku, korku kültürü, edebiyat, sinema ve oyunlardaki korku ögeleri ve haberleri gibi içerikleri barındırıyor. Buradaki favorim özellikle yayınlarda da bahsettikleri memoratları ve şehir efsanelerini paylaştıkları bölüm. Eskişehir’deki Cinli Hamam, Antalya’daki Perili Ev gibi ülkemizin meşhur korku fenomenleri de bu bölümde yer alıyor.

Yeni sezonda jingle değişmiş. Değişen bir diğer şey ise ekibin bir üyesi: Onur artık yok. Yola iki kişi devam ediyorlar. Belki ilerleyen bölümlerde vakit bulabilirse yine onun da sesini duyabiliriz yeniden. Geçen yıl hatırlarsanız onlardan ilham alarak yazdığım bir öyküyü podcastte konuk etmiş ve üzerine konuşmuşlardı. Bu sezonki ilk bölümlerini dinleyince, benim de epey sancılı bir taşınma sürecinin öncesi ve sonrasında yaşananlar sebebiyle bir türlü kaydedemediğim podcast yayınlarıma dönme vaktimin geldiğini anladım. Kat 3 Daire 5, yıllardır acemice bir heves ve adını koyamadığım bir ilgiyle takip ettiğim bu korku kültürünü ve buna dair her şeyi, çok daha sistematik ve derli toplu bir şekilde takip etmem için bana ilham verdi. Sevgili arkadaşlarım Levent ve Furkan’a bir kere daha teşekkür ederim. Konuya ilgi duyanları Podcast’e ve Türkiye’nin en yeni korku platformuna bekliyoruz.

PODCAST: https://open.spotify.com/show/6iiEamIFv2hNq5mtAIegmR?si=1ad4a5ceac5d41d0

http://korku101.com

,

Arşiv Tamam: Black Omen – Darkness Is My Essence

Black Omen adını ilk defa duyduğum 2004 yılının üzerinden 15 sene geçmiş. Geçen bu sürede grup, bir demo ve dört albüm yayımlayarak ülkemizin diskografisi en kalabalık black metal gruplarından birisi haline geldi. Grup üyeleri ülkenin dört bir yanında (Eskişehir, Ankara, Trabzon, İstanbul) yaşıyor olsa da Black Omen halen Eskişehirli bir grup! Son çalışmaları Darkness Is My Essence ise, hem o derin mavi rengiyle hem ilk defa kaset olarak da basılmasıyla hem de yıllar sonra gelmesine rağmen hayal kırıklığı yaratmayan kalitesiyle başımızın tacı oldu.

Albümü geçen gün hem kaset hem de CD formatında Eskişehir’de tek satış noktası olan Adımlar Kitabevi‘nden aldım. Bu aşamada Serkan abiyi ve Ali‘yi epey darladım, bana kızmasınlar 🙂 Özellikle kaset çok sınırlı sayıda (50 adet) üretildi. Tükendi mi bir daha bulmak imkansız. Kasetler, Khufu Records tarafından basıldı. Adını çok duyuyoruz bu aralar.

Freestyler – 20 Yıl Sonra Yeniden

2001 ya da 2002 yıllarında ilk defa adını duymuştum Bomfunk MC’s grubunun. NOKIA‘dan sonra Finlandiya‘dan çıkan en ünlü şey oluvermişlerdi bir anda. Türkiye’de bile o dönemlerde bizim gibi ergen olanlar ve daha büyük abilerimiz Freestyler dinlerdi. Şimdi nerelerdedir bilmiyorum, Onur isminde bir arkadaşım vardı. O öğretmişti bana. Bomfunk MC’s grubunu ilk defa ondan duymuştum. Freestyler’ı dinler dinlemez de vurulmuştum. Hayatımda bu kadar yüksek enerjili bir parça daha dinlememiştim. Nereden nasıl riplenmişti bilmiyorum, bilgisayarımdaki 1999 tarihli In Stereo albümünde parçaların isimleri hep “Track 1, Track 2” şeklindeydi. O zamanlar albüm ripleyenler sırf gıcıklığına parça isimlerini yazmazlardı.

Carnophage- Inhuman Depravity – Pyschotic Konseri

Pazar gecesi Eskişehir’de çok büyük bir olay vardı sevgili okur: Carnophage – Inhuman Depravity – Pyschotic Konseri. Peyote‘de katıldığım galiba en iyi konser buydu. Uzun süredir, çok uzun süredir, hatta bizim yaptığımız son Eskirock Metal Fest‘ten beridir, çok gruplu metal konserine katılmamıştım Eskişehir’de. Peyote de prensip gereği metal konserlerini genelde tek grup ya da iki grup şeklinde organize ediyordu. Üç grup olması bakımından bir ilk oldu benim için.

