@betul_turksoy
Nasıl bir lanet bu, nasıl bir hastalık, tarif bile edemiyorum Ben, gözlerimi sana bakmaktan alıkoyamıyorum. Bazen gizlice, bazen bir kaçamakla, bazen de önünü arkasını görmeden, öylece uzun uzun… Şimdi yine birileri senden bahsediyor ve yüreğim sızlıyor. Çok uzakta parlıyorsun. Gözlerimi kapatsam da ışığından kaçamıyorum. Kaçmaya karar vermemin üzerinden çok geçmemişti o günlerde de. Hayatın bana, gördüğüm “en parlak maviyi” gösterdiği zamanlardı.
Boğucu, insanı doğduğuna pişman eden bir yaz günüydü. Anadolu’nun kim bilir hangi terk edilmiş yolunda, bir başıma yolculuk ediyordum. Arabanın harareti havanın sıcağıyla buluşunca o küçücük kabinde muazzam bir cehennem yaşıyordum. İçinde ismin geçen türküler çalıyor, seni unutmak için çıktığım bu yolculukta seninle baş başa kalıyordum. Sanki benden intikamını böyle alıyordun.
Yolun bitmediği, bir metre daha gitmenin imkansız olduğu, başımın dönmeye başladığı o anda kendimi yolun kenarına zor attım. Kontağı kapatıp tüm kapıları açık bırakarak arabadan çıktım. Dağlar arasında kaybolmuş bir yolda, belki de bir avuç insanın yaşadığı bir köyün tabelası okunuyordu. Hemen yanında ise bir serap, bir vaha, o anda cennetin ırmakları gibi görünen bir çeşme duruyordu. Öğlen sıcağı altında kavrulan gündüze inat gibiydi.
Köy çeşmelerini bilirsiniz, musluğu yoktur, akar durur öylece. Elimi suya ilk değdirdiğimde sanki yıllardır karanlıkta yaşamışım da aydınlığı görüyor gibi oldum. Tüm vücudum ürperdi, suyun buz gibi soğukluğu aklımı başımdan aldı. Kana kana içtim, ellerimi, yüzümü yıkadım. Sonra bir an durup başımı suyun altına soktum. Allah biliyor ya, utanmasam o anda çeşmenin içine de girerdim. Vücudumun güneş gören her noktasını bu buz gibi suyla yıkadım. Dakikalar geçmesine rağmen suya olan açlığım kesilmedi. Yıllar yıllar önce köydeki kuzenimin, susuzluktan kavrulan atların suya kavuşunca sudan içe içe nasıl çatladığını anlattığı o masal geldi. Susayan ata öyle hemen su verilmezmiş. Hayvan önce dinlendirilir, sonra azar azar verilirmiş. Bu sayede hayvancağızın kontrollü olarak susuzluğunu gidermesi sağlanırmış.
Aklıma o anda bu zarif hayvanın gelmesi, elbette susuzluğun etkisinden çok, çeşmenin aşağılarında uzaklarda bir yerde, birden bire ortaya çıkan bembeyaz bir atı ve yanındaki siyahlara bürünmüş sürücüsünü görmemle oldu. Onlar yanıma gelinceye kadar arabaya gidip bulabildiğim her şişeyi suyla doldurdum. Havanın bu sıcağına rağmen yüzünü simsiyah bir örtüyle, başını ise büyükçe siperli bir şapkayla tamamen örtmüş ince yapılı biriydi sürücü. Hayvana acımış olmalı bu sıcakta. Üzerine binmek yerine yanına katılmış geliyorlardı.
Dakikalar geçmişti. Artık yola koyulma vaktiydi. Kendi kendime, dur dedim şu çocuğun gelmesini bekleyeyim. Bakalım hayvana nasıl su verecek. Şu sıcak havada nasıl da böyle giyebiliyordu? Ben neredeyse yarı çıplak dikilirken yavaş yavaş geldi. Biraz da çekindi herhalde. Bu köye çok sık birileri gelmiyordur diye tahmin ettim. Üzerinde ve çizmesinde yer yer yapışmış pislikler vardı. Kir pas içerisindeydi.
Delikanlı merhaba, sen böyle nasıl dayanıyorsun sıcağa? Elini şapkasına attı ancak cevap vermedi. Atı getirip çeşmeye yakın bir yere bağladı. Hayvan suya seğirtse de sertçe çekerek durdurdu. Sonra adeta ben yokmuşum gibi gidip çeşmenin önündeki yalağı bir parça bezle tıkadı.
Çocuğun bana cevap vermemesine çok bozulmuştum. İt oğlu itteki kibre bak, diye kendi kendime söylendim. Sonra yine seslendim. “At senin mi?” Biraz bana bakar gibi olduysa da yine hiç cevap vermedi. Asabım iyice bozulduğundan ve aslında halen sıcaktan kavrulan arabaya dönmeye de pek gönüllü olmadığımdan kızgınlıkla seslendim: Delikanlı hayırdır niye cevap vermiyorsun? Ayıp değil mi?
Hayatımda çok defa şaşırdım, çok defa şok oldum. Ancak beni yakaladığın o günden sonra ilk defa, ilk defa buz kestim şaşkınlıktan. Karşımdaki genç, elini uzun siperli şapkasına attı. Şapkanın altından toplanmış sarı saçları beline kadar döküldü. Yüzüne sardığı örtüyü de indirince, işte o zaman gözlerim yuvalarından fırladı. Karşımda bir kadın, bembeyaz bir tenle, küçük ve kemerli bir burun ve hayatımda o ana kadar gördüğüm en mavi gözlerle bana bakıyordu.
“Kusura bakma ağabey, yabancı görünce çekindim seni.” Böylesi bir yerde, bu unutulmuş köyde, bu vakitte ne yapıyordu? Acaba gerçekten o atın sürücüsü müydü? Neden böyle giyinmişti? Zihnimde beliren tüm soruları bir kenara bırakıp kadının gözlerine daldım. Birkaç saniye süren o bakışım saatler gibi geldi. Kızcağız bana aldırmadan işini yapmaya devam etti. Atı suya yaklaştırdı. At lıkır lıkır içtiği suyla serinlerken, o bana arkasını döndü ve fazlaca bir şey söylemeden gitmemi bekledi.
O gözleri, “görmeyi umduğum son yerde” gördüğüm o gözleri unutamadım. Kaçışımın bu bilmem kaçıncı günüde, aklımı o mavilik meşgul edip durdu. Olabilir miydi? Böylesi derin bir maviye dalıp gitsem ve hiç uyanmasam, işte o zaman nihayet seni geride bırakabilir miydim?
Sorular bitmiyor böylece. Bırak seni, bir harfini bile görünce yeniden sesler dolmaya başlıyor aklıma. Yılın son dolunayı böyle patırtı gürültüyle gelip geçiyor. Yeni bir yıl bekliyor bizi… Mutlu yılların olsun şimdiden.
NOT: Sevgili S, sen anlattın ben yazdım ve kim bilir kimler yaşadı…
Her yıl yazdığım ve geride bıraktığım yılı değerlendirdiğim yazılardan birisi olacak bu da. Geçen sene yazdığım, 
Proofhead My Resort 