Geçtiğimiz pazar akşamı, saat 20.00’yi biraz geçe kalıp duş aldım. Tıraş oldum ve ertesi gün giyeceğim kıyafetimi hazırladım. Pazar günü sendromu beni iliklerime kadar ürpertmişti zira. Ancak fazla uzun sürmedi bu durum. Evden çıktım ve Eskişehir’in olanca ayazına rağmen yürüyerek Peyote’ye geldim. Konserin kapı açılışı 20.30’da idi. Ancak performansın tahminen 21.30 gibi başlaması bekleniyordu.

Psychotic

Ben gittiğimde ilk grup olan Ankaralı Psychotic sahnede yerini almıştı ve başlamak üzereydi. Üç kişilik grup ilk bakışta biraz tereddüte yol açtı bende. İçeride, grup hariç, üç kişi vardık. Buna rağmen tam saatinde performanslarına başladılar. Müthiş hızlı girdiler. Tek gitar olmalarına rağmen inanılmaz bir sound yaratmayı başarıyorlardı. Bunu hem gitaristlerinin süper yeteneğine, hem de bassçılarının bass gitarı elektrodan farksız kullanabilmesine borçlular. Bassçı arkadaşımız, aralarda inanılmaz şeyler yaptı. Davulcuları da müthiş enerjikti. Grubun alameti farikası, vokalleri bass ve elektro gitaristlerin birlikte ve dönüşümlü olarak yapıyor olmasıydı bence. Kitabına uygun thrash metal dinleyince epey keyfim yerine geldi. Grup sound olarak bana Slayer‘ı çok fazla anımsattı, bir de Pentagram‘ın Trail Blazer albümünü. Onur‘la birlikte izledik performanslarını. Diğer iki grubu izlemeden belki biraz erken bir tespit olacaktı ama galiba gecenin en büyük keşfini yapmıştım: Psychotic. Grup, tamamı beste olan setlistlerini çalıp sahneden indi. Ben de gidip hiç tereddüt etmeden merchandise standından demolarını aldım. Hatta şu anda da çalıyor yazarken. Hücum kayıt olarak kaydedilen demoyu bulup arşivinize katın. Ancak bir de samimi itiraf da bulunayım, grubun sahnedeki enerjisi ve soundu, kesinlikle demodan daha iyi! Bir de seyirciyle olan iletişimi birazcık daha arttırabilirseler, aranan sahne gruplarından biri olmaları kesindir. (Gerçi grup çalarken içeride pek fazla seyirci yoktu, sonlara doğru sayı arttı, adamların da kabahati yok iletişim konusunda.)

Inhuman Depravity

Küçük bir aradan sonra sahneye İstanbullu Inhuman Depravity grubu çıktı. Dört kişilik grubun vokalisti kadındı ve gecenin de tek kadın müzisyeniydi. Brutal Death Metal yapan grubun gitaristi Murat Sabuncu ile Facebook’tan arkadaşmışız meğer de benim haberim yokmuş. Bunu, şimdi yazıyı yazarken fark ettim. Grubun en ilgi çeken üyesi bence bass gitaristleriydi. Altı telli bass gitarı gözleri kapalı olarak (evet gerçekten gözlerini saç bandıyla kapatarak) çalıyordu. Grup sahnedeyken özellikle Bursa’dan gelen müzikseverler içeriyi epey doldurdular. Sahnenin yanına bir merchandise standı kuruldu. grubun vokalisti hem stil hem de sima olarak bana bizim Hande‘yi anımsattı. Eski güzel günler geldi aklıma. Brutal death metal seviyorsanız takip listenize muhakkak alın bu grubu.

Carnophage

Vee gecenin headliner’ı, Carnophage‘a geldi sıra. Daha önce Carnophage’ı sahnede izlemeyenler şöyle anlatayım. Sahnede doğrudan seninle iletişim kuran, gözünün içine bakan, seninle konuşan, tepkine göre performansına yön veren bir gruptur Carnophage. Vokalist Oral Abi, her şarkı arasında seyircinin nabzını tutan, şarkıları anekdotlarıyla anons eden ve kalabalığı yöneten bir şeftir. Grubun davulcusu ve yakın arkadaşım Onur ise Türkiye’nin en iyi extreme müzik davulcularından biridir, hatta ilk üçtedir. Carnophage, her iki albümünde de parçalar çaldı. Üşenmedim ve not aldım çalma listelerini:

1. Same Old Circle
2. Deformed Future – Genetic Nightmare
3. At The Backside Of Our Civilization
4. Blood Commander
5. Resistance Against Mind Clouding Heresy
6. Anomalistik Resurrection
7. Ode To Corruption
8. Second Genesis

Carnophage, sahnede “çok şey anlatan” bir grup. Şarkı sözleri çok uzun ve Oral Abi’nin yavaş yavaş onunla özdeşleşen vokal tarzıyla tane tane geliyor kulaklara. Onur (sonradan öğrendiğime göre ne çaldığını çok duyamamasına rağmen) arkada doğrayıp durdu tüm gece. Grubun yurt dışı sahne tecrübesi olduğunu da işte o anlarda çok güzel anlayabiliyorsunuz.

Son zamanlarda gittiğim en güzel metal konserlerinden birisiydi. Ali‘yi ve yakın zamanda nişanlanan sevgili arkadaşımız Gülay‘ı da gördüm. Ayrıca konsere gelerek destek veren Ankaralı, Bursalı ve İstanbullu metal müzikseverlere de bir Eskişehirli olarak teşekkür etmezsem ayıp olur.

Konserde sahne alan grupların profilleri:

https://www.facebook.com/carnophageturkey/

https://www.facebook.com/psychoticTR/

https://www.facebook.com/Inhumandepravity/

Ankara Metalcileri Eskişehir’deydi!

Geçen hafta sonu Bursa’da harika bir konser organizasyonu vardı. Ancak İstanbul’da meydana gelen terör saldırısı sebebiyle tüm ülkede olduğu gibi, konser organizasyonları iptal edildiği için bir otobüs dolusu metalci Eskişehir-Bozüyük-Bursa hattında otobüsü geri döndürmek zorunda kaldı. İşte bu geri dönüşün ara durağı Eskişehir oldu. Bu yazı, bu güzel güne dair aklımda kalanlardan ibarettir.

Onur‘la birlikte otobüsteki arkadaşları Eskişehir’e uğramaya ikna edince, normalde 40 dakikadan fazla süren yol benim için 5 dakikada bitivermişti. O heyecan ve sevinçle otobüsün il sınırlarına girmesini bekleyip durmuştum. Otobüste kimler vardı? Türk Metal’inin tereddütsüz en büyük üç grubundan biri olan, iş öğreten, baş yapıtları One Of Your Neighbours‘la kalitenin sınırlarını belli eden grup Suicide vardı en başta. Daha sonra yakın arkadaşım, Türkiye’nin en iyi extreme davulcularından Onur’un da çaldığı, Carnophage grubunun elemanları ve Ankaralı metal müzik severler vardı. Yaklaşık 25 kişilik bir kafileydik.

Eskişehir’e dönünce Onur, otobüsü park edecek güvenli bir yer bulmak için şoföre eşlik etti. Ben de tüm bu ekibi toplayıp Vural Sokak‘a doğru yürümeye başladım. Burada önceden Onur’un konuştuğu bir mekanın en üst katına çıktık. İşte grup elemanıyla, dinleyicisiyle, delisiyle, fanıyla ve lideriyle Ankara’nın metal camiasının küçük bir modeli buradaydı.

Suicide grubunun efsane isimleri Erkan Tatoğlu, Hakan Kuşçu ve Türk Metal camiasının tereddütsüz en büyük davulcusu Goremaster masanın tam ortasındaydılar. Benim de oturduğum sol kanatta ise Carnophage grubu elemanları Oral Akyol, Mert Kaya, Bengi Öztürk vardı. Her biri şahsına münhasır, müthiş insanlar bunlar. Oral Abi’nin en büyük özelliği muhtemelen Ankara’da yapılmış olan tüm metal etkinliklerine katılmış olan iki üç kişiden birisi olmasıdır. Anlatmayı çok sever. Yaşayarak anlatır ve hemen her konserle ilgili muhakkak komik bir anısı vardır. Onu dinlemek hem öğretici bir ders gibidir hem de eğlencelidir.

Biz böyle dereden tepeden konuşurken Onur da nihayet Ece‘yle birlikte gelip muhabbete dahil oldu. Tüm masada müthiş bir yer değişimi vardı. Kim lavabo için ya da sipariş vermek için ya da herhangi bambaşka bir sebepten dolayı yerinden kalksa hemen bir başkası yerine oturuyordu. Böyle böyle en başında oturduğum masanın ortalarına kadar geldim. İşte bu yer değiştirmelerin sayesinde Nehri ismindeki arkadaşla tanıştım. Üzerinde harika bir Dissection tişörtü olan bu kişinin aslında Türkiye’nin en büyük Dissection fanlarından birisi olduğunu, en büyük Dissection arşivcisi olduğun nereden bilebilirdim! Nehri’yle birlikte hayatımın en keyifli Dissection sohbetlerinden birini yaptım. Bana Reinkaos albümünü ve Rebirth Of Dissection DVD’sini nasıl temin edebileceğim konusunda harika fikirler verdi. Birkaç gün sonra bu fikirlerin nasıl işe yaradığını şaşkınlıkla görecektim.

Saat ilerledikçe ve sohbet koyulaştıkça, pek çoğunu hayatımda ilk defa gördüğüm bu insanlarla samimiyetim de ilerliyordu. Birkaç saat önce tek ortak noktamız dinlediğimiz müzik olan bu insanlar şimdi politika, müzik, spor konuştuğum arkadaşlarım olmuştular.

Sonra yerimde duramadım, gittim Goremaster’ın yanına sıkıştım, oturdum. Büyük hayranıydım ne de olsa. O kadar mütevazi, o kadar harika muhabbeti olan bir adamdı ki inanamadım. İnsan yıllarca sertlik skalasının en üst seviyelerinde dolaşan müziklerini dinledikten sonra böyle adamların mütevazi ve aklı başında duruşlarına akıl sır erdiremiyor. Ulan zaten kalite de kendini bu şekilde belli ediyor. Şimdi açıp Goremaster’ın davul çaldığı gruplara bakıyorum da bir tane kötü grup yok. Sadece Goremaster değil, Hakan Abi ve Erkan Abi de hem müzik hem de gündem hakkında çok kaliteli tespitler yapan adamlar. Bunu hem konuşurken hem de dinlerken anlayabiliyorsun.

Erkan Abi’nin bazı Suicide şarkılarını sevmediğini itiraf etmesine kahkahalarla karşılık verdik. Yeni albümle ilgili çok şey konuştuk. Hatta biz oradayken albümden çıkan ilk klip “Bloodthirsty Gods” Youtube’da yayına girdi. Yeni albüm Deaf Mute‘la ilgili ayrı bir yazı yazmak çok daha yerinde olacağından albümle ilgili duyduklarımı o yazıya saklamak daha doğru olacak.

Hava karardıktan ve saat 19.00’u geçtikten sonra Ankara’ya doğru dönüş vakti gelmişti. Ancak kimsenin kalkmaya niyeti yoktu. Burada da Erkan Abi ekibe liderlik ederek kısa sürede topladı herkesi. Yavaştan Tren Garı’nın yolunu tuttuk. Zira otobüs o civardan alacaktı bunları. Burada tüm ekip toplandı, eksik kimse kalmadığından emin olduktan sonra vedalaştık ve yola çıktılar.

Tramvaya binip eve dönerken dayanamadım, Crimson River açtım. Cebimde ikisi Carnophage’ın ikisi de Suicide’ın olmak üzere toplam dört tane imzalı albüm vardı. O gazla tramvaydan inip koşasım geldi. Özetle, bir pazar gününe yakışmayacak kadar güzel bir gündü, keşke cumartesi olsaydı 🙂

Aşağıda o gün imzalattığım albümleri görebilirsiniz.

NOT: Fotoğrafların tamamına yakını Slim Rodrigez tarafından çekildi. Hatta yetmedi Slim bir de video hazırladı. Kendisine emeği için çok teşekkür ediyorum.

Ankaralı Metal Müzikseverler

Black Omen – 30 Nisan Peyote Konseri

Black Omen, bu blogda defalarca okuduğun, Türkiye’de tarzının en iyi gruplarında biri sevgili okur. 2004 yılında Mehmet‘in elime sıkıştırdığı demoları ile tanıyıp takip etmeye başladığım grup, bugün 3 albüm kaydetmiş ve Melodik/Senfonik Black Metal tarzının Türkiye’deki en köklü gruplarından birisi.

Sahnede izlemeyeli çok uzun zaman olmuştu Black Omen’i. 30 Nisan’daki bu konserlerini ilk duyduğumda epey heyecanlandım. Bir etkinliğe gidilebilecek en güzel zaman olan cumartesi gecesine denk gelmesi, konsere katılmayı farz kılıyordu.

Etkinlik akşamında Peyote’de pek çok tanıdık sima gördüm. Eskişehir’de gerçekleşen metal organizasyonlarında gördüğümüz hemen tüm müzikseverler oradaydı. Mekanın kapısında önce Black Omen vokalisti Karahan‘la, daha sonra Serkan abi, Ali ve Tolga‘yla karşılaştık. Kapı açılışının saat 22.00’de olduğunu öğrendik. Ancak bir Peyote klasiği olduğu üzere, konserin gece yarısına doğru başlayacağı konuşuluyordu.

Konser salonuna girdiğimde sahnede yanan iki şamdan karşıladı beni. İnsanlar yavaş yavaş sahne önünde yerlerini alıyordu. Çok uzun beklememize gerek kalmadı ve Black Omen elemanları birer birer sahnedeki yerlerini aldılar. Saat gece yarısına yaklaşmışken konser başladı.

Grup üç albümde de parçalar çaldı. Konserde, daha önce bir Black Omen konserinde görmediğim üç farklı olay oldu. İlk olarak grubun davulcusu ve yakın arkadaşımız Onur, efsane parça Loki‘den önce bir davul solo gerçekleştirdi. Açıkçası bunu başka konserlerinde de yapıyor mudur bilmiyorum ama insanları şaşırtan ve insanların hızını arttıran bir atraksiyondu bu. Zaten devamında patlayan Loki ile Black Omen, ezmeye başladı. Aşağıdaki videoda o anki performanslarını izleyebilirsiniz.

Black Omen, köklü bir beste grubu olduğundan konserlerinde hiç cover çalmıyordu. İşte ilk defa bu konserde, Dissection‘dan Night’s Blood çaldılar. Bu cover’ı Gülay ve Umut‘la birlikte dinledik. Jon abimizin anısına cehenneme selam çaktık.

Grup hiç ara vermeden sahnede kaldı. “Artık bitti” dediklerinde ise seyirciden inanılmaz bir bağırış çağırış yükseldi. Bir Black Metal konserinde böylesini beklemezdiniz. Bir kısım seyirci Night’s Blood bir kısım ise Black Candle‘ı yeniden çalmalarını istiyordu. Bunun üzerinde bir kere daha Black Candle’ı çalmaya başladılar. Bu da o gecenin unutulmazlarından bir tanesiydi.

Konser bittiğinde Sertan Hoca‘yla ayak üstü lafladım ve görebildiğim diğer tüm dostlarla vedalaştım. Favori parçalarım Black Candle, Loki, When The Sun Rises ve Curtains Of Imaginary Vortex‘i canlı canlı dinlemenin huzuruyla mekandan çıktım. Gruba ve organizasyona bir kere daha teşekkür ederim. Şimdi yazı biterken sizi şöyle efsane bir girişe sahip olan Loki’yle baş başa bırakıyorum:

Fotoğrafları, grubun Facebook profilinden aldım.

Yepyeni Blue Jean

Yıllar önce Blue Jean okurduk sevgili okur. Lisenin hazırlık sınıfıydı. O zamanlar Sivrihisar‘da internete bağlanmak, internete erişmek, aslında büyük şehirler haricinde tüm ülkede olduğu gibi, çok zordu. İlçedeki internet kafelerde internet yoktu, Counter Strike vardı sadece. Komşunun evinde çift çanak uydu anteni vardı. Onlara gittikçe Viva Polska ve MTV‘yi açardım kaçak göçek. Oradan görüp duyduğum gruplarla yetinmeye çalışırdım. Sonra ilçede haftada bir gün kurulan pazarda korsan cd satan elemanlara gidip gelmeye başladım. Böylece yabancı grupları tanıma fırsatım oluyordu. Ama bu bahsettiğim kaynaklar yine de çok ciddi bir bilgi sağlamıyordu bana. Okulda benden iki üst sınıfta Onur isminde bir arkadaşla tanışmıştım. Bu arkadaş bana “Blue Jean” isimli bir dergiden bahsetti. Düşün, o zaman dergiyi Sivrihisar’da satan bir tane gazete bayi var. O da her ay iki üç tane getirirdi. Muhtemelen birini Onur alırdı. Bir diğerini kim alırdı bilmiyorum, sonuncuyu hep ben alırdım 🙂 Daha sonra Eskişehir’e taşındık. Ben yepyeni bir ortamda buldum kendimi. Blue Jean’i de üniversite yıllarıma kadar aralıksız takip ettim. Geçen bu yıllar içerisinde benim dinlediklerim giderek sertleşmeye, derginin içeriği ise giderek yumuşamaya başlamıştı.

Bu yumuşama, belki de yıllar geçtikçe türeyen pamuk şekeri gruplar, şarkıcıların yüzündendi. Blue Jean üzerine basa basa söylüyordu, biz herhangi bir tarzın değil, tüm müzik tarzlarının dergisiyiz diye. Dergi giderek pembeleşti pembeleşti ve ben artık dergiyi almayı bıraktım.

Yıllar sonra benim gibi sitem eden tüm eski Blue Jean okuyucularını sevindirecek bir haber geldi: Blue Jean, içeriğinde sadece rock ve  metal müzik olan yepyeni bir ekle piyasaya çıkacaktı artık. Head Bang isimli bu ek, bir süre Blue Jean’le birlikte yayımlandı. Aradan yine zaman geçti ve bir gün Head Bang’in artık Blue Jean’den bağımsız olarak yayımlanacağını öğrendik.

Bu blogda bağımsız Head Bang sayılarının tamamıyla ilgili yazılar okudun vakti zamanında. İşte bugün de yine güzel ve gecikmiş bir haberle karşındayım sevgili okur.

Blue Jean artık yenilendi! Ocak 2016’dan itibaren dergi, hem içerik, hem boyut olarak çok ciddi bir değişikliğe gitmiş. Son zamanlarda raflarda çoğalmaya başlayan, garip adlara sahip aylık kültür edebiyat dergileri dikkatini çekmiştir muhakkak. Kafa, Kafka Okur, Ot, Fil gibi adlara sahip bu dergiler, karikatür dergisi okumayı marjinallik sanan sikik tayfaya güzel bir alternatif oldular dopdolu içerikleriyle.

İşte Blue Jean’in de yeni tasarımı ve içeriğini oluştururken, bir nebze de olsa bu dergilerden yararlandığını düşünüyorum. Hem içerik, hem boyut bakımından giderek küçülen bir derginin geriye dönüşü ancak böylesine kocaman ve dopdolu olabilirdi! 70 sayfalık bu ilk geri dönüş sayısının konsepti tabiki Star Wars olmuş. Ancak dergide sadece Star Wars değil, diğer pek çok farklı konuda da muhteşem yazılar yer alıyor. 70 sayfada tam 36 yazarın emeği var. İlüstrasyonlar çok çok başarılı olmuş.

Dergide en sevdiğim yazı, Elif Key‘in “Hayaller Rihanna” isimli yazısı oldu. Bu tam da benim birkaç hafta önce İlkan Abi, Gizem ve Zekiye Hanım‘la Bursa’ya giderken arabada konuştuğumuz konudan bahsediyordu: O Ses Türkiye‘deki samimiyetsizlikten. İçeriğinden bahsetmeyeyim ki merak edip dergiyi alın.

Dergi bu sayısında konsept olarak, bu zamana kadar Star Wars hakkında okuduğum en kapsamlı “süreli yayın”. Bunda hiç şüphe yok. Bir sonraki sayıda konsept ne olacak ve yine yazarların yarısından çoğu bu konuda neler yazacak merak ediyorum.

Dergide çok merak ettiğim bir diğer yazı ise Paris’teki Bataclan katliamından sağ kurtulanlar arasındaki tek Türk’ün başına gelenleri anlattığı yazı oldu.

Yeni Blue Jean’de müzik bolca var, sinema var, edebiyat var, eleştiri var, bilgisayar oyunları var, mekan tavsiyesi var… Muhakkak size göre bir içerik var yani. Derginin sevindiren güzel bir yanı Çağlan Tekil‘in hazırladığı Plak köşesi. Bu arada unutmadan dergide yazar olarak yer alan ve ilgimi çeken bazı isimleri yazayım: Çağlan Tekil, Doğu Yücel, Çizenbayan, Feridun Düzağaç, Elif Key, Tuna Kiremitçi, Yekta Kopan, Ahmet San, Kutlukhan Kutlu, Genç Osman Yavaş ve Güven Erkin Erkal.

Blue Jean, bu yepyeni içeriğiyle kesinlikle beni mest etti. Emeği geçen tüm yazarlara bir kere daha teşekkür ederim bir okuyucu olarak. Aylık olarak takip ettiğim dergilere bir yenisini eklemekten mutluluk duyuyorum 🙂

Geçen Haftadan Satır Başları

Türker’İ Askere Uğurlama

Eskişehir’deki en eski arkadaşlarımdan birisi İlker‘dir. Bu sevgili Japon dostum, Batuhan‘la birlikte, taa dershane günlerimizden beri arkadaşımdır. Kendisiyle bir süre aynı grupta da çaldık. Eh, işin daha çok başında olduğumuz zamanlardı. Ne kadar güzel zamanlarmış. Daha sonra okuldu, dersten kalmaktı geçmekti, işti güçtü derken biz bu İlker’le çok az görüşür olduk. Sonra İlker askere gitti. Gerçi hala askerde, Ankara’da yedek subay. İlker’in en az kendisi kadar renkli ve yetenekli bir kardeşi var: Türker. Türker’in bloguyla ilgili şu yazıyı yıllar önce yazmıştım. İlker’le görüşemediğimiz dönemlerde Türker’le sürekli muhabbetimiz devam ediyordu. Geçtiğimiz günlerde aradı beni. Abisi gibi o da askere gidiyormuş. Hatta buna da yedek subay çıkmış 🙂 Ancak henüz nereye gideceği belli değilmiş. Hemen Pilot Bar‘da buluştuk. Oturduk sohbet ettik. Yan masayla tatsız bir münakaşa yaşadık hatta. Ancak bu bile keyfimizi kaçırmadı. Abisini askere yolcu edemedim ama Türker’i ettim. Abisi beş ay sonra, Türker de bir sene sonra gelecekler.

Halİl Eskİşehİr’deydİ

Can dostumuz Halil geçen hafta Eskişehir’deydi sevgili okur. Uzunca bir süre sonra Halil’le görüşme fırsatım oldu. Geçen hafta içi Pilot Bar’da önce Togay‘la buluştuk. Sonra ardımızdan Volkan ve Halil de geldiler. Eskişehir Rock Topluluğu ekibi uzun bir aradan sonra, tam da ilk zamanlarında olduğu gibi Pilot Bar’da yeniden buluştu. Eskirock Metal Fest 6‘yı yapabilir miyiz diye konuştuk. Sonra telefon, tablet mevzularını tartıştık. Geçenlerde İzmir’de yapılmak istenen ancak ele yüze bulaştırıldığı herkes tarafından açıkça söylenen festival, Alive Fest ile ilgili konuştuk. Bu festivalle ilgili olarak yapılan şu yoruma hepimiz güldük: “Festivallerde aksaklıklar olur eyvallah, ama bu adamlar aksaklık organize edip adını festival koymuşlar…” God Mode ve festivalde sahne alacağı söylenen grupların neredeyse %75’inin sahne almadığı ya da üç dört parça çalıp sahneden indiği bir festival olmuş.

Volkan’ın yâri Kübra’nın KPSS’den “maşallah” gayet güzel bir puan alarak “inşallah” atanmayı beklediğini öğrendik. Amin. Halil’in ve benim tayin planlarımızı konuştuk. Sonra elbette konu benim “efsanevi” davuluma geldi. Ah, canım peram, ahh. Daha sonra Halil’le kucaklaşıp vedalaştık. Uzunca bir süre görüşemeyeceğiz çünkü. Ayrılırken hepimizin ağzından aynı sözcükler dökülüyordu: Hail Satanas, Hail Ceylan.

Kick pedalı aldım

Geçenlerde şu yazımda aldığım davuldan bahsetmiştim. Bu benim için çok önemli bir gelişme, adete bir milat oldu. Ancak elektronik davul setup’ında bir eksik vardı: O da kick pedal. Standart setup içerisinde kick pedalı çıkmıyor. Ancak Roland‘ın (gerçi kaliteli diğer markaların da) en büyük avantajlarından birisi kick pad’ler sayesinde davulcuya istediği pedalı kullanabilme imkanı veriyor olmasıdır. Ben de biraz araştırıp İzmir’den kendime bir TAMA HP200 pedal buldum. Aslında niyetim single kick pedal almak değildi. Ancak bir süre param kalmadığı için mecburen single’la takılmak zorundayım. İleride kendime Pearl marka bir twin pedal almak niyetindeyim. Neyse şimdilik single da işimi görüyor. Pedalın altında tablasının olması çok önemliydi, altında tabla olmayan pedallar seri olmuyor. Pedalı bulduğum yer şans eseri İzmir’de dayımın çalıştığı yerin çok yakınında bir mağazaymış. Dayım aynı gün alıp kargoladı sağolsun. Pedalda ufak tefek çizikler vardı ancak mekaniğinde en ufak bir problem yoktu. Ufak bir yay ayarıyla mükemmel bir hale geldi.

ECE ve onur’un Düğünü

Geçtiğimiz hafta sonu, Cumartesi günü, Onur ve Ece‘nin düğünleri vardı sevgili okur. Osmangazi Üniversitesi yakınlarındaki GAGA isimli mekana gittik. Şimdiye kadar katıldığım en “organizasyonlu” düğünlerden birisiydi. Evlenenler arkadaşımız, sahnede çalanlar arkadaşımız ve masamızdakiler arkadaşlarımız olduğundan eğlenceli bir akşam oldu. Düğünün en güzel yanı da uzun süredir göremediğimiz dostlarla buluşabilme imkanı oldu. Serkan Abi‘yi Trabzon’da olduğu için aylardır görmüyordum. Düğünde bir süre hiç tanımadığım bir grubun arasında kaldık. Tam da o anda Serkan Abi’yle Ali‘yi gördüm. Ali de uzun zamandır tanıdığım, taa Amoral Vuslat zamanlarından bildiğim, kral bir adam. Hemen yanlarına gittim. Metalciler yan yana gelince düğünde bile, muhakkak bir albüm, grup muhabbeti dönüyor. Serkan Abi ayak üstü Cradle Of Filth‘in yeni albümü Hammer Of The Witches‘i tavsiye etti. En son bizim konserdeyken görüştüğümüz Tolga‘dan düğünle ilgili tüyolar aldık. Gelin ve damat, davetliler için bir Kiss şarkısı çalacak ve söyleyeceklermiş. Gelin ve damatların böyle sürprizler yapması davetliler için de heyecan verici oluyor sevgili okur. Heyecan.

Nihayet Elektro Davul Aldım!

İşte bu blogdaki en önemli yazılardan birini daha okuyorsun sevgili okur. Çok şanslısın, şanslıyız.

Geçen sene askerlik boyunca tuttuğum bir liste vardı, terhis olunca yapılacak şeyler diye. Bu listenin bir numarasında “elektro davul al” diye bir madde vardı. Ben de terhis olunca ilk olarak bu işe yöneldim (kendime aldığım bir darbuka vardı, onu saymıyorum). Türkiye’nin en iyi davulcularından biri olan arkadaşımla buluştum. Oturup nasıl bir elektro davulu ne kadara alabiliriz onu konuştuk. O günden sonra da ben bir yandan sürekli olarak internette davul araştırmaya başladım.

İşte geçen hafta nihayet, neredeyse 10 yıllık beklentim nihayete erdi ve elektro davulumu aldım. Şu an salonumda kurulu duruyor. Geçenlerde Alper ve Utku‘yla hayattaki isteklerimizi gerçekleştirmek için hep geç kaldığımızdan, bahaneler ürettiğimizden falan bahsediyorduk. O günden sonra oturup ciddi ciddi alayım artık şu davulu diye düşünmeye başladım. Sonra kredi çekmeye karar verdim. Epey bir araştırdım, soruşturdum. Kredi işi kolaydı ancak asıl önemli olan sağlam bir davul bulabilmekti. Onur‘la birlikte işte bu sorunu da çözdük.

Aradaki tüm detayları halledip ki hepsi benim için güzel hatıralar olarak kalacak, 24 Temmuz Cuma günü, elektro davulumu aldım: Roland TD-6 SW.

Davulun modülü (beyni) işte bu

Mesh head, Rubber pad, Cymbal pad, modül

Yeni davulum gayet şık bir Roland rack’i üzerinde kurulu 3 adet rubber pad, bir adet mesh head, bir adet hi-hat ve iki adet cymbal pad, bir adet hihat kontrol pedalı ve muhteşem bir kick pad’inden oluşuyor. Şimdilik tek eksiğim iyi bir twin pedalı. İki gündür sabah uyanınca ve akşam yatmadan önce çalıyorum, okşuyorum sevgili davulumu. Bende adettir, her enstrümana bir de isim koyarım. Bu davulun adını da PERA koydum.

   

Çok yakın zamanda bu davulla kaydedilmiş coverları, bu davula ilişkin videoları göreceksiniz sıklıkla. Şimdilik ince ayarları ve özelleştirmelerimi yapıyorum halen.

Şu fotoğrafta mutluyken beni görüyorsun sevgili okur, şu hayatta nihayet bir davul sahibi olmuş Proofhead’i. Küçücük evini bir davul setup’ıyla paylaşmakta hiç bir sakınca görmeyen, eski bir telefon kullandığı için tüm eşi dostu tarafından rencide edilen Proofhead’i. Cidden bak, yeni telefon almadım şu davul için. Fedakarlığa bak! Söyle sevgili okur, sen bunu anlayabilir misin? Şu aşkı anlayabilir misin..

Darbuka Aldım

En gerekli şeyleri almaya devam ediyorum sevgili okur. Uzun süredir ihtiyacım olan şeyi, bir çömlek darbukayı geçen gün aldım. Askerden dönünce aldığım ilk şey oldu üstelik. Şimdi diyeceksin neden darbuka Proofhead? Beni bir darbuka almanın gerekliliğine ikna eden süreci şimdi anlatıyorum.

Bundan yaklaşık bir buçuk yıl önce Orphaned Land‘ın Ocean Land ve Myrath‘ın Merciless Times şarkılarıyla epey kafayı bozmuştum. Bunlar oryantal metal şarkıları olduğu için şarkıların giriş kısımlarında ve şarkı boyunca  bendir ve darbuka sesini çok net ve etkili bir şekilde duyabiliyoruz. Kaldı ki bu grupların tüm diskografisinde darbuka ve benzer perküsyonlar bolca kullanılıyor. İşte o zamanlar bendir, darbuka ve bilimum perküsyon aletlerine sahip olmanın gerekliliğine inanmaya başladım.

Zaman geçti ve Alper, Efendi Band‘ın kadrosuna dahil oldu. Bir besteleri için benden bir fikir istedi. Bir parçanın içine darbuka ya da bendir tarzı bir perküsyon kısmı koymak istediklerini söyledi. O zaman oturup yine kafa yormuştuk. O gün Alper’e de demiştim, darbuka lazım Alper, diye.

Yine zaman geçti ve askere gittim. Selçuk ve Onur‘la birlikte Bölge Bando Komutanlığı‘na gittik bir gün. Orada da darbuka çalma imkanım olunca ve çömlek darbukanın ne kadar rahat çalınabildiğini görünce bu fikrimi kesinleştirdim: Askerden dönünce bir darbuka alınacak. Ve aldım.

Yakın zamanda bu darbukayla neler yaptığımıza dair videolar koyacağım buraya sevgili okur. Özellikle Alper’le eğlenceli şeyler yapmayı planlıyoruz. Vakit kaybetmeden sen de kendi darbukanı temin etme yoluna git bence. Hem bu sayede belki de birlikte çalabiliriz 🙂 Şu aşağıdaki videoda perküsyon ve metal müziğin güzel bir etkileşimini görebilirsiniz.